Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Page 36

28
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
hún hafi fengið lækninn til að leggja út í
þetta veður.“
„Huss! Hvað er þetta?" sagði Ib, „mér
heyrðist skothvellur skammt í burtu.“
„O, nei, það er aðeins stormurinn, belj-
andi utan af hafinu.“
Rétt á eftir heyrðist fótatak fyrir utan.
Hurðin var opnuð, og Anna kom inn. Regn-
bleytan hrundi niður af hatti hennar og
kápu.
„Líttu á, pabbi minn!“ hvíslaði drengur-
inn að Sveini. „Nú hefur mamma aftur ver-
ið að gráta, ég sé það á henni, hún er svo
sorgbitin. Vertu nú dálítið góður við hana.“
Sveinn strauk blíðlega um kinn drengs-
ins og sagði um leið: „Hittirðu þann vísa
rnann, lækninn?“
„Nei,“ svaraði Anna, einkennilega dauft
og þreytulega. „Hann var farinn suður á
bóginn, skömmu áður en ég kom þangað.
En ég hitti ungfrú Parsberg, hún lofaði að
senda eftir honum, og að hann skyldi koma
til þín þegar í kvöld.“
„Þakka þér fyrir, Anna,“ svaraði Sveinn
og rétti lienni höndina. „Þakka þér fyrir
þetta, eins og fyrir allt annað, sem þú hefur
gert fyrir mig. Komdu nú og setztu hérna
hjá mér og sviptu af þér sorgarsvipnum.“
Anna leit undrandi á Svein. „Hvers vegna
ávarpar þú mig svona í kvöld?“ spurði hún
og settist á bekkinn við hliðina á honum.
„Af því að drengurinn hefur sagt mér, að
ég eigi þér mikla skuld að gjalda.“
„Hvað hefur þú verið að segja?“ spurði
hún hörkulega og áköf.
„Æ, mamma, mamma! Eg sagði ekkert
annað en það, að þú grétir söltum tárum, og
að pabbi ætti að vera góður við þig,“ sagði
barnið.
„Þetta er bara bull úr honum,“ sagði
Anna. „Ég lief aldrei verið að ásaka þig
neitt, Sveinn!“
„Nei, nei, það er einmitt það, sem að hef-
ur verið, Anna mín! Hefðirðu fyrir löngu
lofað rödd hjarta þíns að tala, þá hefðuin
við líka þekkt hvort annað betur. En það er
ekki um seinan ennþá, og höfum við fengið
að kenna á sorginni til þessa, skulum við nú
aðeins kynnast gleðinni.“
„Æ, Guð minn góður,“ sagði Anna lágt
og reyndi að dylja geðshræringu sína. „Ég
mun aldrei kynnast gleðinni framar."
„Þetta máttu ekki segja,“ mælti Ib, „þeg-
ar maður raunverulega vill eitthvað, þá er
Guð alltaf með honum að verki, þetta er
reynsla mín, annars hefði ég aldrei orðið sá
maður, sem ég er þó orðinn.“
Sveinn tók utan um Önnu og dró hana
að sér. „Vertu nú ekki sorgbitin,“ hvíslaði
hann. „Nú skal allt breytast og verða gott
fyrir þig.“
„Já, ef til vill,“ svaraði hún blíðlega og
brosti angurvært, „hjá Guði föður vorum
arnar ekkért að manni.“
„Hvers vegna verður þér hugsað til dauð-
ans?“
„Og hvers vegna hugsar þú urn lífið,
Sveinn, þegar ég ber dauðann í brjósti
mér?“
„Hvað áttu við með þessú?"
„Þú heyrðir skotið áðan, hérna sérðu
merkið!"
Að svo mæltu svipti hún frá sér kápunni,
og Sveinn rak upp hljóð, er hann sá, að
rúðótta herðahyrnan hennar var gegnblaut
af blóði, sem rann úr sári milli herðanna og
vinstra brjósts hennar. Anna hallaði höfði
sínu upp að Sveini.
„Guð almáttugur!" hrópaði Ib. „Hvað er
þetta?“
„Það er kall dauðans," svaraði hún lé-
magna. „Þegar ég hélt heirn aftur frá höll-
inni, virtist mér alltaf eins og einhver væri
á eftir mér hinum megin vegarins. Fyrir of-
an Ambæk lýsti út um glugga á prestssetr-
inu, og þá sýndist mér bregða fyrir kven-
manni, en ég gekk í mínum þönkum og gaf
þessu engan gaum. En hérna uppi í skógin-
um kom hún miklu nær mér og nam loks
alveg staðar og spurði síðan: „Ert það þú,