Dýraverndarinn - 01.05.1940, Blaðsíða 13

DÝRAVERNDARINN
37
gott, og lofaSi þeim aö njóta skjóls undir vængj-
um sínum, ef þeir vildu ylja sér. Eg lét oft æSar-
kollurnar flýta fyrir henni með útungunina; lét þær
byrja aí5 liggja á fyrir hana, me8an hún var ekki
tilbúin, og þó aS eitthvaö misungaöist meS þeirri
a’SferS, kom þaS ekki aS sök, því aS „Hetta‘‘ tók
alla þá unga aS sér, er til hennar voru færSir, og
fóstraSi þá sem sína eigin. Eg þakka henni fyrir
mikiS og gott starf og óteljandi ánægjustundir.
ÆScy i apríl 1940.
Ásgcir Guðmundsson.
Hroðalegt athæfi.
Jón Ólafsson Indiafari (1593—1679) hefir rita'ð
æfisögu sína, sem kunnugt er, og greint þar ítar-
lega og víSa fróSlega ftá dvöl sinni eflendis (1615
—1626), einkum Indlandsförinni og konungsþjón-
ustu í Danmörku. Var stundum í siglingum me'S
Kristjáni hinum fjórSa, átti tal vi'S hann og þótti
kóngur alþýSlegur í háttum. Jón íór til Indlands
1622, dvaldist um hríS þar eystra, en slasaSist
hættulega og hélt vestur á bóginn, er hann var
ferSafær. Komst til Danmerkur síSla árs 1625, eftir
mikla hrakninga. Var í Höfn um veturinn, en fór
heim til Islands vorið 1626. — Jón virðist hafa
veriS trúaSur maSur eSa „guShræddur“, sem svo
er kallaS — er altaf meS guSs nafn á vörunum.
Honum er skamt til tára í sorg og gleSi, og svo
er aS sjá af riti hans, sem danskur lýSur hafi þá
veriS sí-skælandi, er eitthvaS óvenjulegt bar a'ð
höndum. — Jón lenti í margskonar æfintýrum í
Kaupmannahöfn, var settur í Bláturn fyrir litlar
sakir, aS því er nú má virSast. Háttsettur maSur
lagSi hatur á hann og leitaSist viS aS koma honum
í hel — ,,í ólukku aS bringja upp á lífiS“, en fékk
því ekki ráSiS, því aS konungur skarst í leik.
En þó aS Jón Indíafari væri trúaSur rnaSur og
hafi sennilega veriS „góSur maSur“, þá virSist hann
ekki hafa haft mikinn skilning á þvi framan af æfi
—• og kannske aldrei — a‘Ö dýrin geti fuiidiÖ til
eSa þjáSst meS líkum hætti og mannfólkiS. Hann
segir frá því ótrúlega níöingsverki í sögu sinni, aS
menn nokkurir hafi tekiS sel í flæðarmáli og flegið
hann lifandi. Eftir þaS sleptu þeir aumingjanum í
sjóinn til bræSra sinna. Og hann víkur ekki aS því
meS einu orSi, hinn guShræddi maSur, aS verknaS-
urinn hafi veriS ljótur og ósamboöinn kristnum
mönnum.
Svo bar til einhverju sinni á austurleiS, aS „Ind-
íafar“ Jóns og þeirra félaga lá viS hólma nokkurn
fyrir Afríkuströndum. ÆtlaSi skipshöfnin aS vi'Sra
sig þar um sinn og afla sér nýmetis. Voru menn
þreyttir orSnir og slæptir eftir örSugt sjóvolk og
langa útivist, en surnir lasburSa, sakir óhollrar
fæSu. — Þá er þaS einn daginn, aS þeir verSa var-
ir viS lival einn mikinn og ferlegan, sem heldur
sig viS kletta nokkura eSa „flúrir“ •— „meS mikl-
um hrúSurhnySjum á höfði og baki“, segir J. Ól.,
„með frábæru öskri svo manni fanst land skjálfa
viS og var því óttalegur mjög, bæSi af ógnarstærS,
encla af hans mikilli skjálfandi raust. AS hólmin-
um gengur mikiS hafbrim á þann veg er til lands
vendi, í hverjum brimsúg aS .... selir, á milli þess
þeir gengu á landi, bárust ýmist fram af þessum
flúrum e'Sa upp aftur, en nær útdráttur kom, og
þá fram bar, svelgdi þessi hvalur mikinn fjölda af
þeim, en sumir gáfust upp aftur, svo þaS var bæSi
óttalegt og til gamans á þetta aS horfa. Presturinn
og eg skutum á víxl til hans tíSum, hverju hann
gegndi ei meir en litlu dufti. •—■ Þrír menn flógu
einn lifandi sel einn tíma og sleptu honum svo fram
i brirniS til hinna, varS þá mikiS gnöldur og há-
reysti þeirra í milli, nær þeir litu hann rauSklædd-
an.“
STOKKÖNDIN.
Hún hafSi leyst fyrsta þrekvirkiS, aS færa meS
líkama sínum lífsyl í sjö egg. Og ánægja hennar
og gleSi var mikil þegar litlu angarnir sjö, snarir
í hreyfingum og fullir af fjöri, þutu í kringum
hana í gáskafullum kappleik um þaS, hyer yröi
fljótastur aS hremma flugu. Nú mintist hún' þess,
þegar þau hjónin, hún og stegginn, voru aS ráSg-
ast um þaS, hvar best mundi aS hafa hreiSriS. Val
þess var mjög vandasamt. ÞaS var svo margt, sem
þurfti aS varast, sérstaklega varga í lofti og á láSi.
Hætturnar voru svo miklar og mai'gþættar,. og svo
var nú svo margt, sem þurfti aS taka tillit til líka.
ÞaS þurfti t. d. aS velja hreiSurstaSinn, þar sem