Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Side 27

N. Kv.
VALGERÐUR
19
þar sem ég var. Og nú er svo komið, að hann
fullyrðir, að tilfinningar sínar gagnvart þér
hafi aðeins verið hrifning og velvild, því að
ást sín tilheyri mér einni.“
„Það er ég líka viss um,“ sagði Valgerður
glaðlega og tók Sólbjört í faðm sér og kyssti
hana á kinnina. „Ég þakka þér kærlega fyrir
lireinskilnina og trúnaðartraustið.“
Sólbjört losaði sig með hægð úr faðmi
hennar og mælti:
„En nú er það enn eitt: Viltu gleðja okkur
með því að konra heim til mömmu annað
kvöld, þá ætlum við að opinbera og bjóð-
unr fáeinum góðum kunningjum okkar.“
„Já, það vil ég sannarlega, og þakka þér
innilega fyrir,“ sagði Valgerður.
Trúlofunargildið varð rnjög skenrnrtilegt.
Sigvarður roðnaði, er Valgerður óskaði lion-
um til hamingju, en sú feimni hvarf fljótt.
Valgerður talaði yfir kaffiborðinu fyrir
minni hjónaefnanna og sagði, að þau væru
bæði góðkunningjar sínar frá fyrstu kynn-
ingu, og bað þeim allrar blessunar, og lét
síðan hrópa ferfalt húrra fyrir þeirn.
Seinna var farið í leik og dansað, og var
Valgerður lífið og sálin í öllum skemmtun-
unum, og sagði unga fólkið, sem var henni
kunnugt, síðar frá, að það hefði aldrei
hugsað sér, að hún gæti verið svona kát
og fjörug. Oddný fylgdi henni heinr um
nóttina, og rifjuðu þær upp fyrir sér marg-
ar glaðar stundir, er þær höfðu lifað í
æsku. En er Valgerður var orðin ein eftir,
sat hún all-langa stund hugsandi.
Hún sá þá í anda stóra og fullkomna
sjúkrahúsið í Danmörku, þar sem hún hafði
starfað lengi áður, og sú hugsun festist æ
meir í liuga hennar að leita þangað aftur.
Sýslumaðurinn hafði skrifað henni um
haustið, og taldi hann þá góðar vonir um,
að settur yrði læknir í Skagaþorpi og nær-
sveitum með vori komanda, og þá fannst
Valgerði, að eftir það væri vera sín þar al-
gerlega óþörf.
Um sumarmál hafði hún fengið vissu
fyrir því, að læknir kæmi í þorpið, og um
líkt leyti fékk hún áskorun frá sjúkrahúss-
stjórninni að koma þangað aftur. Hún tók
því feginshendi, en óskaði þó að fá að vera
kyrr í starfi sínu árið á enda, og var það
leyft.
Það fréttist brátt um þorpið og víðar, að
Valgerður væri senn á förum þaðan, og
voru margar getur manna um það, hvernig
á því myndi standa. Guðlaug gamla var
helzt hrædd um, að hún væri að fara á eftir
honum Skúla. Ekki vantaði það, að liann
væri svo sem nógu snoppufríður, strákur-
inn, og alltaf hefði nú Valgerður haldið upp
á hann, það hefði nú verið auðheyrt á
mörgu. Og nú væri hann víst hættur að
drekka, það hefði hún sannspurt, en ekki
teldi hún Jretta nein lramingjuspor fyrir
hana Valgerði sína.
Um líkt leyti kom skip til þorpsins frá
útlöndum, eins og oft endranær, og fékk
Valgerður með Jrví nokkur bréf frá bréfa-
vinum ytra. En nú fékk hún einnig meðal
annars þykkt bréf með ókunnugri rithönd
utan á, og braut það fyrst upp. Innan í Jrví
lá opið bréf með fullri utanáskrift til Ellu,
og undir Valgerðar bréfi stóð skrifað:
„Þinn ætíð þakklátur Skúli.“
Valgerður settist niður og las bréfið:
„Kæra Valgerður. Ég þakka innilega all-
ar samverustundir okkar, en þó bezt af öllu
traust þitt á mér. Þú ættir bara að vita, hve
oft það hefur styrkt mig og stutt; og að ég
er nú heiðarlegur maður, sem nýt trausts
og vináttu góðra rnanna, er allt því að
þakka. Freistingarnar til míns ganrla líf-
ernis hreyfðu sig oft fyrstu vikurnar hér,
en þá fannst mér alltaf skæru augun þín
livíla á mér, og eins og hvíslað væri: ’Ég
treysti þér! ‘ Og þá fann ég sannleikann í
orðum þínum, að minn eiginn vilji gæti
orðið mér til bjargar.
Nú geri ég þig að trúnaðarmanni mín-
5*