Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Page 25

N. Kv.
UNDIR LJÓNSMERKINU
17
steig á land og kynnti Henry fyrir hóp aðals-
raanna, sem stóðu við lendingarstaðinn, og
kvað hann hafa bjargað dætrum lians frá
vansæmd og ofbeldi. Þyrptust þeir allir að
Henry og þökkuðu honum og óskuðu hon-
um vinsamlega til hamingju. Síðan fóru að-
alsmennirnir með Polani inn í hertogahöll-
ina, en Henry beið úti við innganginn og
ræddi við Mattheus, sem einnig var þangað
kominn.
„Eg óska þér til hamingju af öllu hjarta,
Henry,“ mælti hann, „þó að eg öfundi þig í
aðra röndina. Mér hefði þótt gaman að sjá
þig koma í hendingskasti á bátnum og
hremma þær frænkur rnínar til þín rétt við
nefið á fantinum honum Pétri Sarto, ein-
mitt þegar hann þóttist öruggur um að kló-
festa þær.“
„Ertu viss um, að Sarto hafi verið þar að
verki?"
,,Á því leikur enginn vafi. Þú veizt, að
hann strengdi þess heit að hefna sín, þegar
Polani synjaði honum gjaforðsins .Þú veizt
líka, að hann er samvizkulaus óþokki, og rná
því trúa honum til alls. Sagt er, að hann liafi
sóað út öllum föðurarfi sínum í spilavítum
og ólifnaði í Konstantínópel og sé nú í
sökkvandi skuldum við Gyðinga. Ef honum
hefði tekizt að nerna Maríu á brott, mundi
hann hafa getað rétt við fjárhag sinn, því að
hún og systir hennar eru taldar auðugustu
erfingjarnir hér í Feneyjum, og hann hefði
getað krafizt of fjár til lausnargjalds þeim.
Það er enginn efi á því, að hans var sökin.
Fyrir þína hönd, Henry, vildi eg óska þess,
að Sarto væri týndur og tröllum gefinn, ef
það hefur verið hann, sem þú lamdir með
árinni. Varla á hann neina sanna vini, og
fylgismenn hans mundu sennilega ekki gera
sér þá fyrirhöfn að hefna hans; en lifni
Sarto við, þá verður hann versti óvinur
þinn, sem hugsast getur hér í Feneyjum."
„Eg veit varla, lrvers eg á heldur að óska,“
svaraði Henry alvarlega. „Sé hann á lífi, ótt-
ast eg hefnd hans, en hins vegar mundi sú
hugsun, að hafa svipt náunga minn lffi,
kvelja mig og þjá nótt sem nýtan dag.“
„Ef þú liefðir ekki drepið hann, rnundi
hann hafa drepið þig,“ mælti Mattheus; ,,eg
skil ekki, að þú þurfir að gera- þér samvizku
út af því að hafa losað Feneyjar við einn
hinn versta óeirðasegg og fant. Þú ert ein-
stakur hamingjuhrólfur, Henry, og þann
greiða, sem þú hefur gert Polani kaup-
manni, rnundu margir ungir aðalsmenn hér
í Feneyjum glaðir vilja gefa hægri hönd sína
fyrir að mega gera."
I sömu svifum kom réttarþjónn út úr
höllinni og bað Henry að korna með sér inn
i réttarsalinn.
IV. KAPÍTULI.
FRAMMI FYRIR TlMENNINGA-RÁÐINU.
Ekki var laust við, að Henry kenndi nokk-
urs kvíða og lotningar um leið, þegar hann
var á leiðinni inn í samkomusal ráðsins. Sal-
ur þessi var mikill og skrautlegur, og á
veggjum hans héngu málverk, er sýndu við-
burði úr styrjöldum Feneyja. Loftið var fag-
urlega málað, listar allir gylltir, og útsaum-
uð tjöld héngu fyrir gluggunum. Dyraheng-
ið lokaðist á eftir honum, þegar liann var
korninn inn yfir þröskuldinn.
Kringum langt, skeifulagað borð sátu tíu
ráðherrar með hertogann í miðju, allir
klæddir síðum skarlatskápum, fóðruðum
með safalaskinnum, en á höfði báru þeir
svartar, flatar floshúfur. Polani og aðals-
menn þeir, er með honum voru, sátu í hæg-
indastólum beint á móti borðinu. — Þegar
Henry gekk inn, var einmitt verið að yfir-
heyra ræðara Polanis um einstök atriði árás-
arinnar, og þegar þeirri yfirheyrslu var lok-
ið, leiddi réttarþjónninn Henry fram.
„Segðu nú allt, sem þú veizt, um árásina,“
sagði hertoginn við hann.
Henry skýrði frá atburðinum, frá því er
hann kom til skjalanna og þangað til syst-
urnar voru komnar heim til sín.
(Framhald).
5