Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Qupperneq 20

82
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Hér er hönd mín og fylgir henni fyrirheit
um verðskuldaða greiðvikni, geti eg hana i té
látið,« sagði konungur klökkur. ^En eitt vil eg
biðja þig um, sem er, að þegar þú ert að
bjarga nauðsynlegri tölu mannslífa til þess að
varðveita verkanir verndargrips þíns, reynir að
gera það á annan hátt en að biðja þeim glæpa-
mönnum mínum lífs, sem verðskulda dauða-
hegningu, því eg kýs heldur á annan hátt að
endurgjalda mér auðsýnd góðverk.«
»Verði þér langra lífdaga auðið,« sagði Ha-
kim og laut konungi með venjulegri lotningu
'og yfirgaf hann.
Konungur horfði á eftir honum og var auð-
séð á svip hans, að hann var eigi sem best
ánægður yfir að hafa orðið að láta undan þess-
um vitra lækni.
»En hvað þessi lækni er einkennilegur,«
tautaði hann við sjájfan sig, »og undarlegt er,
með hve miklu harðfylgi hann beitti sér til
þess að bjarga Iífi þessa Skota, sem sannarlega
verðskuldaði dauðahegningu. Nú jæja, Iátum
hann þá lifa, það er þá einum hraustum dreng
fleira ofanjarðar. En svo er bezl að taka fyrir
mál þessa austurríska oflátungs. Halló — er
baróninn frá Gílslandi þarna?«
Hinn risavaxni skrokkur barónsins fylti þeg-
ar upp tjalddyrnar og þegar á eftir honum
kom einbúinn frá Engaddi inn í tjaldið. Hann
hafði eigi beðið um inngönguleyfi eða koma
hans verið kynt, en enginn tálmaði honum
inngöngu.
Án þess að gefa einbúanum nokkurn gaum,
mælti konungur með hárri rödd til barónsins:
»Herra Tómas frá Gilslandi, farðu nú þegar
til tjalda hins svonefnda Austurríkishertoga og
hafðu með þér kallara og trumbuslagara. Gakk
þú fyrir hann, þegar hann situr undir torðum
með riddurum sínum og lénsmönnum, sem
mun vera um þetta leyti dags. Talaðu við
þennan þokkapilt, með ekki of mikilli virð-
irigu, og berðu á hann þær sakir í nafni Eng-
lands konungs, að hann í nótt hafi stolið fána
Englands, annaðhvort sjálfur eða fyrir milli-
göngu annara. Ennfremur tilkynnir þú honum,
að það sé vilji vor og boð, að hann innan
klukkustundar eftir að hann fær þessa tilkynn-
ingu, setji fánann aftur á þann stað, þar sem
hann var og að sú athöfn fari hátíðlega fram
og að hann og fyrirmenn hans standi í kring
auðmjúkir og berhöfðaðir á meðan fáninn er
dreginn á stöng. Skamt frá fána vorum, ber
honum að setja niður fána Austurríkis og láta
fánastöug hans vera á höfði, svo hann hangi
niður við jörð, éins og þeim fána ber, sem
svívirtur hefur verið með þjófnaði og skálka-
pörum. Þar hjá ber honum að setja á staur
hausinn af þeim óþokka, se.n hefur verið hjálp-
armaður hans við þetta níðingsverk á fána vor-
um. Svo mátt þú segja honum, að þegar öllu
þessu sé lokið nákvæmlega eftir þessari vorri
fyrirsögn, munum vér með tilliti til heita vorra
og sameiginlegs áhuga að vinna landið helga,
fyrirgefa honum þessar hans glæpsamlega yfir-
sjónir.«
»En neiti nú hertoginn því að vera valdur
að þessu skammarlega verki?* svaraði Tómas
barón.
»Segðu honum, að það muni verða sann-
að með heiðarlegri hólmgöngu og það muni
koma harðast niður á hans eigin skrokk. Hon-
um er velkomið að hafa með sér tvo af sín-
um hraustustu hermönnum, til þess að fást
við oss einan, hvort heldur hann vill á fæti
eða hesti. Og honum veiti eg rétt til að ákveða
með hvaða vopnum er á hólmi mætt og á
hvaða stað.«
»Konungur minn og lénsherra,« sagði bar-
óninn. »Athugið að friður Guðs og kirkjunnar
á að ríkja milli þeirra þjóðhöfðingja, sem hafa
sameinað sig til hinnar helgu krossfarar.«
»Barón minn og lénsmaður! Gefið gaum
að því hvernig þú best getur afgreitt erindi
mitt. Sumir halda að þeir geti haft þau áhrif
á mig, að eg breyti áformum mínum, sem
hrekist fyrir hverjum goluþyt. Þú talar um
kirkjunnar frið, en hver er það, sem hugsar nú
um kirkjunnarfrið. Kirkjunnarfriður milli kross-
fararanna er sama sem ófriður við Saraceana,
en við þá hafa höfðingjar krossfararinnar sam-