Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Síða 16

8
UNDIR LJÓNSMERKINU
N. Kv.
Eg geri ráð fyrir, að þið séuð þagmælskir
og segið félögum ykkar ekki frá því.“
„Við gætum þess,“ svaraði Henry. „Fyrir
peninga gerum við allt fyrir viðskiptamenn
okkar, og skildingar loka skraflinns munni
— eins og þar stendur.“
Skömmu síðar kenndi báturinn grunns
við sandfjöruna á San Nicolo.
,,Eg ikem aftur eftir tvær klukkustundir,“
mælti grímumaður, um leið og hann steig
á land og gekk hratt leiðar sinnar.
,,En herra Henry,“ mælti Beppó, þegar
hann var horfinn út í dimmuna; „hvernig
dettur þér í hug að leggja út í annað eins
og þetta? Það er sök sér um mig, því að eg
fæ þessar fimm krónur og fyrir þær kaupi
eg mér nýja silfurhneppta treyju fyrir næstu
hátíð — en við verðurn síðbúnir lieim í
kvöld, og ef faðir þinn vissi um þetta, þá
væri ekkert garnan á ferðum.“
„Eg gerði þetta ekki þín vegna, Beppó;
það skaltu ekki halda, þó að mér þyki vænt
um að þú græðir á þessu tiltæki. Eg gerði
þetta af forvitni og til þess að komast út í
ævintýri. Þessi náungi mun vera aðalsmað-
ur, og hann mundi aldrei vera að fara út í
San Nicolo á þessum tíma sólarhringsins, ef
hann hefði ekki eittlivað að erinda. Hér
getur ekki verið nein rík heimasæta til að
nema á brott. Eg býst við, að halda eigi ein-
hvern leynifund hér í hólminum, því að á
ieiðinni ylir lónið tók eg eftir tveimur bát-
um, senr komu í humátt á eftir okkur, og
mig ilauðlangar til að vita, hvort eg get ekki
snuðrað upp, hvað þeir hafa fyrir stafni.“
„Eg vil ráða þér eindregið frá því,“ mælti
Beppó alvarlega. „Ef það er t. d. samsæri
gegn stjórninni eða annað því um líkt, er
bezt fyrir okkur að koma ekki nálægt því.
Tímenningarni reru skjótir og markvissir
til hefnda við þá, sem liafa undirróður í
frammi gagnvai't þeim, og ef við sæjumst
hér„ þætti það grunsamt, að þú ert enginn
almennur ræðari .En ef við lentum niðri í
fangaklefum ráðsins, væri of seint að iðrast
Jress að hafa skipt sér af því, sem okkur liefði
verið nær að láta afskiptalaust."
En Henry langaði alltof mikið til að fá
einhverja vitneskju um þenna einkennilega
grímumann og erindi lians. Hann bað
Beppó að bíða sín í bátnum og vera viðbú-
inn að ýta frá landi, þegar hann kæmi aftur,
ef þess gerðist þörf. Síðan læddist hann hægt
upp að fiskimannakofunum, sem stóðu í
þyrpingu nokkru ofan við fjöruna; þar var
engan að sjá á ferli, hvergi ljós að sjá, og
ekki heyrðist mannamál neins staðar að.
Raunar vissi hann, að nokkur önnur hús
stóðu á dreif í hólmanum, en lrann liafði
ekkert að átta sig á nerna stjörnurnar, og af
því að hann vissi ekki, í hvaða átt þessi hús
voru, fannst honum hyggilegast að snúa aft-
ur til Beppós í bátnum.
Beppó varð mjög glaður við að vita hann
kominn aftur heilu og höldnu og lagðist
þegar niður í kjalsogið til að láta renna sér
í brjóst. Innan stundar var hann steinsofn-
aður, en Henry hafði allan hugann á ráða-
bruggi því, er hann þóttist vera kominn á
snoðir um. Hann vissi, að í Feneyjum voru
tveir flokkar, sem báðum var ef til vill jafn-
annt um vellerð ríkisins, en voru hvor á sínu
máli um aðferðir í því skyni. Svo voru Jrar
líka ýmsir skuldugir og fégjarnir menn, sem
alltaf voru viðbúnir að Jaiggja mútur, hvað-
an sem þær buðust og vinna í þágu Padúu,
Verónu, Mílanó eða Genúu á móti ættborg
sinni. Henry var að vísu Englendingur, en
svo lengi hafði hann dvalizt í Feneyjum, að
honum var nrjög annt um velferð borgar-
innar, og af því að hann þar á ofan var nýj-
ungagjarn og forvitinn, langaði hann ákaft
til að grafast fyrir það, sem á seyði var á San
Nicolo.
Liðin var hálf klukkustund, frá því að
Henry sneri aftur til bátsins úr njósnarför-
inni, þegar fótatak heyrðist í sandinum.
,,Vaknaðu!“ sagði hann og ýtti við Beppó.
„Herramaðurinn er að koma.“ Um leið reis