Dýraverndarinn - 01.05.1940, Blaðsíða 12

36
DÝRAVERNDARINN
aS loka skápnum meö snerlinum, en gekk illa og
uppgafst aö lokúm. Eftir þaö löbbuSu „syndar-
arnir“, hundur og köttur, út úr eldhúsinu, en rákust
þá á pabba. Lét kisa sem ejkkert hefSi i skorist, en
hundurinn gerðist æriö vandræSalegur, flaSraSi
upp um föSur minn og sýndi honum óvenju-mikil
vinahót. Pabbi lét sem hann hefSi ekki tekiS eftir
neinu óvenjulegu, klappaði rakkanum og talaSi viS
hann. FlaSraSi hann þá enn upp um húsbónda sinn,
en fór svo leiSar sinnar, glaSur og ánægSur.
Eftir þetta gerSust þeir félagar æriS djarfir um
óleyfilegar matartökur. Át hundurinn ávalt fyrst,
en kisa fékk leifarnar. En kæmi þaS fyrir, aS kött-
urinn fengi ekki torgaS, tók hundurinn viS og lauk
því, sem eftir var. Þótti þaS sýna, aS vel hefSi hann
getaS etiS meira en hann gerSi í „fyrstu umferS“,
og ætlaS vini sínum nóg og stundum riflega þaS.
YrSi kötturinn þess var, að einhvers staSar væri
mat aS fá utan máltiSa, þá leitaSi hann hundinn
uppi og snerti ekki á matnum, fyrr en hann hafSi
etiS fyrst aS vildi sinni. En rakkinn hafSi þann
siS, ef kötturinn var ekki viSstaddur, er hann komst
i æti, aS ljúka ekki þeim skömtum, sem hann komst
yfir, en gerSi annaS tveggja, aS sækja köttinn eSa
bera leifarnar til hans. —
AS lokum varS þessi starfsemi þeirra félaga
svo rnikil og kom sér oft svo illa, aS pabbi skarst
í leikinn, stóS rakkann aS verki og refsaSi honum
harSlega. Bar hann sig þá all-aumlega og baSst
vægSar meS öllu látæSi sínu. Var og lmugginn lengi
á eftir, líkt og iSrandi syndari. En eftir þetta brá
svo viS, aS hann tók ekkert í óleyíi innanhúss. En
utan dyra var leitaS af kappi og einatt mikill
fögnuSur, ef eitthvaS fanst þar matarkyns.
Hetta mín.
Mig langar aS segja lesendum Dýraverndarans
ofurlitla sögu af hænu þeirri, er eg veit elsta orSiS
hafa, og færa þeim mynd af henni, 15 ára gamalli!
Hún var fædd voriS 1924. Var liún snemma ó-
venjulega þroskuS og hneigS fyrir aS unga út.
Hetta.
Hún fékk því alt af aS liggja á eggjum á hverju
vori, frá því hún var ársgömul og þar til hún var
15 ára. ÁriS sem hún var 8 ára byrjaSi hún aS
verpa fyrst í febrúar, en er kom fram yfir sumar-
málin vildi hún fara aS liggja á.
Eg lagSi þá undir hana 10 egg og ungaSi hún
þeim öllum út. FóstraSi hún þá upp í 10 vikur, en
byrjaSi svo aftur aS verpa. Þegar kom fram yfir
leitirnar leiddist henni aS láta ræna sig eggjum og
smaug því um opna gætt i kúahlöSunni, (sem full
var af heyi), og fór svo langt inn undir sylluna, a'o
ómögulegt var aS ná til hennar. Hún ungaSi þarna
út 8 eggjum og kom út meS ungana í síSustu sum-
arvikunni. FóstraSi hún þá fram yfir áramótin, en
fór þá aftur aS verpa. Þegar hún var 14 ára, ungaSi
hún út 10 eggjum og fóstraSi þá unga alla upp, en
á 16. sumrinu, sem varS hennar síSasta, átti hún
engin egg. Eg hafSi löngu ákveSiS aS lofa henni
aS lifa svo lengi, sem hún gæti lifaS þolanlegu lífi,
þó aS lum hætti aS verpa, en í haust misti hrin sjón-
ina á öSru auganu, og er kom fram undir nýáriS
fór sjónin á hinu auganu líka. Gat hún þá ekkert
rataS og hvergi fariS, auminginn, og lét eg þá
stytta henni aldur.
Eftir því sem eg kemst næst, hefir hún ungaS út
og fóstraS 130—140 unga, og hugsa eg hana hafa
sett met í þeirri grein. Um tölu eggja þeirra, er húu
átti, reyni eg ekki á aS geta neins, en alt af var hún
talin meS allra bestu varphænum, Hún var einstak-
lega góS aS „fóstra", og í sumar, er hún átti enga
unga, hjálpaSi hún ungamæSrunum viS barnaupp-
eldiS, kallaSi ungana til sin, ef hún fann eitthvaS