Tjaldbúðin - 01.12.1900, Qupperneq 20

— 18 —
Hófsemdarmaðurinn gengur einnig í bindindi
vegna sjálfs sín, þótt sumir veiti því eigi eptir-
tekt. Segðu mjer eitt, þú hófsemdarmaður: Þykir
þjer ekki vænt um litla drenginn, sem hvílir í
faðmi þjer. Föðuraugu þín geta varla slitið sig
frá fagra, litla andlitinu, umkringdu glóbjörtum
lokkum. Hjartað hoppar af gleði í brjósti þjer
yfir þessum gáfulega, efnilega unga sveini, sem
ber nafn föður þíns. Hjarta þitt shangir fast« við
svein þenna, og allar framtíðarvonir þínar eru
knýttar við hann. Sveinn þessi er lifandi eptir-
mynd konunnar, sem situr við hlið þjer, kon-
unnar, sem þú elskar mest allra manna. f’ú
veizt, að móðurhjarta hennar lifir að eins fyrir
svein þenna. Ef dauðinn legði köldu höndina sína á
bijóst sveinsins og þið sæjuð litla líkamann lagðan
í gröfina, þá mundi sverð sorgarinnar nísta föður-
og móðurhjarta ykkar. Enn þá meiri sorg getur
ykkur að höndum borið. Saklausi sveinninn, sem
nú hvílir í faðmi ykkar, getur með aldrinum orðið
drykkjumaður. Og þegar hann er orðinn það,
þá getur hann smátt og smátt sokkið dýpra og
dýpra niður í sorp mannfjelagsins, þangað til
hann er kominn til botns og á sjer enga viðreisnar-
von. Og þótt hár ykkar yrðu þá farin að
grána og uppspretta táranna tekin að þorna við
margbreytta lífsreynslu, þá mundi samt sjón þessi
láta föður- og móðurhjarta ykkar bresta, því óttaleg