Ægir - 01.11.1922, Blaðsíða 11

ÆGIR
153
Eg hygg að aðalástæðan til þess hvað
hér er lítið etið af sild sé ekki sú, að
hún þyki vondur matur, heldur hitt, að
sala sildarinnar er svo ófullkomin. Flest-
um þj'kir ofmikið að kaupa heila eða
jafnvel hálfa tunnu í einu, en vildu gjarn-
an fá minni ilát ef kostur væri og hent-
ugt til geymslu. í matsölubúðum má
reyndar fá síld liér í smásölu eftir vild,
en hún er ekki eins listug að sjá eins
og vera ætli. Henni er stilt út á fötum
i gluggunum eða á búðarborðum pækil-
lausri svo að eftir fáa tima er hún búin
að tapa sínu rétta útliti og verður slepju-
leg jafnvel gul, og þá siður en lystug. I
Sviþjóð getur fólk fengið blikkbauka með
5 og 10 kg. af síld. Lokumbúnaðurinn á
þessum baukum er þannig úr garði gerð-
ur, að þá má auðveldlega opna þegar sild
er tekin úr þeim, og loka svo attur með
lítilli fyrirhöfn, og kemst þá ekkert loft
að síldinni, svo hún skemmist ekki af
áhrifum loftsins eins og á sér stað ef
sildartunna stendur opin. Þessir baukar
kostuðu eftír því sem mig minnir kr. 1,50
og kr. 2,50 1921, en þá var með góðri með-
ferð hægt að nota svo árum skifti og sá
eg oft fólk koma með þessi smáílát og
kaupa sild í þau og var þá látin hæfi-
lega mikill pækill fjdgja með ókeypis.
Ef menn hér, sem vildu verzla með salt-
aða sild, notuðu svipuð ílát og hér hefir
verið bent á,! hygg eg, að það gæti orðið
til þess að auka síldarsölu hér innau-
lands að miklum mun.
Fyrir nokkrum árum gaf Fiskifélag Is-
lands út svolítinn bækling um matreiðslu
á sild og kræklingí. Um þann bækliug
var ritaður sá óþaríasti ritdómur, sem
að minu viti hefir verið skrifaður um
nokkra bók, sem gefin hefir verið út á
íslandi.
Ef við minkuðum kornvörukaupin sem
svaraði 2,000,000 kg. á ári og borðuðum i
þess stað 20 þúsund tunnur eða 2,000,000
kg. af sallaðri sild, gætum vtð sparað Is-
landi hátt í eina miljón króna á ári í
óþarfa útgjöld án þess að rýra á nokk-
urn hátt, eða minka líkamlegar þarfir
vorar. Gelur nú ekki heilbrigð skynsemi
og ábyrgðarlilfinning komið oss til þess,
að breyta um búskaparlag í þessum efn-
um? Eu hvað sem verða kann, þá meg-
um við ekki gleyma þvi, að það er ekki
landinu að kenna þó við séum iatækir,
meðan við förum gálauslega með auðæfi
þau, sern það hefir að bjóða og veitir
oss; það er okkur að kenna, og það er-
um við sjálf og niðjar vorir, sem gjöld-
um þess.
J. E. B.
Nokkur orð
urn þilskipaútgerðiua.
Eg skrifaði árið 1917 í 10. árgang Æg-
is tölubl. nr. 2, grein urn Langanes, og
hvernig aðstaða væri að reka þaðan
fiskiveiðar á þilskipum yfir sumartímann,
benti jainframt á, að umhverfis Langa-
nes eða einkum austur af því alla leið
suður á Húnaflóa, mundu vera einhver
allra fiskisælustu fiskimiðin hér við land
í þoð minsta yfir sumartímann.
Tilgangur minn með þessari ritgerð
var sá, að hvetja þilskipaformenu til að
leita auslur á þessar slóðir yfir sumar-
tímann, þegar fiskur bregst eða er mjög
tregur tyrir Vesturlandi og á Húnaflóa,
sem alt til þessa tima hefir verið aðal-
fiskiveiðasvæði bæði þilskipa og vélbáta
á sumrin. En þessum bendingum
minum hefir enginn gaumur verið gef-