Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Qupperneq 12

74
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
væri ekkert sérlega fágað. Tiilagan var sam-
þykt í einu hljóði.
Elam Harnish glotti, gekk að kúluborðinu
og keypti stóra hrúgu af gulum spilapeningum.
Tæpum tíu mínútum síðar fór hann þangað,
sem vogin var. Rar var polci hans fyltur gull-
sandi og annar í viðbót. Hann hafði unnið
tvö þúsund dollara. Hamingjan var honum
hliðholl, þó ekki væri nema um stundarsakir.
Sigurfögnuður hans óx stórum. Hann naut
lífsins og þetta kvöld var honum dýrðleg stund.
Svo snjöri hann sér að félögum sínum, sem
óskuðu honum að vísu allra heilla, en höfðu
þó ýmislegt að athuga við framkomu hans.
»Nú má sigurvegarinn borga,« sagði hann.
Og þeir létu undan. Það var ómögulegt að
hafa á móti því, sem Lofteldur vildi, þegar
hann lét gleðibylgjur Íífsins hossa bátnum sín-
um og knúði fast árarnar,
Klukkan eitt um nóttina sá hann Elías Da-
wis reka Henry Finn og Jóa Hines fyrrum
skógarhöggsmenn til dyra. Harnish hefti för
þeirra.
»Hvert ætlið þið, piltar?* spurði hann og
reyndi að tosa þeim að veitingaborðinu.
»í rúmið,* svaraði Elías Dawis. Pað var
holdskarpur maður og hann tók mikið upp í
sig. Hann var frá Nýja-Englandi. Pað var eng-
in ferðafýsn til í neinum í hans ætt, nema
honum einum og var þó ættin fjölmenn. Hann
hafði heyrt rödd kalla á sig úr vesturvegi og
hann gegndi kallinu.
»Nú skulum við fara,« sagði Jói Hines og
var eins og hann væri að biðja afsökunar.
»Við ætlum burt snemma í fyrramálið.«
En Elam Harnish hefti enn för Jjeirra.
»Hvert? Er það nokkuð æsandi?*
»Ekki hið minsta,« svaraði Elías. »Við ætl-
um aðeins að fara og vita, hvort við höfum
nokkuð upp úr því, sem þú kallar gróðaviss-
una þína. Vilt þú koma með okkur.«
»Pað vil eg,« sagði Elam Harnish.
En Elías hafði spurt hann í gamni og lézt
ekki heyra svarið.
»Við ætlum áð reyna við Stewartána,« sagði
hann. »AI Majo hefir sagt mér, að þegar hann
fór niður Stewartána fyrsta sinn, hafi hann séð
rif þar í ánni, sem litu út fyrir að vera gull-
auðug. Þangað ætlum við að fara og rannsaka
þetta á meðan ís er á ánni. Heyrðu nú, Loft-
eldur, og taktu vel eftir orðum mínum. Sá
tími mun koma, að menn fara að grafa á vet-
urna. Þá munu menn brosa að okkur fyrir
það, að við skyldum vera að bagsa við þetta
á sumrin og velta okkur í leðjunni.*
í þann tíma datt engum Jukonbúa í hug,
að vinna að gullgreftri að vetri til. Jörðin var
ein klakahella neðan frá klöpp og upp úr, stál-
hörð og óvinnandi reku og mölbrjót. A sumr-
in var mokað ofan af jafnharðan og sólar-
geislarnir unnu á klakanum. Pá var grafið gull
úr jörðu. Á veturna fluttu þeir að sér matvæli,
fóru á elgsdýraveiðar, undirbjuggu alt undir
sumarvinnuna, og eyddu svo hinum leiðinlegu
og dimmu dögum, sem afgangs urðu í
slæpingi í hinum stærri verbúðum, eins og
Cirkle City og Forty Mile.
»Já, vissulega verður farið að grafa gull á
veturna,« sagði Elam Harnish. »Bíðið við
þangað til gullið mikla finst upp með fljótinu.
Pá skulöð þið fá að sjá nýja aðferð við gull-
gröft, piltar! Pví skyldum við ekki geta þýtt
jörðina með viðareldi, grafið námugöng nið-
ur á klöpp og svo útundir. Pað þarf ekki að
fella tré. Leirinn og mölin, sem grafið verður
undir, hrynur ekki niður, því það helst frosið
þangað til sjálft Helvíti frýs og skólpið þar
verður að ísrjóma. Já, á ókomnum tíma munu
menn vinna að gullgreftri hundrað fet niðri í
jörðunni og græða á því. Vissulega fer eg
með ykkur, Elías.*
Elías hló, náði í félaga sína og reyndi enn
að komast út.
»Bíddu við!« kallaði Harnish. »Petta er
alvara.«
Peir snjöru sér snögglega við allir þrír og
litu á hann. Svipur þeirra lýsti gleði, undrun
og efa.
»Farðu burt, þú ert að gabba okkur,« sagði
Finnur, annar skógarhöggsmaðurinn. Hann var