Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Qupperneq 24

16
UNDIR LJÓNSMERKINU
N. Kv.
Við árbítinn raorguninn eftir sagði Hen-
ry föður sínum frá því, .sem við hafði borið
um nóttina.
„Þú hefur hagað þér óhyggilega, sonur
sæll, með því að láta til þín taka deilur, sem
koma þér ekki við,“ mælti faðir hans, „en í
þetta skipti hefur þú ef til vill meir notið
heppninnar en fyrirhyggjunnar. Nafn
PoJanis er þekkt í hverri hafnarborg við
Miðjarðarhafsbotna, og skip hans fara um
allar jarðir, en vinátta slíks manns er ekki
alveg ónýt fyrir okkur báða. — Framvegis
verður þú samt að temja ævintýralöngun
þína — þú átt engan barón eða greifa að föð-
ur — heldur ert þú alinn upp til að stunda
verzlun. Hingað til hef eg ekki haft á móti
því, að þú æfðir þig í vopnaburði og legðir
lag þitt við unga menn, sem eru þér miklu
tignari, en eg hef þó stundum jafnvel iðrazt
þess, að hafa farið með þig hingað til Fen-
eyja. Eg er hræddur um, að þú gangir með
of mikil heilaköst, sem hæfa ekki stétt þinni,
og þess vegna hef eg ráðið af að senda þig
heim til Lundúna innan skamms — þú hef-
ur meira gagn af að vinna í skrifstofu verzl-
unarfélags míns en að eyða tímanum liér til
einskis."
Henry andvarpaði. Hann vissi, að hann
átti að sýna föður sínurn hlýðni, og faðir
hans var maður einbeittur og hafði fyrir
löngu ákveðið, að sonur hans skyldi taka við
starfi hans síðar. Henry var í rauninni ekki
heldur neitt mótfallinn því — hann hafði
alltaf litið svo á, að bezta staða í Lundúnum,
sem hægt væri að kjósa sér, væri sú, að vera
efnaður og reka mikla verzlun — en samt
sem áður þótti honum fyrir því að verða svo
fljótt og skyndilega að fara frá Feneyjum,
þar sem hann hafði lifað frjálsu og þægi-
legu lífi og var farinn að kunna vel við sig.
í þeim svifum var dyrabjöllunni hringt,
og þjónninn sagði, að Polani kaupmaður
væri kominn í heimsókn þá, er liann hafði
gert ráð fyrir. Herra Hammond gekk þegar
út að stigaþrepunum, heilsaði gestinum með
mikilli kurteisi og leiddi liann inn í húsið.
Þegar þer höfðu skipzt nokkrum orðum
eftir venjulegum kurteisisreglum, Polani
ausið lofi á Henry fyrir djarflega framgöngu
hans nóttina áður og Hannnond svarað, að
það gleddi hann mjög, að sonur hans hefði
getað komið til hjálpar dætrum svo nafntog-
aðs og hávelborins manns o. s. frv., bar
Polani fram erindi sitt. Hann beiddist leyfis
að mega fá Henry með sér og láta hann vera
viðstaddan, þegar hann flytti kærumál sitt
fyrir ráðinu, svo að Henry gæti staðfest það
með vitnisburði sínum, ef þess yrði krafizt.
Herra Hammond gaf að sjálfsögðu leyfið,
og Henry varð sárfeginn að mega fleygja
námsbókum sínum upp á hilluna, þegar
honum var sagt, að Polani vildi finna hann.
Stundu síðar sat hann á hægindinu við hlið
kaupmannsins í skrautlegum bát.
„Hvað eruð þér gamall, vinur minn?“
spurði Polani, þegar báturinn skreið eftir
síkinu.
„Eg er réttra sextán ára, herra minn.“
„Ekki eldri?“ mælti Polani hálfhissa. „Eg
hélt, að þér væruð að minnsta kosti tveim
árum eldri. Mattheus vinur yðar sagði mér
í dag ,að enginn ungu aðalsmannanna í æf-
ingaskólanum beitti sverði og vígöxi eins
fimlega og þér.“
„Eg er hræddur um, herra minn,“ svaraði
Henry yfirlætislaust, „að eg hafi lagt meiri
stund á vopnaburð en sæmir friðsömum
verzlunarnema."
„Alls ekki,“ svaraði kaupmaðurinn. „Við
verzlunarmennirnir verðum að vera við því
búnir að verja réttindi okkar, eignir og
skip, alveg eins og aðalsmennirnir verða að
verja einkaréttindi sín og hallir. Eg hef
sjálfur ótal oft barizt við víkinga, Genúu-
menn og aðra til að verja skipsgarma mína.
Allir, sem stunda verzlun, eiga að vísu að
fara með friði, en verða líka að vera færir
um að verja hagsmuni sína, og því öflugri
sem þeir eru, því betra er það.“
Báturinn lenti við Piazettagötuna; Polani