Árbók Háskóla Íslands - 01.02.1950, Qupperneq 75

73
lega yrði að fundið. Var það og sannast, að eigi þurfti aðra
að kveðja til þeirra verka, er hann tók að sér, enda gerði hann
það ekki sjálfur. Ýmsar ástæður, og líklega ekki sízt skap-
ferli sjálfs hans, leyfðu honum ekki að blanda mjög geði við
aðra menn, sízt um þau efni, er snertu úrlausnir verkefna, er
hann hafði með höndum. Við þau glímdi hann einn og dró
þar hvergi af. Var bæði, að vel var að verki staðið, enda þoldi
hann ekki vel, ef að var fundið. Sú viðkvæmni var eflaust
mannleg, en var áreiðanlega alveg óþörf. Átti hann og reynd-
ar meir öðru að venjast, því að fáir höfundar hafa dómsælli
orðið en hann. Á það einkum við um Menn og menntir, sem
eflaust er líka bezta verk hans. Væri sjálfsagt vel, ef ein-
hverjum auðnaðist síðar meir að bæta um þessi verk. En slíkt
skiptir hér reyndar engu máli og breytir ekki þeim dómi, sem
kynslóð okkar skuldar dr. Páli fyrir þau: Með honum er til
moldar horfinn einn hinn mikilhæfasti fræðimaður, sem þjóð
vor hefur eignazt.
ÞorJcell Jóhannesson.
IX. SÖFN HÁSKÓLANS
Háskólabókasafn.
Einar Benediktsson skáld arfleiddi háskólann meðal annars
að bókasafni sínu, því er hann síðast átti í Herdísarvík. Gjafa-
bréfið, dagsett 28. sept. 1935, er prentað í Árbók háskólans
1934—35, bls. 75. Frú Hlín Johnson í Herdísarvík varðveitti
safnið eftir lát Einars 1940, því að henni þótti andi hans búa
með bókunum. En að áliðnum vetri 1950 kvaddi hún háskóla-
bókavörð til sín að sækja bókasafnið, og var það þegar gert.
Áður en Einar fluttist með bækumar til Herdísarvíkur, höfðu
þær nýlega orðið fyrir miklum rakaskemmdum, og sér þess
ótal merki á safninu nú. En raki var ekki í Herdísarvík sjá-
anlegur, fyrr né síðar. Þar geymdust bækurnar framar beztu
vonum, og það má þakka mikilli umhyggju Hlínar húsfreyju.
10