Ægir - 01.03.1930, Blaðsíða 14

64
ÆOIR
ir og aftur fyrir til dælanna. Svo er að
sjálfsögðu vatnsþétt lok yfir, þannig út-
búið, að opna má sVo lífið af lokinu og
mikið sem þarf og vill (lokið í 4 lilutum).
Húsið nær alveg á milli þóftanna, svo
liægt sé að komast að til að setja í gang
og til að taka vélina í sundur. Gangur er
því beggja megin vélarinnar cins og áður.
Efni fer lítið i þessa viðbót við gisnu fjal-
irnar, en sjór kemst ekki að vélinni, nema
að húsið brotni. Húsið er liaft svo bátt, að
ekki renni sjór niður um lokið, eða neins
staðar inn í það, þó bátinn fylli.
Þó að þetta sé haft svona á þessum bát,
þá liygg ég, að bcst væri að þilja alveg
yfir þveran bátinn jafnhátt hástokkum
(keipstokkuin) og svo þar yfir. Að því
væri sú bót, að þó að bátinn fylti, þá út-
rýmdist jafnmörg teningsfet af sjó eins
og vélarrúmið er að teningsmáli, ]iar eð
enginn sjór kæmist þar inn. Er það mikill
þungi, scm báturinn þannig slyppi við að
bera, og gæti það ásamt öðrum útbúnaði
orðið til þess að báturinn svkki ekki, þó
liann fylti. En slík er hin sameiginlega
hætta fyrir alla opna bóta, hvaða vélar
sem í þeim eru. Og er guðs mildi live lengi
flýtur, jafn áköf og sjósóknin er.
Það er augljóst, að ckki má mikið út af
bera í misjöfnu veðri á hlöðnum, opnum
bát úti á hafi. En þar eð sjómennirnir eru
svo ötulir og djarfir að „sækja“ jafn ákaft
og þeir gera á svona fleytum, ætti að at-
liuga á hvern hátt hægast er að lykja þá.
Þvi að svo er háttað víða, að nota verður
litla báta, sem hægt er að setja sem oftast
á land, og er því ekki hægt að hafa þar
nokkuð stóra þiljubáta — vegna brim-
lendinga og upp og ofan setnings. Ég veit
um, að á tveim bátum liér hefir verið
reynt að nota tjald yfir þá og liefir það
reynst vel. Það mun kosta um 30—60 kr„
með járnrörbogum. Það er fljótsett yfir
og er sá munur á tjaldinu, að lilöðum
bót er þar fært með því, bæði i mótsókn
og hliðarsókn, sem hinum er ófært án
þess. En ekki hygg ég ráðlegt að liafa það
yfir í roki á tónium eða léttum bát, enda
verja litlu bótarnir sig léttlilaðnir svo að
orð er á gert. Það er svo sjaldan að lilað-
afli fáist, en oft hefir það komið fyrir,
þegar veður liefir breyst snögglega, að
þurft hefir að ryðja afla i sjóinn til þess
að létta bátinn. Og er mönnum sárt um
]iað sem von er. En ég hygg að þess þurfi
varla — að ryðja — þó að afli hjóðist og
veður skessist, ef það áliald — tjaldið —
er með — og notað.
En aðalatriðið er, hvort ekki er vert að
gefa þessu gaum vegna lífsins.
Ég hefi minst á þelta hér af því að mér
finst það þess vert, að það sé athugað. Og
vona ég að einhver frömuður slysavarna-
hugmyndarhiuar gefi því gaum til ýtar-
legri athugunar og ummæla. Og enda þó
ég hafi hér að framan látið í ljósi álil
mitt og reynslu fyrir því, hvernig „skoð-
unarlögunum“ er víða fylgt fram, þá álit
ég' það best, að allir sjómenn liefðu það á
eigin samvisku, að liúa sér sjálfir til lög i
Jiessu efni, þvi að þeim myndu þeir hlýða
bezt, og þó að reynsla sú sé ekki eins æski-
leg og vera ætti, vil ég þó benda þvi til
mætra manna, livort ekki myndi rétt að
lögbjóða það, að búa svo vel um raf-
kveikjuvélar i bátum sem þörf er á. Ég
játa það, að það má virðast skritið af
þeim sama manni, sem gefur í skyn að
lögum um eitthvert atriði sé ekki lilýtt og
að þau séu pappirsgagn, að sá hinn sami
láti sér detta i hug að bæta við slik lög. —
En hér er um það að ræða, sem er annars
eðlis cn margt af því sem heimilað er
með lögum Jiessum. Hér væri um nagl-
fastan útbúnað að ræða, sem ekki væri
hægt að trassa. Ég Jiekki þess engin dæmi,
að t. d. liafi naglfastar járnplötur verið
rifnar innan úr vélarrúmi í skipi, eftir að