Ægir - 01.06.1933, Blaðsíða 14

156
ÆGIR
»Gull Islanck (máfaeyjan) er skammt
frá Cape John (Jónshöfða) á 50. stigi
norðurbreiddar, rúma eina sjómílu frá
meginlandinu. Næsta þorp er Shoe Cove
og vegalengd frá eyjunni »Gull Island«
þangað, um 7 sjómilur og ákvörðunar-
staðurinn Tilt Cove er fáum mílum sunn-
ar; sýnir þetta að ekki var langt til
mannabyggða, þótt svo hörmulega færi.
Hér ætti þessi raunasaga að enda, og
virðist nóg komið, en atvik eitt, sem
fram kom, eftir að líkin fundust, gerði
viðburð þennan enn þá ömurlegri. Kveld
eitt snemma í desember sá búsettur mað-
ur i Shoe Cove, bál eða ljós á nefndri
eyju, er hann var á heimleið frá veiðum,
en það hvarf svo skjótt, að hann sinnti
því engu, enda hafði hann ekki hug-
mynd um, að nokkurra manna væri
saknað og auk þess leituðu fiskimenn
stundum lands við eyna og að líkindum
hefur hann hugsað, er hann sá Ijósið,
að þeir væru þar á ferð. Hvernig sem
það nú er, þá gat hann ekki um þetta
við nokkurn mann fyr en eftir fundlík-
anna, en líkindi eru, að hinu bágstadda
fólki á eyjunni, hafði borist hjálp ítæka
tíð, hefði maðurinn þegar skýrt frá þvi
sem fyrir augu hans bar, kveldið er hann
sá ljósið.
Mörg hroðaleg sjóslys hafa orðið við
Newfoundlandsslrendur, sem mönnum
þar eru minnisstæð, en »Queen of Swan-
sea« slysið mun þó lifa lengst í hugum
manna.
Slys.
Um miðjan mai, féll unglingspiltur út
af vélbátnum »Hegra« í Hrísey og drukkn-
aði. Piltur þessi hét Ásgeir Sigtryggsson,
Jónssonar, verkamanns á Akureyri.
Legufæri báta.
í fljótu bragði er erfitt að áætla hve
þung og veigamikil legufæri báta þeirra
skuli vera, sem hafðir eru á floti milli
róðra, á vertíðum, við hinar mörgu veiði-
stöðvar landsins. Á sumum bátalegum
má heita skjól í öllum áttum; annars-
staðar eru þær fyrir opnu hafi og þrátt
fyrir eyrar og sker, sem kunna að vera
fyrir utan slíka legu, sem veitti nokkuð
skjól í hafáltum, má ávallt búast við
hafróti í ofsaveðrum er vindar standa
frá hafi og sérstaklega þegar stórstreymt
er, þegar sker og boðar fara i kaf.
Á slíkum legum verða bátaeigendur
að athuga vel, hve mikil legufæri þurfi,
svo þeirra eigin bátar reki ekki og einn-
ig að leiðbeina formönnum á aðkomu-
bátum í þessu efni, séu formenn ókunn-
ir í veiðistöðinni. Of létt legufæri geta
orsakað það, að bátar reki annaðhvortá
land og brotni eða reka ofan á aðra
báta og brjóti þá og sig; vita það allir,
sem sjó stunda á vertíðum, hvílíkt efna-
legt tjón það er, þegar bátar eru ílama-
sessi, í gæftum og nógum fiski, um það
þurfa engin orð hér.
Þær veiðistöðvar munu til, þar sem
umsjón er viðhöfð, hvernig bátum er
lagt og fyrir hve miklum legufærum, en
svo eru aðrar, þar sem hver má leggja
sínum bát, þar sem honum sýnist, fyrir
þeim legufærum, sem hann álítur að
haldi þar, sökum þess að þau voru nægi-
leg á öðrum stöðum, þar sem þó hag-
aði allt öðru visi til — eða með öðrum
orðum, umsjón er engin.
Hvað slikt umsjónarleysi þýðir, sýna
bezt tjón þau á skipum og bátum, sem
urðu hér sunnanlands dagana 12. janúar
og 12. febrúar s. 1., þegar fjöldi báta
brotnuðu af árekstrum og sumir ráku á