Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Blaðsíða 40

32
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
Þessi bréf voru því ekki aðeins mikilvæg til
að tryggja Körbitz þann aflsmun, er hann
skorti í kvennamálum, heldur einnig nauð-
synlegt fyrir liann til að staðfesta ummæli
sín og dylgjur, er hann hafði farið með á
liærri stöðum. Óðar er Körbitz hafði lagt
fram bréfin, fluttist mál þetta á hærra vett-
vang. Friðrik konungur þriðji skipaði rann-
sóknarrétt til að fjalla um brot Lykke höf-
uðsmanns og leggja síðan ntálið í hendur yf-
irsaksóknara ríkisins. Einn aðalsmannanna
í rétti þessum var Rantzau, — sem skönnnu
áður hafði tapað rnáli gegn Kai Lykke, —
ásamt rentumeistara Gabel, sem um þessar
mundir var hollvinur drottningar, og þá
auðvitað fjandmaður höfuðsmannsins.
Þótt þannig syrti ískyggilega í lofti yfir
höfði Kai Lykke, hefði ofviðrið þó sennilega
getað gengið hjá, þar eð ríkissaksóknarinn,
Sören Kornerup, dró í efa sanngildi bréf-
anna. En Kai Lykke var um þær mundir
undir áhrifum óhappastjörnu og jók því á
fyrri villu sína með annarri enn verri. Þaðan
sem hann dvaldi í leyni, sendi hann dómur-
um sínum bænarskrá, þar sem hann gekkst
við bréfunum og lýsti því yfir, að þessi
móðgandi unnnæli væru fram komin
í „óskiljanlegu ölæði“. Samkvæmt annarri
frásögn kvað hann hafa boðist til að greiða
bætur með 100.000 ríkisdölum, og veðsett
fyrir þeirri upphæð herragarða sína Gissel-
feldt og Rantzauhólm, sem nú nefnist
Brahe-Trolleborg á Fjóni. Með bænarskrá
þessari voru örlög hans ráðin. Nú valt ham-
ingjuhnoða hans jafnhratt undan brekku,
varpað af sömu hönd, sem áður hafði lyft
því svo hátt og hratt. Var auðséð, að þar með
væri öllu lokið.
En meðan þannig var varpað teningum
um líf og æru Kai Lykke inni í höfuðborg-
inni, var sjállur sökudólgurinn horfinn.
Skorað hafði verið á hann hvað eftir annað
að mæta fyrir dómendum sínum, og leit
hafði verið hafin á öllum herragörðum hans
og lijá ættingjum hans. En hann hafði
hvergi fundist.
Kvöld eitt var Sveinn á gangi urn Örre-
mandsgaardsskóga. Sólsett var, og varpaði
kvöldhiminninn rauðgullnum bjarma á
skógartoppana. Kirkjuklukkur sveitanna
hringdu til kvöldbæna, hundar geltu inni í
þorpunum, og skært kvak froskanna heyrð-
ist lrá tjörnunr og síkjum.
Er Sveinn var kominn lengra inn { skóg-
inn, sá hann Ib koma á móti sér, brosandi út
undir eyru, og með stórt bréf í hendinni.
„Líttu bara á!“ kallaði varðstjórinn,
„þetta skjal er komið til þín, eftir að þú
fórst að heiman. Það er með konunglegu
innsigli og merki.“
Sveinn braut innsiglið og las bréfið.
I bréfi þessu veitti Friðrik konungur
þriðji Sveini Pálssyni og afkomendum hans
Lundbæjargarð og góss til eignar og óðals í
launaskyni fyrir þjónustu þá, er liann hefði
auðsýnt föðurlandi sínu.
Sveinn rétti Ib bréfið. Kvöldroðinn varp-
aði bjarma á göfugmannlegt andlit hans. Ib
sá hann brosa angurvært og sárt, er hann
mælti á þessa lund:
„Æjá, Ib minn góður! Smámenni eins og
ég og mínir líktar geta neytt stórmennin og
æðri stéttir til að hata okkur og óttast, til að
dást að okkur og allt mögulegt, kæri bróðir!
— Aðeins ekki til að unna okkur!“
Sveinn þagnaði, en Ib drúpti höfði til að
leyna geðshræringu sinni. Gjöngehöfðing-
inn lagði arm sinn um herðar lians, og þann-
ig gengu þeir af stað og hurfu inn í rökkur
skógarins. ENDIR.
S K R í T L A.
Prófessorinn: „Eg finn ekki hattinn
minn?“
Nemandinn: „Þér eruð með hann á höfð-
inu.“
Prófessorinn: „Þakka yður kærlega fyrir.
Eg hefði nú farið út berhöfðaður, ef þér
hefðuð ekki vísað mér á hattinn."