Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Síða 33

LITLI PÍSLARVOTTURINN.
95
niður og síðan hneig höfuðið að brjósti prins-
sessunnar.
Prinsinn riðaði við. Andlitið var skyndi-
lega orðið ellilegt og hrukkótt. Hann rétti
fram hendurnar og mælti hásum rómi:
»Eg skal bera hana.«
»Nei, nei,« sagði hún og þrýsti dökka
hrokkinhærða kollinum að brjósti sér. Pað
varð að taka barnið af henni með valdi og
síðan fjell hún í ómegin.
Pegar hún raknaði við, var hún leidd inn í
stóru gestastofuna, sem var til hliðar við vinnu-
stofu prinsins. Hún skalf af krampagráti.
»Ó, Ouð minn góður! Hún deyr, eða er,
ef til vill dáin. Ó, barnið mitt! Elsku litla
Ketty mín!« Höfuð hennar hneig niður á hand-
legginn og hún stundi í örvæntingu.
Læknirinn kom akandi í bifreið.
Prinsinn tók á móti honum í andyrinu og
fóru þeir svo inn til litlu stúlkunnar og lokuðu
dyrunum á eftir sér. Pegar prinssessan heyrði
til læknisins, fór hún út í anddyrið og þar hné
hún niður á stól.
Tíminn var Iengi að líða.
Svo kom önnur bifreið og nam staðar fyrir
hallardyrunum. Pað heyrðist mannamál og inn
kom hár maður fríður sýnum, en augnaráðið
bar vott um þunglyndi. Hann nam staðar í
dyrunum, þegar hann sá hennar konunglegu
hátign. Svo breiddi hann út faðminn og gekk
hvatlega til hennar.
»írena, vesalings vina mín! Þetta er hræði-
legt. *Blessað barnið!
Hintz, herbergisþjónn hans konunglegu há-
tignar hafði skýrt þéssum inanni frá því, er
komið hafði fyrir, jafnskjótt og hann kom.
Hennar konunglega tign leit upp. Hið
fagra andlit hennar var þrútið af gráti Svo
spratt hún á fætur, og færði sig nær dyrunum
á herbergi sjúklingsins, eins og hún væri að
að forðast komumann og mælti hásum rómi:
»Farðu, farðu burt! Eg vil ekki sjá þig framar.«
»írena!«
En hann færði sig ekki nær. Pau stóðu
um stund og horfðu hvort á annað og brann
eldur úr augum þeirra. Svo -sneri hertoginn
af Bels sér seinlega við og gekk til dyra. Hann
mætti prinsinum í andyrinu. Peir litu þeg-
jandi hvor á annan. Svo vatt prinsinn sér
til hliðar og lét sem hann hefði ekki séð komu-
mann og hertoginn af Bels skundaði út og
settist í bifreið sína.
Dyrnar voru opnar, svo prinssessan sá þeg-
ar þeir hittust. Pegar prinsinn kom inn hrað-
aði hún sér á móti honum.
»Ketty?«
»Hún er mikið veik en læknirinn gefur
von um bata.«
Hennar konunglega tign fór að hágráta.
»Ó, eghefi altaf elskað hana« sagði hún snökt-
andi. »Eg hefi oft reynt að gleyma henni, en
aldrei tekist það. Nú kemur hegningin. Eg
verðskulda ekki að hafa hana ’njá mér. Eg
var ákveðin í að segja skilið við hertogann í
kvöld. Eg hefi ekki lifað eina einustu hamingju
eða ánægjustund síðan — síðan þetta kom fyrir
Mér hefir í rauninni aldrei þótt vænt um hann.
En eg mátti til að hafa einhvern þann í návist
minni sem unni mér. Pú varst orðinn svo
breyttur í framkomu þinni við mig. Eg hugði
að þér þætti ekkert vánt um mig nú orðið.«
Pað var barið að dyrum.
»Hennar hátign er að spyrja eftir yðar kon-
konunglegu hátign,« sagði þjónn sá er inn kom
við prinsinn og hneigði sig.
Augu prinssessunnar leyftruðu af afbrýðis-
semi. »Eg vil koma inn til hennar. Hún er
dóttir mín.«
Aftur var drepið á dyr. Pjónnninn opnaði.
»Hennar hátign óskar að fá að sjá hennar
konunglegu hátign.«
. Pjónninn beið augnablik. Svo fór hann
og lokaði dyrunum hljóðlega.
Prinssessan gekk að dyrunum og var all
óstyrk. Prinsinn hreyfði sig ekki.
Prinssessan tók um húninn á hurðinni, sneri
sér síðan við og leit á hann.
»Æ, getum við ekki orðið samferða inn
til hennar?* mælti hún í bænarróm,