Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Qupperneq 26

N. Kv.
Margrét Sigfúsdóttir:
Valgerður.
(Niðurlag).
Veturinn var góður, og heilsufar manna
fremur gott, svo að Valgerður hafði ekki
haft neitt annríki urn langa liríð. En þó
halði talsvert breytzt um hag hennar. Þegar
hún var að klæða sig að morgni fyrsta Góu-
dag, fannst henni allt svo óvanalega tóm-
legt, og starfi sínu eins og að einhverju leyti
lokið. Daginn áður hafði hún verið við
jarðarför Jóhanns gamla, en hann hafði
andazt eftir hálfs mánaðar frekari veikindi.
Daga og nætur hafði hún annazt hann sem
góð dóttir, og tvisvar látið sækja lækni til
hans; en lífskraftur hans var þrotinn, og
andlát lians var rólegt og fagurt.
Valgerður var aðeins búin að taka t.il í
herberginu, þegar Oddný kom. „Þú varst
væn að vanda að heimsækja mig í dag,“
sagði Valgerður rólega. „Mér fannst ein-
mitt áðan, að ég væri svo einmana.“
„Ég vissi það, því þótt hvíldin sé þreytt-
um þægust, og gott sé, að hún er fengin, þá
verður alltaf tómlegt, þegar sá er horfinn,
sem maður hefur annast og unnað.“
„Það er satt, en að unna einhverjum og
eiga aðra sál til að lifa fyrir er dýrðarhnoss
lífsins, og minningin um samverustundir,
og vonin um að sjást aftur er svo mikil
sæla, að rnaður ætti ekki að láta á sig fá,
þótt nokkurra ára aðskilnaður verði.“
„Ég veit þú gerir það heldur ekki. Þú
munt stunda straf þitt með sömu kostgæfni
og áður,“ sagði Oddný.
„Það vona ég innilega, og ég veit, að
Guð muni veita mér marga ánægjustund í
starfi mínu. En hrædd er ég um, að ég dvelji
liér ekki mörg árin úr þessu,“ sagði Val-
gerður.
„Ég bjóst einmitt við, að svo myndi
verða, og þó að ég sakni þín, þegar við fjar-
lægjumst aftur, ann ég þér þess vel að fá
stærra verksvið og þér hagkvæmara, heldur
en hér hefur verið,“ mælti Oddný. „En nú
ætla ég að segja þér fréttir af mínu fólki,
sem þú hefur kannske átt von á: Sólbjört
er trúlofuð Sigvarði nábúa þínum.“
„Það þykir mér vænt um að heyra, hún
fær þar vænan mann, eins og hún verð-
skuldar, en Jretta er víst ekki opinbert
ennþá?“
„Nei, en hún vildi, að ég segði Jrér frá
þessu fyrstri manna. Henni finnst þú standa
sér svo nærri sökum Jjess, livað Jjú hafir
verið henni góð frá upphafi."
Þegar Sólbjört kom í kennslustund seinna
um daginn, óskaði Valgerður henni til ham-
ingju. Tók hún Jjví brosandi, en sagði svo
feimnislega:
„Ég bað mömmu að segja þér frá Jjessu,
því að mig langaði til að segja þér dálítið
um samband okkar Sigvarðar. Við höfum
verið óaðskiljanlegir trúnaðarvinir, síðan
við vorum börn, og allt, sem okkur þótti
nokkurs um vert, sögðum við hvort öðru.
En síðan við urðum fullorðin, hefur aldrei
nokkurt ástarorð farið okkar á milli, og ég
taldi okkur aðeins góða vini, þangað til
hann sagði mér frá því, hvað hann væri
hrifinn af þér. Nóttina sem liann fylgdi
mér heirn af þessum eina dansleik, sem þú
hefur sótt hérna, Jjá fann ég í fyrsta sinn
til þess, að ég elskaði hann, og það því meira
sem hann dróst meira að Jrér. En ég lét ekki
á neinu bera, Jjví að ég ætlaði ekki að standa
í vegi fyrir gæfu hans. Hann sagði mér frá
bónorði sínu og svari þínu, og Jjá fann hann
Jjað á hluttekning minni, að hann átti vin,