Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Side 32

24
VALGERÐUR
N. Kv.
beint í ættina!“
„Þú ert vongóð,“ sagði Jenssen og settist
niður þreytulegur á svip. „En ég hefði nú
heldur kosið, að nokkrir peningar liefðu
fylgt konunni, þá er alltaf hægra að velta
sér til efnalega, ef stofninn er einhver. En
það er máske satt, sem þú segir, að Skúla
hefði ekki hentað að eiga ráðríka konu, og
alltaf vildi Valgerður hafa sitt fram, því tók
ég eftir. En svo er eitt: — Heldurðu að það
þyki mikil upphefð fyrir Skúla iiérna í
þorpinu, þegar það spyrst, að hann sé giftur
einni af vinnustelpunum.“
„Veit nokkur um símskeytið nema við
tvö?“ spurði Anna.
„Það má hamingjan vita, ég er hræddur
um, að svo sé, enda gerir það engan mun í
sjálfu sér. Giftingin hlýtur að fréttast fyrr
eða síðar.“
„Eg veit það. En við verðum að koma
því svo fyrir, að engan gruni annað en það,
að við höfum alltaf vitað, að hann ætlaði
sér frú Elínu,“ sagði Anna ákveðin.
„Það drægi kannske dálítið úr því
hneyksli, sem mér finnst þetta vera. En
hvernig ættum við að fara að þessu?“
Anna stóð upp glöð í bragði: ,,Ég skal
sjá um það — auðvitað með þinni aðstoð,
því að alltaf verður hún þó drýgst til frarn-
kvæmdnanna.“
Morguninn eftir, þegar fólk var komið til
fiskvinnunnar, kom verkstjórinn til Jrvotta-
kvennanna og sagði þeim, að fröken Anna
vildi finna þær inn í krambúð. Þær litu
hver á aðra.
„Flýtið þið ykkur nú!“ sagði verkstjórinn
og leit á úrið sitt.
,,Á að draga af okkur þann tíma?“ spurði
Guðlaug og smeygði sér úr hlífðarfötunum.
„O, sei-sei-nei!“ Verkstjórinn var orðinn
ójrolinmóður. „Én ég er að verða of seinn.
Við karlmennirnir eigum að koma inn í
skrifstofuna!"
„Er þetta eitthvert réttarhald, kannske?“
spurði Guðlaug áleitin.
„Þú veizt það nú bráðum,“ sagði verk-
stjórinn kíminn og gekk burt.
Þegar inn í búðina kom, stóðu gos-
drykkjaflöskur eftir endilöngu borðinu,.
tómur bolli við hverja flösku og undirskál
með tvenns konar erlendu brauði. Á miðju
borði stóðu tvö falleg gluggablóm, og var
stungið milli blaðanna nafnspjöldum ungu
hjónanna. En mesta athygli kvennanna
vakti þó fröken Anna sjálf, sem stóð fyrir
innan borðið broshýr og alúðleg, klædd
blærauðum sumarkjól.
„Góðan daginn, stúlkur mínar. Velkomn-
ar! Kaupmaðurinn bað mig að annast þess-
ar veitingar ykkur til handa í tilefni af gift-
ingu sonar síns sem liann fékk tilkynningu
um núna með póstinum. Gerið þið nú svo
vel!“
Stúlkurnar röðuðu sér nú að borðinu.
„Við óskum Skúla til hamingju," sagði Sól-
veig hóglega og hellti í bolla sinn.
„Já, það gerum við allar,“ tók Guðlaug
undir. „Ég var lengi búin að sjá, að þetta
stóð til.“
„Og hver er sú lukkulega?“ spurði Sól-
björt, sem stóð yzt og því fjærst nafnspjöld-
unum.
„Auðvitað hún Valgerður!“ gall Guðlaug
við.
,„Hafið þér ekki opin augun!“ Anna
hvessti róminn. „Lesið þér á spjaldinu,
kona!“
Guðlaug laut áfram og las í hálfum hljóð-
um: „Æ, er Jrað Jrá bara hún Ella. Ég sagði
nú hitt, af því mér fannst Jrað betur við-
eigandi.“
„Ætíð bezt viðeigandi, það sem manni er
kærast,“ sagði fröken Anna. „Þau voru bú-
in að vera trúlofuð lengi með fullum vilja
föður hans.“
„Ekki þó áður en Gunna Karls kom í
spilið!“ hrökk út úr Guðlaugu.
Anna varð reiðileg á svipinn: „Yður