Dýraverndarinn - 01.05.1940, Blaðsíða 11

dýraverndarinN
35
sé að veita þeim þá aðhlynningu á sjóferðinni, sem
nauSsyn er og þeir eiga fulla heimtingu á, hvernig
sem á er litið. lig veit þess ekki svo íá dæmi, að
yrðlingar hafa hreint og beint drepist á slíkurn
ferðum, og þola þeir þó oft furðu mikið. Má um
það segja, að fyr megi rota en dauðrota. Stafa
slík mistök langoftast af þrengslum í kössunum,
sem yrðlingarnir eru fluttir í, svo að ekki er hægt
að deila fóðrinu sem skyldi til þeirra, sem minni
máttar eru, og auk þess háir þeirn oft þorsti. Þetta
ætti að vera næsta auðvelt að lagfæra, með þeim
cinfalda hætti, að löggjöfin gerði skipafélögunum
skylt að taka aldrei við lifandi loðdýrum um borð
i skip, fyr en svo er um þau búið, aö hægt sé að
veita þeim nauðsynlega aðbúð. Væri slíkar reglur
áreiðanlega til 1)óta fyrir alla aðila, en ekki síst eig-
andann sjálfan og þá, sem um dýrin eiga að hiröa á
sjóferðinni. Aldrei mættu fleiri en I—2 dýr vera
saman i kassa og sem jöfnust að stærð, og góðir
hentugleikar á að halda kössunum þrifalegum. En
umfram alt ilát fyrir vatn og svo náttúrlega nægi-
legt og gott fóður. Þetta væri mikið til bóta, þó
ekki væri meira, og ætti að vera öllum viðráðanlegt
kostnaðarins vegna. En þó um kostnaðaráuka væri
að ræða, má ekki fást um það. lditt verður að ráða,
aö um lifandi dýr er að ræða, sem eiga heimtingu
á þvi, að vel sé með þau farið. Dýrin finna hvað
að þeim snýr. Og auk þess er arðsvonin meiri, þeg-
ar vel er farið með dýrin.
Að síðustu vildi eg minnast litillega á aflífun
loðdýra, sem í girðingum eru haldin. en það mun
vera nokkuð á reiki hvernig hún er framkvæmd.
Margir munu forðast skot, af ótta við að skemma
skinnin, en nota í þess stað rothögg með trésleggju,
eða svæfandi lyf. Rothöggið getur verið allgott,
cf vanir og höggvissir menn framkvæma það, en
jafnast þó hvergi á við skot. Væri fyllilega tíma-
bært að leita um það upplýsinga hjá loðskinna-
kaupmönnum, hvort ekki er kostur á að nota skotið
alment, án þess að skaða belginn. Sjálfur hefi eg
aflifað nokkur dýr með skoti; notað til þess litla
fjárbyssu, en haft þykkan lejrji yfir höfði dýrsins
þegar skotið er. Sé leppurinn þykkur, ver hann al-
gjörlega að hárið sviðni út frá skotinu. Með þess-
um hætti verður gatið eftir kúluna næsta lítiö á-
berandi, og alls ekki sjáanlegt nema holdrosumeg-
in, eftir að feldurinn er orðinn þur. Fáist um það
upplýsingar, að hægt sé að nota skotið, án þess að
skaða skinnið, er sjálfsagt að banna aðrar deyðing-
araðferðir, því að engin aðferð er hreinlegri né
betri.
Njáll Friðbjörnsson.
Vinir og félagar.
Svo mun löngum talið, að lítil vinátta sé með
hundum og köttum. En út aí því getur þó brugðið
og er saga sú, sem fer hér á eftir, glögt dæmi þess.
Birtist hún fyrir skömmu í ensku vikublaði og er
talin sönn. En nokkuð mun um liðið, síðan er hún
gerðist:
— Þegar eg var drengur heima hiá foreldrum
minum, segir sögumaðurinn, átti faðir minn sálugi
fallegan og stóran hund, sem talinn var mjög skyn-
samur og öllum þótti vænt um. Köttur var og á
heimilinu (högni), allra-skemtilegasta grey. Og nú
gerðist það, sem sjaldan skeður, að kötturinn og
seppi urðu alda-vinir. En þeim mun hafa fundist,
að móðir mín ætti að sýna þeim fyllri rausn i við-
urgerningi, en hún gerði að öllurn jafnaði.
Nú var það einhverju sinni að morgni dags, að
mamma lét disk með brauði og skál með rjóma inn
i eldhússkápinn, lokaði skápnum með silerli og ætl-
aði aö nota brauðiö og rjómann síðar um daginn.
Seppi var eitthvað að sniglast í eldhúsinu, meðan
jiessu fór fram, en virtist ekki hafa gát á neinu
sérstöku. Fór svo út og sást með kettinum litlu
síðar. Þá er líða tók á daginn, átti pabbi leið fyrir
cldhúsdvrnar. Hurðin stóð i hálfa gátt og heyrðist
honu.m eitthvert þrusk inni fyrir. Lítur hann nú
inn og sér lnmdinn vera að basla við að opna skáp-
inn — þ. e. snúa snerlinum. Beitir hann hægri fram-
löpp að því verki, en gengur ekki sem best, því að
nokkurt átak þurfti til. Hafðist þó að lokum. Kisa
sat á eldhúsborðinu og horfði á. Og er tekist hafði
að opna skápinn, greip hundurinn nokkurar brauð-
sneiðar og át, en stakk sér síðan hálfum inn í skáp-
inn og gæddi sér á rjómanum. Fór svo úr skápn-
mn, sleikti út urn og leit á kisu, En hún brá við
þegar og hljóp i skápinn. Bragðaði lítið eitt á
brauðinu, en gerði rjómanum hin bestu skil. Þá
er kötturinn hafði fengið nægju sína, greip hund-
urinn enn brauðsneið og át. Reyndi því næst