Tjaldbúðin - 01.12.1900, Side 16

14 —
verið framin. Og jeg þekki enga tegund glæpa
eða illgjörða, sem eigi hafi verið framin { ölæði.
Opt hefur morðhnífurinn leikið í höndum drykkju-
mannsins. Opt hefur hnefi hans slegið móður,
föður, konu, barn, systur eða bróður. Opt hefur
hönd hans brotið lásana og stolið eigum náung-
ans. Á minnisblöðum mínum, segir sagan, stendur
mörg hryllileg frásaga um ofdrykkjuna, t. a. m.
um drykkfelda, ölóða harðstjóra. Yfirleitt sýna
minnisblöð mín, að enginn löstur er jafnskaðlegur
þjóðfjelaginu og ofdrykkjan.
Að síðustu leiði jeg fram þriðja flokk vitna
minna. Jeg spyr alla þá, sem heyra eða munu
heyra orð mín: Hvað segið þjer um ofdrykkjuna?
Þjer segið og hljótið að segja: Orð guðs, sagan
og lífsreynsla allra manna er sammála um það,
að ofdrykkjan er líkamlegt og andlegt átumein
mannfjelagsins. Undir dóm þenna rita allir menn,
hversu ólíkar sem skoðanir þeirra eru í öðrum
efnum.
I’ótt bæði guð og menn hafi ritað »sitt vegið«
yfir ofdrykkjuna, hafi dæmt, að hún sje bæði
líkamlegt og andlegt átumein mannfjelagsins, þá
er þó veldi hennar enn þá voðamikið. Og til
þess að brjóta á bak aptur ofurveldi hennar, hafa
menn gengið í vínbindindi, unnið það heit, að
neyta aldrei víns. Eins og ritningin fer hörðum
orðum um ofdrykkjuna, eins brýnir hún bindindi