Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Síða 42

34
ÍSLENZAR SAGNIR
N. Kv.
III.
Einu sinni fór eg ofan í Revðarfjörð til
að sækja mér skreið, því að orðið var þröngt
í búi hjá mér. Þetta var um hávetur og harð-
indi mikil. Meðan eg var í burtu rak niður
þau fádæmi af lausa snjó, að enginn mundi
slíkan. Samt lagði eg af stað upp Eskifjarð-
arheiði með tólf fjórðunga bagga á baki.
Það þótti öllum óvit, en eg vissi, að mig
munaði ekki um svo lítið. En það er ein sú
örðugasta ferð, senr eg hef farið, og hafa þó
margar vondar verið. Ofærðin var afskapleg
yfir háheiðina, en versnaði um allan helm-
ing, þegar í dalinn konr Héraðs nregin.
Mér varð einu sinni litið aftur fyrir rnig og
sá þá utanslóðar tvær rákir, senr eg kannað-
ist ekki við. Fór eg að athuga þetta nánar og
sá þá, að þær voru eftir stóra blýhringa, sem
eg hafði í eyrnasneplunum!
IV.
Það var eitt sinn snenrnra vetrar, þegar
eg var í Bessastaðagerði, að nrig vantaði
nokkrar kindur. Leitaði eg þeirra lengi, en
gat ekki fufidið þær, kom það þó sjaldan
fyrir, að nrér nrisheppnaðist snralamenska,
því að eg var léttur á fæti og sá nranna bezt.
Svo var það eitt kvöld í glaða tunglsljósi, að
eg gekk út á vökunni og litaðist unr, eins
og eg var vanur. Sá eg þá eitthvað á ferð
uppi á háum fjallstindi fyrir ofan bæinn.
Eg kastaði tölu á þessar skepnur og virtist
hún standa heinra við tölu kindanna, sem
mig vantaði. Eg brá því við og hljóp í sprett-
inunr upp á hnjúkinn, en þegar eg konr
þangað, voru þessar skepnur komnar á rás
vestur lieiði. Eg hljóp á eftir og herti mig
hvað eg gat, og loksins konrst eg framhjá
þeim norður á nriðheiði. En þá brá mér illa
í brún: Þetta var þá bara bölvaður músa-
hópur!
V.
Það var einn vetur í skammdeginu, að
eg fór snemnra á fætur til að láta út ærnar
nrínar. Þetta var unr fengitímann, og ætlaði
eg ekki að taka hrútinn út fyrr en unr kvöld-
ið. Þegar eg rak féð frá húsum, tók ein ær-
in sig út úr og hljóp norður nreð Lagar-
fljóti.Eg vissi, að þær hlaupa oft langt,þegar
þær vantar hrút, og hljóp á eftir henni. En
það verð eg að segja, að það var þolin skepna
að Irlaupa. Við hlupum út endilangan
Fellnahrepp og Tunguhrepp og norður í
Jökulsárhlíð, alla leið út að sjó, þar sem
heitir Landsendi. Þar náði eg lrenni loksins.
Eg tók í annað hornið á lrenni og teymdi
lrana lreim aftur, og konr nógu snemma
heim til að hýsa féð um kvöldið.*)
Fleiri sögur eftir Guðmund nran eg ekki
nreð vissu. En eftir Eiríki syni lrans sagði
Magnús mér sögur þær, er hér fara á eftir. —
Eiríkur var göngunraður mikill og orðlögð
refaskytta; voru flestar sögur hans af þeim
afrekum. Honunr sagðist svo frá:
I.
Einn sinni var eg sóttur frá Hafranesi í
Reyðarfirði til að vinna greni. Eg sá refinn
strax og eg kom á grenið og skaut á hann;
eg sá að skotið kom allt sanran í hann, en
sanrt hljóp hann af stað eins og ekkert væri
í honunr; dálítið var hann þó lraltur. Eg
lrljóp á eftir honum, því að mér var léttur
fóturinn á þeinr árum .Við héldum svo inn
nreð öllum Reyðarfirði ,og dró hvorki sund-
ur né saman. Svo fórunr við fyrir botn Reyð-
arfjarðar og út nreð honunr að norðanverðu
og út á Hólmanes.**) Þar náði eg lronum
loksins. En þegar eg fló hann, sá eg að allar
lappirnar á honum voru brotnar og ein tví-
brotin. Þær eru skotharðar, tófurnar!
*) Þessi leið mundi flestum gangandi mönn-
um endast í 3—4 daga.
**) Þessi vegalengd er sæmilag dagleið.