Ægir - 01.06.1933, Blaðsíða 13

ÆGIR
155
Hroðalegt slys.
ViðLabrador og Newfoundlandsstrend-
ur hafa mörg sjóslys orðið og sum hroða-
leg, Fiutninga- og íiskiskip hafa strand-
að, flskibátar ekki náð landi og aldrei
komið fram, en það slysið, sem enn virð-
isl mest haldið á lofti er það, sem varð
í desember 1867 og er frásögnin sem
hér segir:
Snemma í desember 1867 lagði skonn-
ortan »Queen of Svansea« út frá St.Johns
og var ferðinni heitið til Tilt Cove, sem
er námustaður, skammt frá, en þar álti
að taka óunninn kopar í skipið ogflytja
til Englands.
Skipstjórinn hét Owens, þaulvanur
siglingum á þessum slóðum, en með því
áliðið var árs og allra veðra von, tók
hann sér til aðstoðar, þessa skömmu
ieið, hafnsögumanninn Duggan og einn-
ig tóku sér far til Tilt Cove, læknir að
uafni Dowsley og tvær ungar stúlkur og
yar önnur þeirra dóttir Hoskins umsjón-
urmanns koparnámanna við Tilt Cowe.
Skipið kom ekki fram, en fimm mánuð-
um síðar sáu menn, sem voru út á sjó
uð skjóta fugla, hvar kaðall hékk út af
klettasnös á eyjunni »GulI«, og fóru þeir
Þegar þangað, til þess að athuga hverju
þessu sætti. Þegar þeir komu upp á eyna,
ui'ðu þeir þegar varir við segl sem breilt var
ut og voru jaðrar þess frosnir viðsvörðinn,
en er þeir lyftu seglinu upp, varð fyrir
Þeim hryllileg sjón. Undir því láu lík
niu karlmanna og tveggja kvenmannaog
önnur lík fundu þeir auk þess, þar
skammt frá.
Á einu þeirra, sem reyndist vera lík
læknisins, fannst vasabók og í hana var
Það skrifað, sem hér fer á eftir.
»Queen of Swansea« lenti í ofviðri
naiklu og hríð, þegar eftir að skipið lét
úr höfn frá St. Johns og í því veðri rak
það á kletta, að morgni hins 12. des.
og með mesta lífsháska tókst að koma
streng á land og siðar öllu fólkinu, sem
var 17 alls.
Fjórir menn, meðal þeirra hafnsögu-
maður Duggan og bátsmaður skipsins,
fóru aftur út í það, til þess að reyna að
ná í matvæli, en strengurinn, sem kom-
ið hafði verið á land, slitnaði, og um
sama leyti sökk skipið og drukknuðu
þeir allir. Á fimmta degi eftir skiptapann,
ritar læknirinn þetta í bók sína: »Eng-
inn okkar náði nokkrum hlut er við
yfirgáfum skipið, ekki svo miklu sem
brauðmola, hvergi er vatnsdropa að finna
nálægt okkur, allt er gróðurlaus auðn og
ekkert auðið að komast, því við erum
stödd á Iítilli eyju. Hvílurúm okkar er
hinn harði klettur og ábreiða allra, ó-
hreint segl. Eg óttast, að sumir okkar
lifi ekki til morguns og býst við, að ég
verði hinn fyrsti, sem læt lífið. Ég er að-
fram kominn af þorsta og er að reyna
að skrifa þetta undir segldúkshlífinni,
skjálfandi eins og hrísla af kulda. Föt
okkar eru blaut og frosin«. Viku siðar,
á aðfangadag jóla, 24. des., skrifar lækn-
irinn enn: »Enn þá erum við öll á lífi.
Við höfum ekki bragðað matarbita af
nokkru tægi, síðan við fórum frá skip-
inu og engan drykk höfum við fengið,
að óhreinum snjó undanskildum, kring-
um seglábreiðuna og við fætur okkar.
Engin orð geta lýst kvölum okkar og
engin von um björgun, þótt hjálpin sé
nálægt«. Hinar síðustu skrifuðu línur í
bókinni, eru huggunarorð til konu og
barna hans og hann getur þess, að sig
langi til að skrifa meira, en kraftar séu
þrotnir.
t*au voru síðustu orðin og engin veit,
hve lengi hópurinn hefur lifað, eða hver
hefur dáið fyrst.