Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Page 37

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
29
Ib Abelsson?" — „Hvað viljið þér Ib Abels-
syni?‘ ‘spurði ég og gerði mig eins dimm-
raddaða og mér var fært. „Ég ætla að minna
hann á loforð mitt og þakka honum fyrir
síðast,“ svaraði hún, og áður en ég hafði
áttað mig og skilið, hvert hún fór, sá ég
skotblossann og fann eins og sting fyrir ofan
brjóstið. En kvensan rak upp rokna hlátur
■og flýtti sér á brott, án þess að ég gæti kom-
ist að því, hver hún væri.“
„Surtla gamla,“ sögðu báðir mennirnir
æinum rómi.
Ib þreif hatt sinn.
„Athugaðu, hvað þú getur gert við
Önnu,“ sagði hann, „en ég tek Grána þinn
og ríð lækninn uppi. Þú mátt reiða þig á, að
ég skal koma með hann aftur, áður en langt
líður.
Ib var þotinn út í spretti, og að vörmu
spori heyrðist lrófatak fyrir utan, er hann
hleypti á sprett ofan veginn í áttina til
Jungshoved.
Og Ib efndi orð sín rækilega. Að klukku-
stundu liðinni kom hann aftur, og berbaka
fyrir framan sig hafði hann rnann, sem hann
hélt öðrum handleggnum utan um.Þettavar
læknirinn, sem verið hafði ófús til að fara,
og svo hafði þá Ib umsvifalaust lyft honunr
upp á hestinn fyrir framan sig og riðið af
stað með hann, áður en honum var ljóst,
hvert halda skyldi.
Ib lyfti lækninum af baki, batt hestinn
og þaut inn í stofuna.
„Hérna kem ég með þýzka lækninn,"
sagði hann lágt. „Hvernig líður henni?“
Sveinn vék við hendi, gekk að rúnrinu og
lyfti frá lakinu. Undir því lá Anna María,
náföl og hreyfingarlaus, nreð krosslagða
arma og bænabók stungið undir höku sér.
„Dáin!“ kallaði Ib upp yfir sig með grát-
hljóð í kverkunum og fleygði sér niður fyrir
framan rúmið.
,,Já,“ svaraði Sveinn, „dáin.“
„Ak Kinder! Þið vitið ekkert, hvað þið
• eruð að segja,“ sagði læknirinn yfirlætis-
lega, um leið og lrann opnaði tösku sína og
breiddi dót sitt út yfir borðið. „Látið nrig
komast að og kanna sárið, og þá fyrst getið
þið fengið að vita, hvernig í öllu liggur.“
Hann gekk að rúminu, en Sveinn lagði
hönd sína á öxl lronunr og sagði:
„Við látunr það eiga sig. Það lifir enginn
með skotsár af þessu tagi, ég hef séð svo
nrörg dæmi þess. Anna María gaf upp önd-
ina í faðmi mínum hálfri stundu áður en
þið komuð. Við skulum því unna henni þess
friðar látinni, senr við gátunr ekki veitt
henni, meðan hún var á lífi.“
Skömmu síðar lagði læknirinn af stað aft-
ur og fékk hest Sveins að láni. Mennirnir
tveir urðu einir eftir lrjá hinni látnu. Svo
leið löng stund, að hvorugur nrælti orð af
nrunni. Ib sat á rúmstokkfrum og lrélt í
hönd Önnu. Dauf birtan frá lanrpanum féll
á fölt og sorgþrungið andlit Sveins. Handan
úr horni stofunnar heyrðist hraður og
reglulegur andardráttur drengsins litla, sem
hafði sofnað af þreytu. Úti fyrir lrafði lægt
storminn, og stjörnur blikuðu í skýjarofi.
„Segðu eitthvað, Sveinn!" sagði Ib að lok-
um lágt og skjálfraddaður. „Hvers vegna
siturðu og horfirðu svona fast á mig? — Æ
já, þú telur sennilega, að þetta hafi verið
mér að kenna. Guð almáttugur lét ltana
deyja, á sarna hátt og hún hafði lifað, — sí-
fellt að fórna sér fyrir aðra.“ Er Sveinn svar-
aði þessu engu, hélt Ib áfram: „Ég skrapp
heim á Jungshoved um leið og ég sótti lækn-
inn, og sagði þeim þar, hvað skeð hefði. Frú
Else lofaði að senda hjálp, eins fljótt og unnt
væri.“
„Guð náði hjálpina hennar! Það væri
betra, ef þau sendu hingað gamla prestinn
okkar, að hann gæti lesið drottinlega bæn
yfir henni, á annarri hjálp þarf hún nú ekki
að halda.“
„Ég heyri reiðdyn/ ‘sagði Ib rétt á eftir,
„skyldi það vera herra Jörgen sjálfur, sem
hefur lagt af stað i náttmyrkrinu?“
Hann stóð upp og gekk út að glugganum.