Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Qupperneq 18

10
UNDIR LJÓNSMERKINU
N. Kv.
til að grennslast eftir, hvort þarna væri
nokknð illt á seyði.
Beppó hreyfði engum mótmælum, þegar
Henry sagði honum, að hann ætlaði að fara
út í San Nicolo þetta kvöld, sem grímumað-
urinn hafði mælt sér mót við þá. Tíu gull-
peningar var engin smáupphæð og miklu
meira en hann hefði getað unnið sér inn á
löngum tíma; ef hann gæti svo náð í aðra
eins einu sinni enn, þá var ekki annað sýnna
en að honum væri í lófa lagið að kaupa sér
róðrarbát og kvænast og fara að búa, þegar
tími væri til kominn.
Daginn áður en þeir áttu að faia, kom
Mattheus og hafði fréttir að færa.
„Hugsaðu þér, Henry! Pétur Sarto — þú
manst, að eg sýndi þér hann á Markúsar-
torginu, hann, sem hefur verið í útlegð í tvö
ár — hefur komið upp til Polanis og biðlað
til Maríu frænku minnar!“
,,Eg vona, að hann hafi fengið hryggbrot,“
svaraði Henry stuttlega; „það væri höfuð-
skömm að gifta stúlikuna öðrum eins
manni.“
„Faðir hennar var á sama máli; hann vís-
aði Sarto á bug, og eg held jafnvel hann
hafi sagt, að hann kysi heldur dóttur sinni
dauða en slíka giftingu. Sagt er, að þeirn
hafi orðið hrottalega sundurorða og að Pét-
ur Sarto hafi haft í heitingum, þegar liann
fór.“
„Polani lætur sér liótanir hans líklega í
léttu rúmi liggja,“ mælti Henry.
„Eg býst við því,“ svaraði Mattheus, „og
þó á Sarto marga volduga að og gæti gert
honurn tjón — væri jafnvel trúandi ti! að
múta einhverjum þorparanum til að laun-
myrða Polani, þegar færi gæfist. Faðir rninn
liefur ráðið Polani til að gæta allrar varúðar,
þegar hann er úti seint á degi. Þessi Pétur
Sarto er hættulegur óvinur. Ef hann lætur
myrða Polani, þá er næstum því ókleift að
klekkja á honunr og sanna sakir á hann,
hversu miklar líkur sem að honunr berast.
Hann er slægvitur, og áhrifamaður eins og
Irann verður ekki sakfelldur fyrir grun-
senrdir einar sanran; lrann á tvo náfrændur
í ráðinu, og ef hann tæki upp á því að
kveikja í lrúsi Polanis og nenra Maríu á
brott, er ekkert sennilegra en að hann
slyppi við refsingu nreð því að hverfa í
nokkra nránuði.“
Á nriðviikudagskvöld beið báturinn á til-
teknum stað. Henry hafði dottið í lntg, að
líklegt væri, að ókunni maðurinn nrundi
spyrja þá félaga, hverjir þeir væru. Hann
sagði því við Beppó, að hann skyldi vera fá-
máll við því, er lrinn spyrði, og gæta sín að
segja ekki of mikið af þeirra högum.
Beppó stóð sig -líka vel. Á tiltekinni
stundu kom maðurinn, senr enn var grfmu-
búinn, og stökk niður í bátinn.
„Þið eruð stundvísir,“ mælti lrann, ,,og
það eru ekki allir.“
Jafnskjótt sem þeir voru konrnir út á lón-
ið, fór grímumaður að spyrja Beppó, senr
nær honunr sat; en þótt hann spyrði í þaula,
fékk hann ekki aðra vitneskju en þá, að
hann lréti Beppó og félagi lrans Enrico —
eins og Henry heitir á ítölsku —, að þeir
væru ungir, annar sautján, en lrinn sextán
ára, og að Enrico ætti þenna ágæta bát. Aft-
ur á nróti varðist Beppó allra frétta unr það,
hvar þeir ættu lreinra, og sönruleiðis vildi
lrann ekki tiltaka neinn ákveðinn stað, þar
sem grínrunraður gæti hitt þá, ef lrann þyrfti
þeirra nreð.
„En ef þér, herra nrinn, vilduð gefa okk-
ur nrerki,“ nrælti hann, ef þér til dænris
vilduð rita tölumerki í sandinn framan við
fótstallinn á Markúsarljóninu, við skulunr
segja 101/2 eða lrvaða tínra, senr yður hent-
aði, þá skulum við hafa gætur á því og vera
til taks á vanalegum stað.“
„Þá kanntu að lesa og skrifa?“ mælti
grímumaður.
„Nei, herra nrinn, það kann eg ekki,“
svaraði Beppó, „enda er eg réttur og sléttur
vikapiltur, en eg þekki tölurnar á klukku-
skffunni."