Ægir - 01.09.1991, Síða 49

9/91
ÆGIR
493
1 Vrnsum tilvikum verið að forðast
'nnflutningshömlur með þessilm
^gerðum. jafnvel Byggðastofnun
,etur lýst ánægju sinni með stefnu
^nlusamtakanna. Til lengri tíma
'tið er stefnan samt röng. Ekkert
að vera því til fyrirstöðu að
^ðskerasauma sjávarafurðir fyrir
erlenda markaði hér á landi. íbúar
eirnsins búa í meiri nánd en áður
það stafar sannarlega ekki af
PV| að kílómetrinn sé orðinn styttri
* Jr
aöur. Tækniþróun í flutningi
uPPlýsinga er mun örari en í flutn-
ln8' Vara. Er því spáð hér að stærri
stækkandi fiskvinnslufyrírtæki
r a landi muni í vaxandi mæli
^otna söludeildir innan veggja
Vmtækjanna og upplýsingar um
ar'ir neytenda munu í framtíðinni
streVrna fljótt og milliliðalaust inn
oorð til stjórnenda fyrirtækj-
na- Kröfum neytenda mun
erða svarað með úrvinnslu afurð-
?n.na ' höndum íslensks fiskvinnslu-
fólks.
ba
El tekst að ná raungengi niður
,[.nn'8 að jafnvægi ríki í við-
v 'Ptonum við útlönd og haldið
erður við kúrsinn í fiskveiði-
^iorninni, þá mun fjármagn á
stu árum streyma frá veiðum til
nslu. Einfaldlega vegna þess að
f.. ns^a sjávarafurða er næstbesti
.^t'ngakostur á íslandi við
tjá ' e^ar a^stæ^ur °8 viðbótar-
rrrra8n í veiðarnar (sem er arð-
asta fjárfestingin) skilar engu.
^urriórar
u hefur borið á því í
aði|ra5r->Um um markaðsmál að
^l'lar te8gi áherslu á að fækka
leið' IUUm m'h' neytenda og fram-
frál en<^a. s)ávarafurða. Þetta er
P^'tt. Islendingar eiga þvert á
Sj 1 m'kið undir því að ná undir
ne Sem flestum milliliðum milli
fiskytenda og framleiðenda. Sá
gefUr Sem v'ð seljum úr landi og
sjóUr.,U'^b- 100 kr- a kg upp úr
'I 'slensku þjóðarinnar, er
seldur af borðum fisksala erlendis
á 500-800 kr. kílóið.
Hámark mögulegra tekna ís-
lendinga af sjávarfangi fengist ef
allt sjávarfang væri fullunnið og
matreitt fyrir neytendur á íslensk-
um veitingahúsum af íslenskum
matreiðslumönnum og borið fram
af íslenskum þjónum. Auðvitað er
svo, að ósennilegt er að slíkt
markmið næðist nokkurntíma eða
að það sé yfirleitt eftirsóknarvert.
Þó að fjöldi erlendra ferðamanna
sem heimsækja ísland hafi hundr-
aðfaldast á síðustu 80-90 árum
og hugsanlegt sé að sú þróun haldi
áfram að ferðalög verði æ ódýrari,
þá virðist sá kostur lítt aðlaðandi
að gera ísland að einu allsherjar
veitingahúsi með sjávarrétti sem
sérsvið.
Líklega er þó rétt að hafa sem
hliðarmarkmið fyrir íslenskan sjáv-
arútveg að auka neyslu sjávaraf-
urða innanlands og styrkja ís-
lenska matreiðslumenn til að þróa
og kynna sjávarrétti. Reyndar
hefur þetta verið gert og er
skemmst að minnast framtaks SÍF
á þessu sviði. Hinsvegar mun
árangur af þessu starfi alfarið hvíla
á herðum íslenskra matreiðslu-
manna og þeir hafa sýnt það á síð-
ustu árum að þeir hafi alla burði til
að standa sig vel á þessum vett-
vangi. Fyrir fáum áratugum gátu
gestir á íslenskum veitingahúsum
vart fengiö annað af sjávarréttum
en þverskorna ýsu. Ætli láti ekki
nærri að helmingur rétta á veit-
ingahúsum í dag sé sjávarfang af
einu eða öðru tagi. AA