Dýraverndarinn - 01.05.1940, Blaðsíða 14

38
DÝRAVERNDARINN
mannkindinni gengi illa aö finna hann, eöa sæist
yfir hann, þó leit yrSi hafin aS hreiörinu. Jafnframt
þessu yröi aö vera til staöar bjargvænlegir mögu-
leikar til þroska fyrir ItlessuS börnin þeirra, þá er
þau tækju aS stálpast. Loksins liaföi þaö orðiS aS
ráði, aS velja hreiSrinu staö sunnan í þúfu, þar
setn ntargar þúfur voru saman, sem allar litu líkt
út og allar voru gráar af mosa. Móðirin var grá
líka og þaS var þvi ekki óliklegt, aS jarSbundnum
dýrum mundi sjást yfir hreiSriS, sem séS var um,
aS sem minst bæri á. Og svo hafSi samvistum þeirra
hjónanna veriS slitiS, en íyrir móSurina byrjuSu
langir legudagar. ÞaS hafSi reynt á þolinmæSina,
aS liggja þarna nótt og dag, hungruö og þyrst.
Einstöku sinnum hafSi hún þó skotist af eggjun-
um til þess aS fá sér aS drekka, en breitt þá sinu-
strá vandlega yfir eggin. En eftir þaS, aS hún varS
vör viS líf i eggjunum, þoldi hún bæSi hungriö
og þorstann og hreyfSi sig ekki af þeim. En nú
voru j^essar hættur og þrautir sigraSar og gleöin
yfir ungunum og ástin til þeirra var mikil.
En öndin komst brátt aS raun um ])aS, aS nýjar
hættur voru á sveimi í kringum hana. Mennina
þurfti nú ekki aS óttast. Ungarnir voru of litlir til
þess, aS þeir sæktust eftir þeim. En ])ví óttalegri
voru vargarnir i loftinu, hrafnar, fálkar og svart-
bakar. Öndin vissi af þessari hættu, og þess vegna
lagSi hún af staS meS ungana aS læk, sem var spöl-
korn i burtu. Þar voru slútandi bakkar og því hent-
ugir felustaöir, ef háska bæri aS og þar aS auki
von um meira bjargræöi. FerSalagiS gekk fremur
seint. Ungarnir þurftu aö skoSa svo margt og elta
flugur og móöirin var altaf aS kalla á þá og á-
minna þá um þaS, aö halda áfram og fara sér ekki
aS voSa. Stundum vantaSi einn og þá varS hún
aS bíSa eftir honuni og stundum þutu þeir í allar
áttir.
Alt í einu breyttist hljómfalliS í kvaki andarinn-
ar. Rap, rap varö harSara, styttra og hvellara.
Þetta hafSi þau áhrif, aS ungarnir urSu hræddir,
hlupu til móSurinnar og vildu fela sig undir vængj -
unr hennar. Nú kom fyrir atvik, senr eg skildi ekki
strax. Öndin leyfSi ungunum ekki aS fara undir
vængi sína. HvaS olli ? Hún liaföi séS fálka í víga-
hug. í dauSans ofboSi flýtti hún sér nreS ungana
til lrests, senr þar var á beit og fór nreS þá undir
kviS hestsins. Um leiS og hest'urinn færöi sig á
beitinni, færSi öndin sig meS ungana líka, svo aS
Minningarsjóður
Jóns Ólafssonar bankastj.
Sjóðnum hafa nýlega borist — 35 — þrjátíu
og fimm - krónur frá Auðuni Ingvarssyni í
Dalsseli, er liann hefir safnað meðal kunningja
og vina, en lagt sumt til frá sjálfum sér.
Kvittast liér með fyrir þessa upphæð með
þakklæti.
Fyrir hönd sjóðsstjórnarinnar.
ÓLAFUR ÓLAFSSON.
hún varS ávalt undir kviSnum á hestinum. Falk-
inn varS frá aS hverfa í svip, en fór ekki langt,
heldur beiS nú eftir tækifæri aS ná sér í unga.
Lengi dags beiS hann .þangaS til honum leiddist
og hvarf meS öllu. ÞolinmæSi og móSurást andar-
innar, ásamt sérstöku hyggjuviti, hafSi sigraS. Nú
skildi eg hvers vegna hún leyfSi ekki ungunum
undir vængi sina. Öndin vissi af þeirri hættu á
þurru landi, aS fálkinn mundi slá sig i rot, þar sem
hún sat á ungunum og því væri henni og þeim
bráSur bani vis. Á vatni var hægt aS stinga sér
og forðast þetta. En sú hætta, aS hesturinn kynm
aS stiga ofan á ungana var minni, en sá voSi, sem
af valnum stafaöi.
Bjarni Sigurðsson.
RODDIN.
1'heodore Parker, merkisklerkur og dýravinur vest-
an hafs (f. 1810, d. 1860), segir frá því, að ein-
hverju sinni, er hann var á bafnsaldri, hafi hann
rekist á skjaldböku, sem lá á tjarnarbakka einum
og „sleikti sólskinið“. Fanst honum ])á alveg sjálf-
sagður hlutur, að reyna að verða dýrinu að bana,
og gæti hann svo hælt sér af verkinu við kunningja
sína og jafnaldra. Segir hann að sá hafi verið hátt-
ur sumra drengja, er hann þekti, að kvelja og drepa
unga í hreiðrum, íkorna og önnur smá dýr, er þeir
komust i færi við. Hafði hann iðulega verið sjónar-
vottur að ])essum leik drengjanna, en ekki tekið
þátt í honum sjálfur. — Bar nú vel í veiði, er skjald-