Tjaldbúðin - 01.12.1900, Blaðsíða 10

8
unnið skyldu sína. Vegna þess missir drukkinn
maður ráð og rænu. Hann er nálega dauður,
dauðadrukkinn. Ef vínandinn væri eigi loptkennt
efni, þá myndi hver, sem einu sinni drekkur sig
dauðadrukkinn, deyja þegar í stað. En til allrar
líknar er vínandinn loptkennt efni. Hann breyt-
ist fljótt í gufu og gufar út i geiminn. Þess vegna
getur vínandinn gufað burt úr höfði dauðadrukkna
mannsins. Og maðurinn getur þannig risið aptur
upp til þessa lífs. Brátt nær líkaminn sjer aptur
eptir áhrif eitursins. En ef maðurtnn drekkur sig
drukkinn í annað sinn, þá fer fyrir honum alveg á
sama hátt og áður. Pannig gengur í hvert skipti,
sem hann drekkur sig drukkinn. En því optar
sem maðurinn verður drukkinn, því meira ’nald
fær vínandaeitrið á lreilanum. Heilinn og allt
taugakerfið missir ávallt meir og meir mótstöðu-
afl sitt gegn vínandanum. Maðurinn heldur áfram
að drekka, svo heilinn verður að heyja hvíldar-
lausan bardaga við vínandaeitrið. Og endirinn á
þessum bardaga verður auðvitað þessi: Heilinn
missir allan krapt sinn. Maðurinn verður vitlaus.
Taugakerfið verður alveg ónýtt. Maðurinn deyr,
Þetta sýnir og sannar dagleg reynsla, náttúruvís-
indi og læknisvísindi um allan heim. Þannig er
vínandinn jafnhliða öðrum seindrepandi eiturteg-
undum. Hann er þannig opt og einatt orsök
líkamlegs dauða. Sú sök á hendur honum virðist