Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Qupperneq 16

78
NÝJAR K ÖLDVÖKUR.
gryfju niður í gegnum frosna mold, komu þeir
ofan á möl og var hún líka frosin. Rá fór að
verða óþægilegra að vinna. En þeim lærðist
skjótt að hagnýta eldinn betur, og tókst bráð-
lega að þýða 5 til 6 þuml. þykka skán í einu.
Rað var smátt gullduft í þessari möl, og þegar
komið var tveimur fetum lengra niður, tók enn
við moldarlag. Regar gryfjan var orðin sautján
feta djúp, fundu þeir mjóa malarrák og í henni
var stórgerðara gullduft og fengust sex til átta
dollara virði úr hverri pönnu. Rar undir var
enn moldarlag og voru þar í sanianfergðir
stofnar af gömlum trjám og steingjörðir bein-
köglar úr ófreskjum, sem uppi höfðu verið
endur fyrir löngu. En gull höfðu þeir fundið
— stórgert gullduft — og var ekki ástæða til
að ætla að þykk gullskán hefði myndast ofan
á klöppinni, sem tók við einhversstaðar þar
fyrir neðan? Og þeir ætluðu sér að komast
ofan á klöpp, þó það væru fjörutíu mílur
þangað niður. Peir skiftu liði og grófu nú
tvær gryfjur og unnu nótt og dag og sífelt
lagði reykinn af báli þeirra til himins.
Pá varð það litlu síðar, að baunabyrgði
þeirra tók mjög að ganga til þurðar. Var þá
Elías sendur til aðaldvalarstaðarins að sækja
mat. Pað var hundrað mílna ferð frani og aft-
ur, en hann hét þeim að koma aftur á þriðja
degi. Hann bjóst við að komast þangað á dag
af því sleðinn var tómur og heim aftur á
tveimur dögum, því þá gjörði hann ráð fyrir
að hafa þungt æki. En það fór svo, að hann
kom aftur að kvöldi annars dags. Peir voru
nýlagstir fyrir, þegar þeir heyrðu til hans.
»Hver skrattinn gengur nú 'að?« spurði
Henry Finn, þegar Elías kom með tóman sleð-
ann inn í eldsbirtuna, og hann sá að langa
og alvarlega andlitið á honum var ennþá lengra
og alvarlegra, en það var vant að vera.
Jói Hines fleygði spýtum á glóðina, og þeir
vöfðu allir um sig svefnpokunum og færðu
sig nær eldinum á meðan Elías sagði þeim
sögu sina.
»Munið þið eftir stóru furutrénu, sem mest-
ur þungi forðabúrs okkar hvíldi á, þeim meg-
in, er að fljótinu vissi?« spurði hann.
Óhappasagan var fljótsögð. Þetta stóra tré,
er virtist svo traust að það átti að geta staðið
öldum saman, hafði verið eitthvað veiklað, þó
ekki bæri á því og ekki verið svo rótfast orð-
ið sem skyldi. Forðabúrið og vetrarsnjórinn
höfðu reynst því of þungbyrði. Pað hafði mist
jafnvægið og oltið um koll með braki og
brestum og forðabúrið hafði orðið því sam-
ferða. Og af þessu leiddi svo að horfur þess-
ara fjögurra manna og ellefu hunda breyttust
mjög til hins verra. Peir höfðu mist matar-
forða sinn. Búrið hafði brotnað. Urðarkettir
höfðu komist í matinn og etið sumt, en spilt
hinu.
»Peir hafa etið alt fléskið og plómurnar,
sykrið og hundamatinn,* sagði Elías. »Og það
veit hamingjan, að þeir hafa nagað göt á pok-
ana og dreift mélinu, baununum og grjónun-
um út um alt. Eg fann tóma mjölpoka, sem
þeir höfðu dregið langt burt.«
Svo leið alllöng stund, að enginn mælti
orð. Petta var í raun og veru stórslys, er þá
hafði hent, að missa matarbyrgðir sínar um
hávetur og vera staddur í helköldu landi Iangt
frá öllum mannabygðum. Þeir þögðu ekki fyrir
ótta sakir, en þeir urðu að gjöra sér grein fyr-
ir hættunni og hugsa um hvað gera skyldi.
Jói Hines tók fyrstur til máls:
»Við getum skolað snjónum burt og náð í
baunirnar og grjónin þó ekki væru eftir nema
8 — 10 pund.«
»Og einhver okkar verður að taka hundana
og aka ofan til Forty Mile,« sagði Elam Harnish.
»Pað get eg gjört,« sagði Finnur.
Svo hugsuðu þeir málið enn um stund.
»En á hverju eiga hundarnir, setn eftir
verða, og þrír menn að lifa á meðan?« spurði
Hines.
»Pað er ekki nema eitt, sem hægt er að
gjöra,« sagði Elías. »Pú verður að taka hinn
hundahópinn, Jói, og aka upp eftir Stewart
þar til þú finnur þá þessa Indíána. Svo kemur
þú aftur með sleðann hlaðinn kjöti. Pú verð-
ur kominn aftur löngu áður en Henry er vænt-
anlegur frá Sixty Mile. Á meðan þið eruð á
ferðalagi þarf ekki að hugsa fyrir mat handa
fleirum en okkur Lofteldi, og við verðum að
komast af með lítið.«
»Og svo förum við allir saman snemma í
fyrra málið niður þangað, sem forðabúrið er
og skolum snjónum burt til þess að vita hvað
eftir er af mat,« sagði Elam Harnish. Að því
mæltu hallaði hann sér út af og sveipaði um
sig pokunum. »Okkur væri betra að fara að
sofa, svo við gætum farið snem na á stað,«
bætti hann við. »Pið Jói og Finnur getið fylgt
hundunum eftir. Við Elías tökum á okkur smá
króka til beggja hliða og reynum að ná okkur
elgsdýr.«
(Framh.)