Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Qupperneq 21

KYNJALYFIÐ.
83
ið um bráðabyrgðarfrið, og vafalaust vilja þeir
að því fylgl algerður friður. Hefur þú ekki
tekið eftir, að allir þessir krossfararhöfðingjar
hafa eitthvert markmið, sem þeir keppa að, og
eg hef líka mitt markmið, sem er að vinna
mér sæmd og góðan orðstýr, því er eg hing-
að kominn. Og geti eg ekki unnið hann í
viðureigninni við þá vantrúuðu, þá vil eg þó
ekki missa neitt af heiðri mínum fyxir þessum
ófyrirleitna hertoga; jafnvel þótt allir krossfar-
arhöfðingjarnir kunni að fylgja honum að
málum.«
Tómas barón sneri sér að dyrunum til þess
að fara með erindi herra síns, en ypti þó öxl-
um til þess að láta með því í Ijósi, að þessi
erindisrekstur væri honum mjög á móti skapi.
í þessum svifum gekk fram einbúinn frá
Engaddi með því látbragði, að auðsætt var,
að hann þóttist hafa áríðandi mál að flytja,
sem sendimaður þess, sem stendur yfir öllum
jarðneskum þjóðhöfðingjum. Hann var mjög
einkennilegur til að sjá, þarna sem hann stóð
frammi fyrir Ríkarði konungi í sínum loðna
skinnfeldi með úfið og mikið hár og skegg,
hár og horaður með voðalega loðnar brýr.
Undir þeim brúnum tindruðu augun hvöss og
ægileg, svipað og í brjáluðum manni. Hann
var sönn ímynd hinna gömlu einsetumanna,
sem þóttust hafa spádómsgáfu og andlegt vald
að fara með og birtust stundum hinum fornu
höfðingjum ísraelsmanna og skutu þéim skelk
í bringu, með því að hóta þeim reiði himna-
föðursins fyrir misgerðir þeirra og syndugt
líferni.
Prátt fyrir sjálfbyrgingsskap og stórlæti,
virti þó Ríkarður konungur mikils kristna kirkju
og þjóna hennar, og jafnvel þótt honum mis-
líkaði að þessi einsetumaður svona fyrirvara-
laust óð inn í tjald hans, heilsaði hann þó
munknum kurteislega, en gaf honum jafnframt
bendingu um að hraða sér að afljúka erindinu.
Einbúinn fórnaði höndum ægilegur og
ógnandi, svo jafnvel Tómasi barón stóð beig-
ur af manninum. Hann tók svo til máls með
valdsmanns raust:
»í nafni guðs og hins heilaga föðurs, sem
er forseti kirkju Krists á jörðunni, banna eg
og fyrirbýð slíka ósæmilega, vanheilaga og ó-
guðlega hótun og hólmgönguáskorun milli
tveggja kristinna þjóðhöfðingja, sem bera kross-
ins helga merki á öxlum sér og sem þeir hafa
svarið bróðurhug og velvild hvor til annars.
Bölvun yfir þann, sem fyrstur brýtur þann eið.
Sem kirkjunnar þjónn, býð eg Ríkarði Eng-
landskonungi að kalla aftur fyrirskipanir þær,
sem hann hefur gefið þessum herra. Hættur
og dauði nálgast þig, og rýtingnum er þegar
miðað að brjósti þínu.«
»Hætta og dauði eru leiksystkini Ríkarðar,«
svaraði konungur drembilega. »Og hann hefur
boðið byrginn alt of mörgum sverðalögum til
þess að óttast eitt rýtingslag.«
»Hættan og dauðinn eru í nánd,« endur-
tók munkurinn með lágri en drynjandi raust,
»og eftir dauðann kemur dómurinn!«
»HeiIagi faðir,« sagði konungur, »eg heiðra
þig og--------«
»Heiðraðu ekki mig!« greip einbúinn fram
í, »þú gætir fremur heiðrað það aumasta skor-
kvikindi, sem skríður á ströndum dauða hafs-
ins, en heiðraðu hann, sem sendi mig, hann
hvers gröf þú hefur heitið að vinna aftur,
heiðraðu þann bróðerniseið, sem þú hefur
unnið og rífðu ekki sundur það einingarinnar
band með hverju þú hefur sjálfur knýtt þig
við hina aðra krossfararhöfðingja.*
»Góði faðir,« tók nú konungur til máls,
»þótt þér og þínum líkum leyfist að flytja mál
ykkár óhindrað, þá dylst mér ekki, að þið
miklist meir en góðu hófi gegnir af hinni
helgu stöðu ykkar. Eg vil ekki fást um, þótt
þið viljið bera umhyggju fyrir samvisku okkar;
en mér finst þið ættuð að Iofa okkur að vera
einum um að vernda æru okkar.«
»Að miklast, væri ósæmilegt fyrir mig,«
sagði einbúinn. »Eg sem einungis er klukkan,
sem hlýði hönd hringjarans, eða lúðurinn sem
þegir, nema þegar í hann er blásið. Og sjáðu
til, eg varpa mér til jarðar og bið þig eins
11*