Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Síða 23

N. Kv.
UNDIR LJÓNSMERKINU
15
búið herbergi, þar sem hár maður sat niður-
sokkinn í lestur.
„Hvað gengur á, börnin góð?“ spurði
hann og stóð upp, þegar þau gengu inn.
„Þið eruð svo órólegar á svipinn. Hvað er
orðið aí: kennslukonunni, og hver er þessi
ungi maður, sem með ykkur er?“
Báðar systurnar sögðu í einni lotu, hvað
við hafði borið.
„Smánarlegt níðingsverk!“ mælti Polani
kaupmaður. „Eg kæri þetta fyrir ráðinu á
morgun. Ungi maður, þér hafið bjargað
dætrum mínum frá ofbeldi og smán — má
eg spyrja um nafn yðar, sem eg á svo mikið
að þakka?“
„Eg heiti Henry Hammond — faðir minn
er enskur kaupmaður, sem settist að hér í
borginni fyrir fjórum árum.“
„Já, eg þekki hann af afspurn,“’ svaraði
Polani, „og eg vonast eftir að kynnast hon-
urn betur framvegis. — En hvar er kennslu-
konan ykkar, stúlkur mínar?“
„Hún varð eftir í bátnum, pabbi. — Hún
var víst alltof skelkuð til að hreyfa sig þaðan,
og við urðum að flýja. undan í flaustri."
Polani hringdi og gaf út skipun um að
senda af stað bát með vopnuðum mönnum
til að liafa uppi á hinurn bátnum, og um
leið átti að senda eftir lækni fyrir þá særðu,
sem kynni að verða lífs auðið.
En áður en skipunin var framkvæmd,
kom báturinn, sem saknað var; ræðararnir,
sem eftir lifðu, reru honum heirn. Kennslu-
konunni var hjálpað inn; hún snökti í
krampakenndum ekka, en í bátnum lágu
báðir þjónarnir, annar dauður, en hinn í
andarslitrunum.
„Og þetta er venjulegur dökkmálaður
bátur, sem ekkert einkenni hafði, segið
þið?“ hélt kaupmaðurinn áfram, „og þeir,
sem árásina gerðu, voru allt dökkklæddir,
en ekki hægt að þekkja þá af neinu sér-
stöku? Það var djarflega af sér vikið að hlut-
ast um aðra eins deilu, sem ekki snerti yður
sjálfan, herra minn, — það var hreystilega
gert, og fáir okkar manna mundu hafa þor-
að það.“
„Eg mundi líklega hafa skorizt í leikinn,
hvernig sem á hefði staðið, þegar ráðizt er á
varnarlaust kvenfólk," mælti Henry; „en
þarna var líka ástæða til; eg þekkti ung-
frúrnar, þegar bátur yðar fór fram hjá mér,
og sá, að þar voru frænkur Mattheusar vinar
míns á ferð. Þá var svo sem sjálfsagt að
bregða skjótt við, þegar eg heyrði neyðar-
ópin.“
„Fallega gert af yður,“ mælti Polani alúð-
lega. „Maðurinn, sem þér slóguð með ár-
inni, svo að hann féll útbyrðis, var vafalaust
foringinn. Eg býst ekki við, að hætta stafi
af honum framar; eg hef sterkan grun, og á
morgun kæri eg árásina og krefst rækilegrar
rannsóknar."
Skömmu síðar kvaddi Henry, og kaup-
maðurinn lofaði að heimsækja hann og föð-
ur hans morguninn eftir. Polani fylgdi
Henry niður að bátnum og lét tvo þjóna
lýsa honum með blysum, meðan hann lét
frá landi.
„Þér greidduð forsprakkanum duglegt
höfuðhögg,“ mælti Beppó á heimleiðinni,
„og ef hann er dauður, þá eigið þér volduga
óvini upp frá þessu. Aðeins voldugir menn
af aðalsættum mundu hætta á að reyna að
nerna á brott tvær konur af göfugum ættum
á síkinu mikla — þér fáið alla vandamenn
hins vegna að kljást við og megið búast við
að alls staðar, þar sem þér farið um, liggi
morðingjar í leyni með brugðna hnífa.“
„Það verður svo að vera,“ svaraði Henry
og lét sem ekkert væri. „Hins vegar hef eg
eignazt áhrifamikinn vin, þar sem Polani er;
hann er eigi aðeins einn hinn mesti auð-
maður í Feneyjum, heldur líka náskyldur
mörgum beztu höfðingjaættunum í borg-
inni. Eg sé enga ástæðu til að hætta róðrar-
ferðum um síkin á kvöldin; okkar bátur er
eins og allir aðrir bátar í myrkrinu, og engin
hætta á, að við þekkjumst, ef við gætum
þess að hafa engin logandi blys.“
4*