Barnabók Unga Íslands - 01.01.1910, Side 23

23
Andinn getur hafist hátt,
Þó höfuð lotið verði.
Æska, jeg hef ást á þjer,
Fyr elli knje skal beygja;
Fegurð lífs þó miklist mjer,
Meira er hitt: að deyja.
Elli, þú erl ekki þung
Anda guði kærum:
Fögur sál er ávalt ung
Undir silfurhærum.
Spegilfagurt hneigð við haf
Haustkvölds sólin rauða
Bólstri ránar bláum af
Brosir nú við dauða.
Svo hefur mína sálu kætt
Sumarröðull engi,
Er sem heyri’ eg óma sætt
Engilliörpu slrcngi.
Fagra haust, þá fold jeg kveð,
Faðmi vef mig þínum,
Bleikra laufa láttu heð
Að legstað verða mínum.