Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Qupperneq 39

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
31
„Með því að telja vin þinn á að láta mig
fá bréfin.“
„Það geri ég aldrei,“ sagði Ib. „Væri
maður svo illgjarn, gæti hugsast, að þér
bæðuð um þau af sömu ástæðu og Körbitz
riddari um daginn."
„Eg!‘ ‘lirópaði Júlía upp forviða. „Einka-
vinur hans!“
„O, ég þekki nú hefðar ungfrúna, er áður
fyrr hefur svikið einkavin sinn!“ svaraði Ib.
Sveinn hristi höfuðið. „A þessu heimili
má ekki komast þannig að orði,“ sagði hann
hæglátlega. „Heyrðu, Ib, vinur minn, láttu
hana fá bréfin þau arna.“
„Nei, ég get ekki skilið þau við mig,“
svaraði Ib og leit niður fyrir augnaráði
Sveins.
„Viltu þá, að því verði trúað um okkur
tvo, að við geymum bréfin sem ógnun eða
vopn?“
„Og á morgun kemur lénsmaðurinn og
heimtar þau af þér,“ sagði Júlía.
„O, lénsmaðurinn!“ svaraði Ib og yppti
öxlum kæruleysislega. „Látum hann bara
koma.“
„Ib!“ sagði Sveinn, „ég bið þig um bréfin
þau arna.“
„En þau eru mín eign, Sveinn! Eini arf-
urinn eftir Soffíu systur mína.“
„Láttu ungfrú Parsberg samt fá þau, góði
félagi, svo að Jrað séum þá við, er sífellt gef-
um, og hún sem ætíð veitir gjöfunum mót-
töku.“
Svört augu Ibs blikuðu, er hann leit á
ungfrú Parsberg.
„Jæja,“ svaraði liann allt í einu ákveðið
og í hressilegum ánægjuróm. „Látum þetta,
sem Sveinn nefndi, vera ástæðuna, og þess
vegna skuluð þér fá bréf mín, ungfrú Pars-
berg!“
Djúpur gleðiblær færðist yfir andlit
Júlíu, hún leit hlýjum augum á Svein, og
hefði augnaráð hennar eflaust getað mildað
og máð margan gamlan órétt og vonbrigði,
en Sveinn veitti þessu enga eftirtekt. Ib gekk
yfir að skáp í veggnum og tók þaðan böggul
vafinn í klút, og lagði hann á borðið undir
glugganum.
„Lítið þér nú á!“ sagði hann og breiddi
bréfin út yfir borðið fyrir framan lampann.
„Hérna eru þau öll með tölu, og nú getið
þér notað þau eins og yður jjykir bezt
henta.“
í sömu svifum var skannnbyssu stungið
inn úr gluggarúðunni og skotið á lampann,
svo að ljósið slokknaði. Júlía rak upp ör-
væntingaróp, en Ib þreif byssu niður af
veggnum og þaut út um dyrnar.
Er Sveinn hafði aftur kveikt á lampanum,
kom Ib inn aftur.
„Þetta átti víst að vera kveðja til mín,“
sagði hann og hengdi byssuna upp á vegg-
inn. „Að þessu sinni voru tveir á ferðinni.
Er ég kom út, sá ég þá ríða inn í skóginn á
harða spretti."
„O nei!“ sagði Sveinn, „ég held ekki, að
þetta hafi verið þér ætlað!“
Júlía hafði hnigið upp að veggnum, en er
hún leit upp aftur, hvarflaði hún augum
fyrst að borðinu og rak upp hátt hljóð.
„Bréfin!“ hrópaði hún. „Guð minn góð-
ur! Þau eru horfin!"
Borðið var tómt. Á rneðan púðurreykur-
inn fyllti stofuna, hafði hendi verið stnngið
inn um brotna rúðuna og sópað til sín öll-
um bréfunum, sem Ib hafði lagt á borðið.
Hestasveinninn, sem beið fyrir utan,
hafði einskis orðið var, fyrr en hann heyrði
skothvellinn og þegar á eftir hófatak hest-
anna, er riddararnir þeystu burt aftur.
Það var eigi torráðin gáta, að hér hlaut
Körbitz að hafa verið að verki. Þegar eftir
að hann hafði njósnað um tilveru bréfa ]>ess-
ara, kom upp við konungshirðina kvittur
um málið, og virtist blásið í glæðurnar úr
ýmsum áttum. Og í baráttunni milli keppi-
nautanna Körbitz og Kai Lykke beitti ridd-
arinn hlífðarlaust hverju því vopna, er hann
gat liönd á fest, og Jdví vægðarlausara, sem
hann virtist vera undir í samkeppninni.