Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Qupperneq 19

KYNJALYFIÐ,
81
»Eg get eigi ráðið við, þótt þú efist um
orð mín, en bið þig þó enn að trúa því, að
það erb sönn orð á vörum þjóns þíns. Eða
finst þér það vera rétt að svifta heiminn og
marga sjúka, sem þjást af sömu veiki sem ný
verið Iamaði þrótt þinn, verkunum hins undra-
verða töfragripar með því að neita vesælum
afbrotamanni um fyrirgefningu. Athugið það
vel, herra konungur, að enda þótt þú getir
lagt þúsundir að velli, getur þú þó ekki lífgað
af dauða einn einasta eða læknað dauðvona
mann. Konungar hafa sama mátt og djöfullinn
að drepa menn og pína, en vitringar hafa feng-
ið nokkuð af krafti Allah til að lífga og græða.
Varaðu þig á því að svifta mannkynið þeim
gæðum, sem þú getur ekki veitt því aftur. þú
getur höggvið af manni höfuðið, en þú getur
eigi læknað veika tönn náungans.«
íPessi frekja fer of langt,« sagði konungur,
sem reiddist af því að Hakim var farinn að tala
í háum og nærri skipandi róm. »Við höfum
ráðið yður fyrir Iækni en eigi sem ráðgjafa,
eða samviskusorgara vorn.«
Við þessi orð varð gagngerð breyting á
Hakim. Auðmýktar- og undirgefnishamurinn
féll af honum og hann mælti þóttalega og með
mikillæti: »Er það á þennan hátt að hinn nafn-
kunni konungur Englands endurgeldur velgerðir
og góðverk? Sé svo, læt eg þig vita, að eg
auglýsi það fyrir öllum jjjóðhöfðingjum í Ev-
rópu og Asíu, fyrir herforingjum kristnum jafnt
og Múhamedstrúar, fyrir riddurum jafnt og
hefðarfrúm, og alstaðar þar sem harpa hljómar
og sverðakliður hevrist, alstaðar þar sem sæmd
er metin og vansæmd fyrirlitin. í einu orði um
víða veröld mun eg ásaka þig, Ríkarður kon-
ungur, sem vanþakklátan og harðsvíraðan kon-
ung, og sé eitthvert land, sem frægðarorð þitt
hefur enn ekki borist til, skal þó fregnin nm
smán þína og níðingskap ná þangað.«
»Leyfir þú þér að tala þannig við mig,
vantrúaði garmur,« hrópaði konungur og óð í
reiði sinni að lækninum, »eða ertu orðinn leið-
ur á lifinu?«
»Láttu bara höggið ríða,« sagði Hakim ró-
legur. »Verknaður þinn mun þá sýna, að þú
ert langt um verri maður en orð mín hafa lýst
þér, þótt þér þyki þau full beisk.«
Konungur sneri sér nú frá lækninum. Hann
var orðinn mjög æstur í skapi og skálmaði
fram og aftur um tjaldið. Eftir litla stund nam
hann staðar og mælti:
»Vanþakklátur og tilfinningarlaus? Rá er eins
gott að vera talinn trúlaus og varmenni, Ha-
kim, þú hefur nú sjálfur ákveðið hverra launa
þú æskir, og enda þótt eg fremur hefði vilj-
að að þú krefðist gimsteinanna úr kórónu
minni, get eg þó sem konungur eigi neitað þér
um það, sem þú ferð fram á. Farðu því með
þennan Skota. Hann skal vera eign þín. Böðull-
inn afhendir þér hann eftir þessari skipun minni.«
Svo rispaði hann nokkur orð á bókfell og
afhenti lækninum og mælti: »Hafðu hann sem
þjón eða þræl, og hafðu þau not af honum
sem þú getur. En lát hann gæfa þess vel, að
verða eigi framar á vegi mínum.«
»Þjónn þinn skilur til hlýtar þín konung-
legu orð,« sagði hinn spaki læknir og var nú
aftur hinn auðmjúkasti. »Eg hefi heyrt skipun
og boð herra míns og að heyra hana, er sama
og hlýða henni.«
»Gott er það, en viljir þú hafa líf hans
IrygL há lát hann eigi verða á vegi mínum.
Er það svo nokkuð annað, sem eg get gert
fyrir þig?«
»Gjafmildi konungsins hefur fylt bikar minn
á barma, já, það freyðir út yfir barmana eins
og uppsprettan, sem freyddi fram í tjöldum
ísraelsbarna i eyðimöikinni, þegar Móses snart
bergið með staf sínum.«
»SnjöIl samlíking,« sagði konungur bros-
andi. »Enn þurftu þung högg eins og í eyði-
mörkinni til þess að fá fram hið eftirþreyða.
En víst vildi eg láta þér í té væri það fleira,
sem eg gæti gert þér til gleði.«
»Lofaðu mér að snerta þina sigursælu hönd,«
bað hinn spaki læknir, »til merkis um, að ef
Hakim þarf einhverntíma að biðja hinn mikla
konung Englands um greið vikni eða velgern-
ing, þá megi hann eiga von á bænheyrslu.*
11