Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Síða 34

N. Kv.
Carit Etlar:
Sveinn skytta.
Helgi Valtýsson þýddi.
(Niðurlag).
XXX. Fórnin.
Viku eftir förina til Höfdingsgaard hélt
Sveinn sig heima sökum skotsárs, sem liann
hafði orðið fyrir, er þeir Ib höfðu ráðist á
hliðverði Manheimers og svipt þá vopnum.
Anna María sat hjá honum og spann á
snældu, Ib fágaði skeftið á löngu lagvopni
sínu.
,,Jæja, Sveinn!“ mælti Ib. ,,Þú verður að
segja eitthvað við okkur. Þarna liggurðu
steinþegjandi og horfir á ntig. Þú öfundar
mig ef til vill af þessurn giæsilega korða,
sem ég erfði eftir höfuðsmanninn sálaða,
Manheimer. En þú fékkst nú líka þinn
hluta af herfanginu.“
„Hvað fékk hann þá?“ spurði Anna
María.
Þegar við höfðum hreinsað til þarna um
morguninn og komið öllu í samt lag í höll-
inni og sett hvern hlut á sinn stað, fórum við
ofan eftir og sóttum þær mæðgurnar, frú
Elsebeth og Karenu 1 itlu, sem verið höfðu
hjá prestinum í Mehrn. Þú hefðir átt að sjá
framan í gömlu frúna, Anna systir, hún
brosti svo blítt og vinalega, sem værum við
beztu kunningjar hennar, og svo hélt hún
lofræður yfir okkur, sem náðu alla leið frá
prestssetrinu og heim að vindubrúnni við
höllina. Karen litla brosti líka, skal ég segja
þér, en það var nú bros af öðru tagi. Þegar
við kvöddum þær, sneri hún sér að Sveini
og gaf honum blóm, sem prestsfrúin hafði
gefið henni. Það var nú hans hluti af her-
fanginu, og það var svo sem gott og bless-
að.“
„Vonandi hræðist læknirinn ekki rigning-
una, svo að hann gleymi að líta inn til okk-
ar í kvöld,“ sagði Sveinn, sem vildi víkja
samtalinu í aðra átt. „Mig verkjar í hand-
legginn, og læknirinn lofaði að bregða sér
hingað, ef hann kæmi til Jungshoved."
„Eg sá hann ríða ofan eftir Smidstrups-
bökkum um hádegisbilið,“ sagði Anna
María. „Hann var auðþekktur á rauðu káp-
unni sinni.“
„Vitið þið hvað,“ sagði Sveinn, „við send-
um boð ofan að Jungshoved til að vita, hvort
hann kemur eða ekki. Ib gerir mér vonandi
þann greiða að skreppa ofan eftir.“
„Heyrðu, Sveinn,“ sagði Ib. „Ég skal
gjarnan fara fyrir þig á heimsenda, og jafn-
vel spölkorn lengra, en til Jungshoved
máttu ekki senda mig.“
„Þá get ég farið,“ sagði Anna.
„Ég skil ekkert í þessari tregðu Ibs að
vilja ekki fara ofan til hallarinnar. Þetta er
nú í annað sinn, sem hann færist undan því.
Það hlýtur að hafa sletzt eitthvað upp á
milli þín og þjónustuliðsins þar.“
„Nei, ekki minnstu vitund," svaraði Ib
ófeilinn.
„Það rignir ennþá,“ sagði Anna, sem
hafði litið út um gluggann.
„Taktu þá riddarakápuna mína og flóka-
hattinn. I þessum búningi var hún ekki
óáþekk karlmanni til að sjá, en þó var það
alltítt, að konur báru flókahatta á höfði sér.
Er hún var komin fram að dyrunum, sagði
Sveinn við hana:
„Fáirðu tækifæri til þess, ætla ég að biðja
þig að komast eftir, hvort Lykke höfuðsmað-
ur sé þarna ennþá.“
Anna leit á hann ásökunaraugum og
mælti: „Æ nei, Sveinn, biddu mig ekki um