Ægir - 01.06.1933, Blaðsíða 15

ÆGIR
157
land og brotnuðu. Að eilthvað hafl þar
verið að legufærum má telja víst, þar
sem aðrir á sömu legum högguðust ekki.
1 góðum veiðistöðvum er hætt við að
bátar geti orðið of margir, svo leggja
verði þeim það þétt, að brot geti staíað
af og þar sem þannig hagar til, er bráð-
nauðsynlegt, að veiðistöðvar hafi lagn-
ingamann, sem ekki að eins ráði stað
þeim, sem bátar eigi að liggja, heldur
einnig skipi fyrir um þyngd akkera, lengd
og gildleika festa.
Tökum til dæmis veiðistöðina Sand-
gerði. Þar er engin veruleg umsjón með,
hvar og hvernig bátum er lagt á legunni,
enda hefur það sýnt sig hvernig bátar
hafa brotnað þar í aftaka álandsveðrum;
hafa sumir brotnað af því, að þeir hafa
rekið ofan á aðra báta, stundum aðeins
dregið úr keðjum, þótt akkeri hafi ekki
haggast, aðrir hafa dregið akkeri sökum
þess að þau voru of létt o. s. frv. í hverri
veiðistöð, þar sem líkt hagar til, ætti að
vera umsjónarmaður, sem gerði ráðstaf-
anir til þess, að lega yrði sem öruggust,
nieð því að tiltaka fjarlægð þá,semmilli
báta skuli vera, og hver legufæri ættu
að vera og leyfa alls ekki að bregða út
af þvi. Án þess að fullyrða nokkuð má
áaetla, að legufæri mótorbáta, er liggja á
verlíð á legunni við Sandgerði ættu að
að vera þannig:
Legufæri 18—24 tonna báta, 7—800 kg.
akkeri og 15 faðma löng 1 */»” keðja með
viðbótarkeðju 4—5 faðma að lengd »1 —
að gildleika.
Legufæri 12—18 tonna báta, 6—700 kg.
akkeri og 18—20 faðma l1!* þuml. keðja.
Vel má vera, að hér geti skakkað ein-
hverju, en það má lagfæra á viðkom-
andi stað, en allt bendir til að umsjón-
armenn með lagningu báta við veiði-
stöðvar hér og þar við landsins strendur,
megi ekki lengur vanta og ættu sýslu-
menn eða hreppsstjórnir að velja þá
menn, og gefa þeim fullkomið vald til
að framfylgja þeim reglum og samþykkt-
um, sem gerðar væru í hverri veiðislöð
fyrir sig.
Sveinbjörn Egilson.
Skýrsla
erindrekans í Austfirðingafjórðungi
frá 1. jan til l.apríl. 1932 og ársyfirlit.
ljíringum áramót er sjaldan um mikla
þorskveiði að ræða á Austfjörðum.
í janúarmánuði var ekki um þorsk-
veiði að ræða, nema að nokkuð var
veitt á ílotlínur á Norðfirði og lítilhátt-
ar á Mjóafirði. Hefði eflaust mátt fiska
víðar þar sem sild var í fjörðunum, því
að þorskurinnn elti hana inn í fjarðar-
botn. í febrúar og maiz var og nakkuð
veitt á fjörðum inni, mest á þenna hált
— aðallega á Norðfirði — en um veiði
á stærri vélbáta var ekki að ræða norð-
an Djúpavogs, nema hvað Norðfirðingar
reyndu fáar sjóferðir í marzmánuði
skammt þar út af. Var afli fremur treg-
ur. Stöðugar ógæftir hömluðu mjög veiði.
I síðari liluta febr. og byrjun marz,
fóru bátar af nyrðri fjörðunum að flytja
sig til Hornafjarðar og Djúpavogs eins
og venja er til. Var afli góður út af
Hornafirði og Eystra-Horni um það leyti
og út marzmánuð, en vegna stöðugra ó-
gæfta var aflafengur ekki mikill. Mjög
lítið veiddist af síli á Hornafirði ogvarð
því að flytja sild til beitu austan af Fjörð-
um, en sildveiði var þar alltaf nægileg
og var því ekki beituskortur afþeimor-
sökum, en samgöngur voru ekki svo
greiðar við Hornafjörð og Djúpavog, að
bátar þar gætu ávallt haft nýja síld til