Sjómannadagsblaðið - 08.06.1941, Blaðsíða 57

SJóMANNÁDÁGSBLAÐIÖ
13
höfn. Þ:ðir lögðu af gtað frá San Fransisco 15.
sept. 1874 og sáu fyrst land í Kodiak eftir 24
daga útivist.
Eg kom til Alaska, eftir 30 daga ferðalag, á
véla'ai’isri, þríixastraori skonnortu með brotnum
stöngum á báðum afturmöstrum.
Við fórum frá Seattle á Kyrrahafsströnd í
byrjun maímánaðar 1924 og tókum land á Ken-
aiskaga í byrjun júnímánaðiar. Skonnortan hét
»Ester« og hafði legið uppi sáðasta áratuginn,
eins og svo margar stallsystur hennar frá fyrri
tímum. Áður hafoi hún verið seglprúð fleyta,
sem ávann sér hylli eyjaskeggja í Suðurhafs-
eyjum, þangað sem hún fyrrum sótti copru og
annan dýrindisvarning, eins og hinar velfærðu
og gömlu dagbækur hennar báru vitni.
Nú hafði þessi skonnorta verið uppgötvuð, af
hagsýnum Norðmanni, sem dubbaði hana upp
í síldveiðimóðurskip. Iiét hann Ottar Ilofstad,
og var sjálfur skipstjóri í þessari fero. Kunn-
ugir sögðu, að hann hefði aldrei komið á sjó
nema einu sinni, þegar hann kom yfir til Ame-
ríku, og vann sig yfir með diskaþvotti. En h,ann
fann samt Alaska, og í viokynningu var hann
hinn prýðilegasti maður. Fyrsti stýrimaður var
líka Norðmaður, en annar stýrimaóur danskur,
hofðu þeir báðir gegnt slíkum störfum áður og
kunnu vel til verka. Hásetar voru engir í þeim
skilningi, en starfsmenn söltunarstöovarinnar
hjálpuðust til við að hlaða seglum Ovg stýra til
skiptis. Hvergi er meira frjálsræði en í Ame-
ríkui. Enginn maoíur var skrásettur um borö og
ekkert yfirvald skipti sér af útbúnaði skipsins
eða ferðalagi þess. Þarna, um borð voru full-
trúar frá öllum Norðurlöndum og eipnig frá
Skotlandi.
Dráttarbátur dró okkur út fyrir Puget Sound.
og síoán hófum við hið seinfæra ferðalag einir
og óstuddir. Ileizt var kul á nóttunni, og þá
svifum við þöndum seglum, en á daginn börðust
seglin af vindleysi, og sú. gamla lét ekki að stjórn
cg fór meira aftur á bak en áfram, eins og ís-
lenzk húð'arbykkja af verstu sort. Þá settum
við stundum út léttbátinn og tókum myndir af
þeirri gömlu, og nuturn þess að vera á fleytu,
sem við gátuni róið úr stað.
En alltaf mjökuðumst við norour á bóginn.
Daginn lengdi cðum og síðast rökkvaði aðeins
urn miðnættið. Menn verzluðu með vatnsskammt-
inn sinn, sem aíltaf minnkaði og síðast þraut
vatnið með öllu. Við urðum því harla fegnir,
þegar við sáum hina fögru strönd Alaska rísa
úr hafi. Ennþá fegnari urðum við, er tveir hrad-
skreiðir mótorbátar komu á móti okkur, til að
draga okkur að landi. Vciru það síldarbátarnir
okkar, 20 og 30 smálestir að stærð. Höfoú þeir
lagt af stað frá Seattle viku á eftir okkur, en
voru komnir þarna fyrir 10 dögum.
Á hverjum morgni höfðu þeir farið út til að
svipast um eftir hinni langþráðu »Ester«. Þann-
ig hafði það gengið 10 morgna í röð, og einmitt
þenna morgun voru þeir búnir að ákveða, að
þetta myndi vera þýoingarlaust., Annað sild-
veiðimóðurskip, seglskip, sem hafði farið viku á
eftir okkur, var komið fyrir nokkrum dögum.
Stærri báturinn hét »Sunset«. Skipstjórinn á
honum var bróðír Ottars Hofstað og stjórnaði
síldveiðinni. Skipverjar á bátnum voru allir
Norðmenn, að undanteknum einum, sem var
— íslendingur. Það er kannske ekkert yfirnátt-
úrlegt fyrir tvo Islendinga að hittast í vinnu
hjá sama fyrirtæki ncrður í Alaska, þótt hvor-
ugur viti um annan. En í þetta skipti fannst
mér heimurinn lítill, því maðurinn var sveit-
ungi minn frá Islandi, Kristján Helgason gull-
smiðs á Isafirði. Nokkrum sumrum áður höfð-
um við verið að síldveicúm heima með þekkt-
um ísfirzkum síldargörpum. Hann á »Freyju«
hjá Guðmundi í Tungu, en ég á »lsleifi« hjá
Guðmundi Þorláki. En það' var annar andi en
sá ísfirzki, sem hvíldi yfir síldveiðunum í
Alaska.
Mótorbátarnir dr’ógu okkur upp í sundin milli
eyjanna við landið. Þar vörpuðum við akken
rétt upp í angandi skóginum. Þetta var eins
og draumaland. Loftið kvað við af fuglasöng,
og fiskiupptök voru um allan sjó.
Fiskimennirnir tóku strax til óspilltra mál-
ánna að setja upp síldarnæturnar. En við, sem
höfðum ekkert að^ gera fyrr en síldin var veidd,
fórum að kanna nágrennið. En þar sem við ætl-
uðum að stíga á land, mættum' við manni með
riffil, og hótaði hann að skjóta okkur, ef við
ekki hyrfurn frá. Sagði hann okkur, að þarna og