Sjómannadagsblaðið - 08.06.1941, Blaðsíða 50

6
S J ú M A N N A 1) A 0 S li L A « I I)
Geir Sigujðsson:
oJIhnm
CITIC,§ Flutt á fyrsta Sjómannadaginn —4. júní 1939.
Góðir áheyrendur! Háttvirta samkoma!
Eg hefi lcfað að tala hér fáein orð í kvold.
á hátíðisdegi sjómanna, um fósturjörð'na og hina
íslenzku þjóð.
Skáldin hafa lýst fegurð landsins í ljóðum
sínum á umliðnum árum, eins og kunnugt er.
Jónas Hallgrímsson orti þetta meðal annars:
»Landið er fagurt og frítt,
og fan,nhvltir jöklanna tindar,
himinin,n heiður og blár,
hafið er sklnandi bjart«.
Með þessum bjartsýnu og þróttmiklu hvatn-
ingarorðum lýstij skáldið ættlandi voru í hinu
snjalla ættjarðarljóði, er hann orti fyrir hundr-
að árum.
Og vissulega getum vér, Islendingar, tekið af
alhug undir þessi orð skáldsins, er vér lítum
yfir fósturjörð vora og þær margvíslegu and-
stæður ljóss og lita, er hvarvetna birtast sjón-
um .vorum, og vér getum sannarlega minnst
þessara orða á þessum árstíma, sumrinu.
Því hvað gefur landi voru eins fagran og
bjartan svip og einmitt sumarkoman, þegar
allt það er lífsanda dregur tekur á sig nýjar:
og fegri búning?
Slík umskipti vekja hjá oss bjartsýni og glæða
hið innra með oss trúna og traustið á land vort
og þá mögujeika, sem það býr óneitanlega yfir.
Sumarið vekur einnig hjá oss löngunina eftir
þvi að kynnast betur náttúrufegurð landsins en
vér höfum gert, hingað! tiþ sjá betur en áður
stórbrotna náttúru þess, sem mótast hefur af
völdum elds og ísa og þá einnig lönguin eftir
því að færa oss gæði landsins sem> bezt í nyt,
svo að þessi orð Hannesar Hafsteins megi verða
að veruleika:
»Brauð veitir son.um móðurmoldin frjóa,
menningin vex í lundum nýrra skóga«.
ir, er um höfin sigla og þær raunir, sem þeir
verða að þola, sem lífi fá að halda, þegar ógn-
irnar skella yfir þá.
Hún er hræðileg lýsingin, sem berst utan af
hafinu af örlögum skipa og skipshafna, sem
verða styrjaldaræðinu að bráð. Vér vonum, að
þeim ósköpum linni sem fyrst. Vér vonum einn-
ig, að litlu úthafsfleyturnar okkar, sem þjcðinni
eru aldrei dýrmætari en nú, íái að fljóta í gegn
um brim og boða styrjaldarinnar, sem ríkir á
Atlanzhafinu, Lengi má þjóðin vera minnug
þeirra sona sinna, sem leggja á djúpið undir
þessum kringumstæðum. Allt liefir verið gert,
sem unnt er til að auka öryggi farmannanna
til undankomu, ef á skip þeirra er ráðist. Trygg-
ingar hækkaðar um helming og áhættuþóknun
tryggð, svo að flestir munu við una.
Að þessu hafa samtök sjómanna uinnið. En
verum þess minnugir, að íslenzkir sjómenn eru
frjálsir gjörða sinna í þessum málum. Fullt
samningafrelsi, fullt athafnafrelsi, hvort hanri
leggur á djúpið eða ekki. Enga þvingun ber að
leggja á einn eða annan. En slíkt, hið sama geta
ekki sjómenn annara þjóða sagt. í flestum lönd-
um ræður heragi og skyldan til að vera á þeim
stað, sem honum er skipað, hvort heldur er á
sjó eða landi. Allir þeir, sem hylla frelsi og lýð-
ræði óska þess og vona, að það verði aldrei af
þeim tekið.
Ég vil svo ljúka þessum hugleiðingum með
orðum skáldkonunnar Guðrúnar Stefánsdóttur:
»út i í'angiö1 ægis mikla
enni að sækja vista, gnótt,
starf þó krefjist stórra dáða,
standa á verði dag og nðtt.
út á sjóinn bláa, breiða,
biðjum drottinn för að greiða.
Fjarstu, hafblik hugann seiða«.
Ritað 1. maí.