Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Side 17

N. Kv.
UNDIR LJÓNSMERKINU
9
hann á fætur, rétti úr sér og geispaði, eins og
hann hefði steinsofið.
„Róið þið með mig þangað sem þið tókuð
mig upp í,“ sagði grímumaðurinn stuttlega,
stökk út í bátinn og lagðist á hægindið. Pilt-
arnir settust þegjandi undir árar, og bátur-
inn skreið jafnt í áttina til Feneyja. Rétt
um leið og þeir komu í mynni síkisins mikla
og ætluðu að róa inn eftir því, skauzt frarn
úr myrkrinu bátur, sem róið var með sex
árum, og rödd úr framstafni hans kallaði til
þeirra:
„Nemið staðar í nafni Feneyja-borgar og
segið til, hverjir þið eruð!“
„Herðið róðurinn!" mælti grímumaður-
inn og stökk á fætur; „eg gef ykkur tíu gull-
peninga, ef þið getið skotið mér á land, þar
sem þið tókuð mig.“
Hefðu piltarnir verið réttir og sléttir
róðrarmenn, hefðu þeir að Hkindum ekki
þrjóskazt við skipun lögreglubátsins, jafn-
vel þótt tilboð grímumannsins væri freist-
andi; en Henry kærði sig ekkert urn að láta
liandsama sig og sitja óákveðinn tíma í fang-
elsi, þangað til hann gæti sannfært borgar-
ráðið urn sakleysi sitt. Með tveimur áratog-
um sneri hann því bátnum í hálfhring, svo
að ásækjendur þeirra urðu fyrir aftan þá,
síðan lögðust þeir Beppó og liann af alefli á
árarnar, og léttur báturinn þaut yfir vatns-
flötinn í allt aðra átt en áður. En hversu
kappsamlega sem þeir reru, dró þó lögreglu-
báturinn á þá, og ef eltingaleikurinn hefði
staðið lengi á breiðu lóninu, mundu flótta-
mennirnir bráðlega hafa farið halloka. En
Henry hafði gert sér ljósa grein fyrir því,
stefndi því beint á Piazetta, og þegar komið
var frarn hjá henni, sneri liann í einu vet-
fangi inn í síkið meðfram hertogahöllinni;
en lögreglubáturinn, sem var rniklu stæn'i
og þyngri í vöfum, gat ekki snúið svo skjót-
lega og varð því langt á eftir.
„Fyrsta síki hægra megin!“ skipaði Henry
fyt'ir, og báturinn flaug eins og ör fyrir
hornið; þeir tóku síðan á sig annan, þriðja
og fjórða krókinn og létu sig einu gilda í
hvaða átt leikurinn barst, en í lrvert sinn,
sem lögreglubáturinn þurfti að krækja fyrir
horn, varð hann að hægja á sér og sæta lagi
í mjóum síkjunum. Innan stundarfjórðungs
var hann orðinn svo langt á eftir, að þeir
Henry og Beppó sáu ekki lengur til ferða
Iians, gátu hægt á sér og blásið mæðinni eft-
ir áreynsluna. Eftir það sneru þeir stafni í
þá átt, sem til var ætlazt.
„Sannarlega vel af sér vikið!“ mælti
grímumaðurinn; „þið kunnið að róa, og
báturinn skríður svo vel, að þeir hafa vafa-
laust orðið hissa, lögreglulubbarnir. Ekki er
svo að skilja, að eg þurfi að óttast, en mér er
ekkert urn að vera tafinn og þaulspurður af
þessum stærilátu næturvörðum hér í Fen-
eyjum."
Rétt á eftir lagðist báturinn við síkisbakk-
ann; grímumaður steig á land og greiddi
Beppó samkvæmt loforði sínu.
„Á miðvikudagskvöldið kemur, klukkan
hálfellefu,“ sagði hann.
„Þér leiðið okkur út á hættulegar götur,
herra minn,“ mælti Beppó ofurlítið hik-
andi; „það er ekkert gaman að lenda í úti-
stöðum við embættismenn ríkisins, og í
næsta skipti getur vel svo farið, að við slepp-
um ekki eins vel frá því og í nótt.“
„Ykkur er vel hættandi á það, þegar ykk-
ur er vel borgað,“ svaraði hinn; „svo er ekki
alveg víst, að við rekumst á lögreglubát á
hverri nóttu.“
Svo hvarf hann út í myrkrið.
„Flýtum okkur nú heim, Beppó,“ mælti
Henry. „Þú mátt vera ánægður, því að þú
hefur unnið þér inn laglegan skilding í
nótt.“
Næstu dagana á eftir var Henry ekki ráð-
inn í því, hvort hann ætti aftur að leggja út
í næturævintýri eða hliðra sér hjá því. Loks-
ins réð hann þó af að reyna; í rauninni var
hættan ekki svo mikil, því að þótt hann vrði
tekinn á heimleiðinni, mundi hann geta af-
sakað sig með því, að hann hefði farið þetta
3