Barnabók Unga Íslands - 01.01.1910, Síða 4

4
Og enninu snjóvgu lil ljóshæða lyft
Og iíttu sem örninn mót sólu;
Sjá, heiðríkt er austrið og húmskýjum svift,
Þau hurfu fyr morgunsins gjólu;
Hver óskar nú lengur á blindninnar bás
að bolast af þrælkun frá tímanna rás?
N'jer grátum hið liðna, en grátum sem stytst,
Svo grætum ei komandi tíma;
Ei sturlun oss gefur þá stund, sem er mist,
En störfum fyrst liðin er gríma.
Því feðranna dáðleysi’ er barnanna böl
Og bölvun í nútíð er framtiðar kvöl.
En bót er oss heitið, ef bilar ei dáð,
Af beisku hið sæta má spretta,
Af skaða vjer nemum hin nýtuslu ráð,
Oss neyðin skal kenna það rjetta,
Og jafnvel úr hlekkjunum sjóða má sverð
í sannleiks og frelsisins þjónustugerð.
Og lirein sje vor ást eins og himinn þinn blár,
Sem heiðir um jöklanna tinda;
Vjer heitum þann níðing, sem hæðir þín lár,
Og hendur á móður vill binda,
Og ánauð vjer hötum, því andinn er frjáls,
Hvorl orðum hann verst eða sverðunum stáls.
Svo frjáls vertu, móðir! sem vindur á vog,
Sem vötn þín með straumunum þungu,