Dýraverndarinn - 01.05.1940, Blaðsíða 15

DÝRAVERNDARINN
39
bakan lá þarna í sólskininu og ugði ekki að sér.
Reiðir nú strákur prik sitt af miklum móði og ætl-
ar að vega að dýrinu. En þá verður það, að hon-
um heyrist einhver innri rödd segja: — „Þetta cr
synd, drengur minn!“ — Hann hætti við áform sitt
og fór nú að hugleiða með sjálfum sér, að líklega
hefði hann verið að því kominn, að fremja ódæðis-
verk. Guð mundi sennilega ætlast til þess, að litlir
drengir og raunar allir menn, væri góðir við dýrin.
Hann hefði skapað þau, eins og mennina, og vildi
láta þeim líða vel. Skjaldhakan varð vör við hann,
óttaðist og fór leiðar sinnar. Og drengurinn óskaði
þess af heilum hug, að hún fengi að lifa sem lengst
og yrði ekki mein gert. — Eftir þetta hljóp hann
heim til mömmu sinnar og sagði henni frá ]íví. sem
við hafði borið. En hún varð harla glöð, faðtnaði
drenginn sinn og sagði: „Sumir munu ætla, að ])að
hafi verið rödd samviskunnar, sem aðvaraði ]>ig, en
eg vil heldur kalla það rödd guðs hið innra með
])ér. — Hlýð ávalt boðskap ])eirrar göfugu raddar
og muntu þá verða góður maður og lángefinn. —
Guð ætlast til þess, að hver og einn sýni dýrunum
miskunn og mildi.“
»Betri er belgur en« — páfagaukur.
Frú Angelika sat heima á kveldin. Hún var orð-
in gömul og stirð og þung upp í fótinn. Hafði mist
manninn sinn fyrir nokkurum árum og bjó nú ein
með syni sínum. Hann var kominn um þrítugt og
las guðfræði í háskólanum — var altaf að lesa guð-
fræði. Kom seint heirn á kveldin og lét sig einu
gilda, þó að móður lians leiddist. Henni fanst nú
einhvern veginn, gömlu konunni, að hann ætti að
geta gert það fyrir hana móður sina, blessaður dreng-
urinn, að vera heima svo sem eitt eða tvö kveld í
viku. En hann gat það ekki með nokkuru móti,
hversu feginn sem hann vildi. Það væri nú einu
sinni svona, ef námið ætti að ganga eitthvað, að
þá veitti ekki af að lesa fram á nætur. Og eigin-
lega væri gagnslítið að lesa annarsstaðar en í sjálf-
um háskólanum — ])ar væri hið rétta andrúmsloft,
eins og hún gæti skilið. En það væri svo sem eðli-
legt, að henni leiddist, aumingjanum! Og nú hefði
honum dottið ráð í hug. Hún skyldi bara kaupa
sér páfagauk! Þeir gæti verið logandi skemtilegir,
litlu skinnin. Það væri enginn einmana, sem hefði
þá i stofunni sinni, þessa glöðu spjátrunga! Og
móðir hans fór að þessum ágætu ráðum og keypti
páfagaukinn, eldfjörugan og si-blaðrandi tritil!
Nú l>ar svo til skömmu síðar, að frú Angelika
var boðin í afmælisgildi og kvaðst ekki mundu koma
heim fyrr en einhverntíma um nóttina — „úr því
að ég dríf mig nú þetta á annað borð“. •— Gerir
ekkert til, mamma mín, og skemtu þér nú sem best,
sagði stúdentinn, sonur hennar. Ég verð í háskól-
anum, eins og eg er vanur, og ligg í skruddunum
langt fram á nótt. Ég er nefnilega i guðspj öllunum
núna og þau draga af gamanið!
Þegar frú Angelika kom heim um nóttina, varð
hún meira en lítið undrandi, því að rétt í því er
hún gengur í stofuna, segir páfagaukurinn:
„Kystu mig, stelpa — kystu mig, stelpa!“ Frú An-
gelika hrökk saman, sem von var. og bað guð al-
máttugan a'S hjálpa sér. Hún var oröin óvön svona
tali, en hugsast gat, aö einhver hefði kannske sagt
við hana citthvað svipað ])essu, einhvern tíma fyr-
ir löngu —• áður en hún giftist. — Hún leit á
fuglinn með vanþóknan og mælti: ,,Hvað ertu að
þvaðra, aulinn þinn!“ — En hann svaraði jafn-
harðan: „Kystu mig, stel])a — kystu mig, stelpa!“
— Þá hristi frú Angelika höfuðið og gekk þegj-
andi út úr stofunni. Hún skikli ekkert i þessum
ósköpum, en vonaði jafnframt, að litli tritill færi nú
eklci að taka upp á því, að vera dónalegur í munn-
inum.
En ])egar hún kom inn í stoíuna sína morgun-
inn eftir, sagði hann enn hið sama: „Kystu mig,
stelpa —• kystu mig, stelpa!“
Þá var frú Angeliku nóg boðið. Hún fór rak-
leitt inn til sonar síns, reif hann upp úr fasta svefni
og skýrði honum frá því, hvað páfagaukurinn væri
orðinn afleitur í túlanum. — „Eg vil bara ekki
hafa hann á mínu heimili, ef hann fer að verða
svona ósiðlegur."
„Það er engin von til þess, mamma min, og eg
vil ])að ekki heldur“, svaraði liinn guðfróði læri-
sveinn og sneri sér upp í horn. Hann var syfjaður
og vildi fá að lúra í friði svolítið lengur. — Frú
Angelika breiddi ofan á hann og hvarf síðan hljóð-
lega út úr svefnhúsinu. Hann varð að fá nægan
svefn, blessaður drengurinn, eftir hinn mikla guð-
spjalla-lestur kveldinu áður!