Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Side 48

40
BÆKUR
N. Kv.
Virðast þær gerðar af leikni og lipurð. Þann-
ig er þýðingin á „Jólasöng pílagrímsins" eft-
ir Heidenstam fullkomið þrekvirki, sem fáir
mundu leika svo vel.
Engu skal spáð hér um viðtökur þær, sem
Anganþeyr fær meðal íslenzkra lesenda. En
lítt kunna menn þá að meta ljóðrænan kveð-
skap, ef þeim geðjast hann ekki, þótt ef til
vill sé þar ekki sótt á nýjar leiðir.
Guðbjörg Jónsdóttir: Við sólarlag. —
Rvík 1952. ísafoldarprentssmiðja.
Fyrir 10 árum síðan birti Guðbjörg á
Broddanesi endurminningar sínar undir
nafninu Garnlar glœÖur. Bók sú hlaut al-
mennar vinsældir, enda fór þar saman hug-
næmt efni og óvanaleg frásagnarlist.
Bók sú, er nú birtist er einnig að efni til
ýmsar minningar og hugleiðingar höfundar
um menn og málefni, m. a. langur þáttur
lielgaður íslenzkum bókmenntum og koma
þar fram margar spakviturlegar athuga-
semdir liinnar gáfuðu og lífsreyndu konu.
Frásagnarlist hennar er á marga lund ein-
stæð og yfir allri bókinni hvílir hið rólega
heiði fagurrar elli, þar sem andinn er sífrjór
og lifandi, þótt líkaminn hrörni. Furðuleg-
ast má það teljast, að höf. hefur samið þessa
bók eftir að hún missti sjónina, og hefur því
hlotið að lesa öðrum fyrir allt efni hennar.
Myndu fáir, þótt yngri væru og æfðir við
ritstörf, hafa leikið slíkt eftir. Sýnir það ljós-
lega, hversu frásagnargáfan gat þroskast
meðal íslendinga, á nreðan þeir lifðu sínu
óhrotna sveitalífi.
Rit Guðbjargar á Broddanesi eru ekki
ýkjastór að vöxtum, en þar er yrktur reitur
af þeirri kostgæfni, að fáir gera betur, og
ekki munu Jieir margir, sem fara betur með
íslenzkt mál en hún. Stíll hennar er hreinn
og tær eins og uppsprettulind, og góðvild
og skilningur eru meginþættir í öllu efni
bókarinnar.
Við sólarlag er fagur vitnisburður um
göfgi íslenzkrar alþýðumenningar eins og
hún birtist í fegurstu mynd sinni. Þess vegna
mun hún verða langlíf í landinu.
Stefán Jónsson: Dísa frænka og feðg-
arnir á Völlum. — Reykjavík 1952.
í saf oldarpr entsmið j a.
Þetta eru 4 sögur. Hin lengsta þeirra,
Feðgarnir á Völlum, er eiginlega ekki ungl-
ingasaga. Þar eru rakin átök gamla og nýja
tímans, og tekst höfundi þar víða með ágæt-
um. Er sú saga miklu efnismest. En allar
hafa þær til síns ágætis nokkuð. Höfundur-
inn er glöggskyggn á barnseðlið, og hann
kann Joá list að segja þannig frá, að bæði
fullorðnir og unglingar fylgist með af
áliuga. Enginn vafi er á því, að Stefán Jóns-
son er bezti unglinga rithöfundurinn, sem
nú er uppi með þjóð vorri. Hann sameinar
skemmtun og alvöru í sögurn sínum, og vek-
ur lesendurna til hugsunar og skilnings á
ýmsum viðfangsefnum lífsins.
Jón Amfinnsson: Úr hulduheimum.
Reykjavík 1952. ísafoldarprentsmiðja.
Hér er nýr höfundur á ferðinni með 5
stuttar sögur. Ekki er um stórt skáldverk að
ræða, en höfundur segir vel frá og innileg
aðdáun hans á íslenzkri náttúru og sveita-
lífi, ásamt hinu bezta úr vorri gömlu sveita-
menningu, gefa bókinni gildi. Af mannlýs-
ingum tekst höfundi bezt með gamla fólkið.
Hins vegar er unga fólkið margt hálf glans-
myndakennt. Engu skal spáð um hvort höf-
undur eigi framtíð sem sagnahöfundur, en
vel gæti eg þó trúað, að hann hlyti nokkrar
vinsældir, Javí að slegið er á strengi, sem
margir unna.