Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Blaðsíða 21

N. Kv.
UNDIR LJÓNSMERKINU
13
fundina höfðu sótt. Skjölin lokaði liann
niður í skúffu hjá sér.
„Það er ekki af því að eg haldi, að við
þekkjumst aftur,“ sagði hann við Beppó,
„en engu er spillt, þó að gerðar séu var-
úðarráðstafanir. Og ef svo færi nú — þó að
eg búizt alls ekki við því — að mér hlekkist
eitthvað á, hyrfi eða kæmi ekki heim úr
einhverri ferðinni, þá skaltu taka þessi blöð
og stinga þeim í gin Markúsarljónsins. Ef
einhver færi svo að þráspyrja þig, þá segir
þú alla söguna, eins og hún hefur gerzt.“
„En þeir trúa mér ekki,“ svaraði Beppó
efablandinn, „væri ekki miklu réttara að
segja til þeirra umsvifalaust, en rita ekkert
nafn undir kæruna?"
„Eg hef verið að íhuga þetta, Beppó, en
mér finnst eitthvað sviksamlegt við þessar
nafnlausu kærur. Auk þess hafa þessir menn
ekki gert mér neitt illt, stjórnmálaskoðanir
þeirra koma mér ekkert við, og það er í
rauninni alvörumál að senda tólf manns í
fangelsi og jafnvel út í dauðann.“
Næstu dagana á eftir varaðist Henry að
vera í róðrarferðum á síðkvöldum. Raunar
gat varla farið svo, að grímumaður þekkti
aftur þá félaga, nema helzt ef hann hitti þá
í bátnum. Ef Henry fór út seint á kvöldin,
•lét hann Beppó róa einan, en lá sjálfur á
hægindinu, eins og hann væri einhver liefð-
armaður. Þeir höfðu tekið eftir því þrjá síð-
ustu dagana, að tölumerki höfðu verið
rituð í sandinn framan við Markúsarljónið,
og Beppó frétti fám dögum síðar, að einhver
prúðbúinn aðalsmaður hefði um alla borg-
ina verið að spyrja eftir tveim ungum róðr-
armönnum, Beppó og Enrico. En þó að
máður þessi hefði boðizt til að greiða
nokkra gullpeninga þeim, sem gætu bent
sér á þá, hafði honum ekki tekizt að spyrja
þá uppi, enda vorn þeir ekki skráðir á list-
ann yfir skipaða róðrarmenn við ferjustað-
ina.
Eitt kvöld, þegar Henry hafði verið á
gangi með Mattheusi á Markúsartorginu,
var orðið framorðið og lengra liðið kvöldið
en vanalega, síðan hann hafði farið til San
Nicolo í síðara skiptið. Hann steig niður í
bátinn, og þegar Beppó spurði, hvort hann
ætlaði beint heim, bað hann hann fyrst að
róa með sig snöggvast upp í síkið mikla.
Nóttin var dimm, ekkert tunglsljós, og flest-
ir bátarnir, sem þar voru á ferð, voru með
blys í stafni.
Beppó reri hægt upp eftir síkinu, þegar
bátur með tveirn árum skreið hratt fram hjá
þeim. Við birtuna af blysinu, sem einn af
mönnunum í bátnum hélt á, þekkti Henry
þær systur, Maríu og Önnu Polani, þar sem
þær sátu með kennslukonuna á milli sín, en
fremst sátu ræðararnir og tveir vopnaðir
þjónar í skutnum.
Henry bjóst við, að þær systur væru að
korna úr lieimboði frá vinafólki. Lítil um-
ferð var á síkinu. Þegar bátur Polanis var
kominn spölkorn á undan, heyrði Henry að
kallað var: „Gætið að ykkur!“ í sama vet-
fangi kvað við brak, eins og tveir bátar rækj-
ust á, og svo heyrðust köll, neyðaróp og
vopnaglamur.
„Róðu, Beppó!“ kallaði Henry, stökk á
fætur og greip aðra árina. Með nokkrum
rösklegum áratogum skutu þeir félagar
bátnum á harðaskrið og komust svo nærri,
að þeir sáu, hvað um var að vera. Fjórróinn
bátur lá við hliðina á bát Polanis og þjón-
arnir og ræðararnir voru með sverðum og
árum að reyna að verjast árás aðkomubáts-
ins.
Þegar Henry og Beppó bar þar að, hneig
annar þjónninn helsærður niður í bátinn,
og annar ræðarinn skall útbyrðis fyrir árar-
höggi; systurnar æptu af hræðslu og hinn
þjónninn var í þann veginn að gefa upp
vörnina á móti þrem eða fjórum mönnum,
sem að sóttu.
„Flýtið ykkur, stökkvið yfir í minn bát!“
kallaði Henry til systranna, um leið og hann
lagðist að hlið bátsins. Hann laut áfram og
þreif fyrst aðra og síðan hina systurina yfir í
4