Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Síða 31

N. Kv.
VALGERÐUR
23
an búðar, og þú sjálf haft reikningshaldið
út á við-------.“
Síðan kom lýsing á störfum Valgerðar, og
suma sjúklingana nefndi hún með nafni,
svo að Oddný gæti fylgst með líðan þeirra.
Meðan Oddný las þetta langa og skemmti-
lega bréf, sat Jenssen á skrifstofu sinni.
Hann hafði kallað á Önnu inn til sín og
sýndi henni óopnað bréf frá Skúla. Síðan
mælti hann hátíðlega:
„Nú skalt þú verða sú fyrsta manneskja,
sem verður vitni að uppfylling óska minna
og vona, sem ég hef alið í brjósti, síðan ég
leit frú Valgerði í fyrsta sinn.“ Jensen brosti
og lagði sérstaka áherzlu á frúartitilinn.
Anna var ekki eins glaðleg.
„Bara að hún verði honum nú góð kona.
Ég sá hana nú ekki oftar en það, að mér
sýndist hún alltaf tyrringsleg. Og ekki vildi
hún þiggja hjá okkur kaffi síðast, er hún
fór héðan.“
„Þá smámuni fyrigefur maður nú tengda-
dóttur sinni,“ sagði Jenssen. Hann opnaði
hægt bréfið, innan úr því duttu nokkur lítil
nafnspjöld, sem hann lét liggja, en fór þegar
að lesa bréfið.
Anna hafði sezt hinum megin við borðið
og seildist nú eftir spjöldunum og leit á
þau. Þar voru prentuð tvö nöfn. En kven-
mannsnafnið var ekki Valgerður! Hún lagði
þegjandi frá sér spjaldið og horfði með at-
hygli á Jensen. Hann var orðinn þungur
á svip, og allt gleðibragð þurrkað af hon-
um. Loks fleygði hann bréfinu frá sér,
stökk á fætur og þrumaði:
„Er strákurinn orðinn hringlandi vit-
laus!“
„Má ég lesa bréfið?“ spurði Anna hóg-
vær og tók það.
,Það er ekki Valgerður!" Það var bitur
vonbrigðaþungi í röddinni og hann nam
staðar við borðið.
„Nei, ég veit það,“ sagði Anna, „ég las
eitt spjaldið." Hún fór nú að lesa bréfið,
en liann gekk um gólf. Það smáglaðnaði yfir
svip Önnu, eftir því sem hún las lengra og
lengra: „Sjáum til, launahækkun," tautaði
hún einu sinni, og þegar hún lagði bréfið
frá sér á borðið að enduðum lestri, var and-
lit hennar eitt bros.
„Og hún biður sérstaklega að heilsa mér,
greyið litla. Blessuð frúin, vildi ég sagt hafa.
Ég skal sannarlega gratúlera með næstu
ferð og senda henni einn af litlu dúkunum
mínum í brúðkaupsgjöf.“
Jenssen gekk að borðinu. „Hvernig get-
urðu tekið þessu svona rólega?“
„Af því að ég tel honum þetta enn heppi-
legri giftingu,“ sagði Anna.
„Allslausa fiskistelpu! Það er ómögulegt.
Hefði hún vérið dálítið fjáð, þá var það
sök sér.“
Anna horfðist í augu við hann, óvenju
einarðleg og alvarleg á svip:
„Peningarnir eru góðir, þegar maður má
njóta þeirra. En heldurðu, að Valgerður
hefði ekki orðið einráð um það fé, sem hún
taldi sína eign, og Skúli of blíðlyndur til
þess að rísa á móti nokkurri harðstjórn? Það
þarf kjarkmenn til þess að halda virðingu
sinni, ef konan er ráðrík og stórlynd. En
það er Valgerður, það fer ekki hjá því. Og
hún hefði vafið honum um fingur sér eins
og dulu og gengið á honum eins og gólf-
þurrku, og til þess var Skúli þó sannarlega
of góður!“ Anna var komin í hita.
„En afkoman, sjáðu. Af einhverju þurfa
þau að lifa. Ekka fer ég að fæða þau og
klæða, mér dettur það ekki í hug!“
„Auðvitað ekki,“ sagði Anna. „En þú
skalt sjá, að Skúli kemst af án annarra hjálp-
ar. Hann hefur þegar fengið launahækkun
og er liættur að drekka. Og þótt okkur þætti
hann ekki athafnamikill hér heima, þá var
það bara af því, að hann hafði svo lítið að
gera. Hann var einmitt vinnugefinn, hann
Skúli, og hann hefur áreiðanlega hyggindin
þín og dugnaðinn, þegar á reynir, og hann
tekur á því, — eins og líka verður að vera.
Því að hvert ætti barninu að bregða nema