Dýraverndarinn - 01.03.1959, Blaðsíða 12

Hver var þjófurinn?
ÞAÐ var á þeim árum, sem síldin — silfur hafs-
ins — þyrptist ákafast að ströndum landsins,
fyllti vasa fólks af mynt Mammons og auðgaði
andann af fögrum og djörfum framtíðardraumum.
Flestir — karlar og konur — voru fúsir að fara
á síld, þangað var svo margt að sækja. Auðs-
vonin hefur margan lokkað lengra en landshluta
á milli, og á norðlenzku höfnunum höfðu síldar-
verksmiðjumar risið upp, þar óð síldin uppi undir
landssteinum, og þangað flykktist fólkið. Þar var
líf og fjör, sem átti vel við æskuna. Þegar vel
fiskaðist, fylltust síldarþrærnar fljótt, og þá var
ekki um annað að gera en bíða þess að komast
að til að landa og — njóta lífsins sem bezt á með-
an, bæði í glöðum hópi fornra og nýrra félaga
og við faðm hinnar sumarfögru norðlenzku nátt-
úru.
Einn af þeim, sem allt þetta seiddi, var bróðir
minn. Ekki var hann sjómaður að atvinnu, en
fleira þurfti að vinna á síldarskipunum en að inn-
byrða hinn fagra fisk, þar á meðal að matreiða
fyrir mannskapinn, og bróðir minn réð sig sem
kokk á einn bátinn. Einstöku samúðarorð minnir
mig nú að féllu frá okkur systrum hans í garð
skipshafnarinnar! og gátum við þó ekki þrætt
fyrir það, að kokkurinn væri þrifinn og — mat-
vandur sjálfur. En hvað um það — skipverjar
komu heilu og höldnu til síns heima um haustið
— og kokkurinn einnig!
Um afla og útkomu þetta sumar man ég ekki,
enda skiptir það engu máli fyrir þessa frásögn,
en það var eitt atvik úr lífinu um borð í bátn-
um, sem bróðir minn sagði okkur frá, sem varð
mér minnisstætt og vera má, að fleiri hafi gaman
af að heyra.
Tíðarfarið þetta sumar var gott, og létt var
yfir lífinu um borð; þó var það eitt, sem um skeið
skyggði á ánægju kokksins. Það fór að bera á
þjófnaði af matvælum bátsins, en þó var það að-
allega ein tegund matar, sem hvarf. Hvað eftir
annað hafði kokkurinn keypt egg, sem svo voru
horfin, þegar hann ætlaði að fara að nota þau;
kom þetta sér að vonum æði illa, og grunar mig,
að hann hafi ekki stillt sig um að segja nokkur
vel valin orð við strákana, um innræti ófrómra
sálna! — en fengið á móti óþvegin andsvör al-
saklausra manna. Gekk þetta svo um hríð, en
aldrei tókst kokksa að standa þjófana að verki.
Þá var það einn dag, er þeir lágu inni á Siglu-
firði og biðu löndunar, að skipverjar höfðu allir
farið í land, nema okkurinn, sem hafði verið að
draga í búið og flytja matvæli um borð. Veður
var yndislegt, logn og sólskin, og sældarlegt yfir
Siglufjörð að líta, eins og þeir bezt þekkja, sem
hafa séð höfnina morandi af smærri og stærri
skipum, svo möstrin verða eins og skógur yfir
að líta, og hvert síldarplan er sem litskreytt af
marglitum skýluklútum og skærgulum hlífðarföt-
um handfljótra kvenna, sem hamast við að salta,
en hafa þó tíma til að gefa sjógörpunum auga,
þegar þeir spígspora kampakátir í kringum þær,
en glensyrðin fljúga á milli. Upp úr verksmiðju-
reykháfunum hnyklast dökkir mekkir, sem í logn-
inu breiða hægt úr sér og sveima inn á milli him-
inhárra fjallanna, unz þeir fylla allan litla dalinn
þéttum þokubakka, sem geislar sólarinnar megna
ekki að smjúga í gegnum, svo þeir verða að láta
sér lynda að lita efsta slæðinginn bláum blæbrigð-
um og bara gylla fjallatindana í kring. En fólkið,
sem sveitt og þreytt hamast við heyskapinn i
nærliggjandi sveitum, fitjar upp á nefið yfir ódaun
þeim, er auðæfum getur fylgt.
En svo við snúum okkur aftur að kokknum og
vandamálum hans, þá hugðist hann hvíla sín lúin
bein í kyrrðinni um borð, þegar starfi hans var
lokið, og hallaði sér upp í koju sína í lúkarnum,
sem bæði var svefnstofa og matstofa skipverja,
auk þess að vera eldhús og jafnvel birgðageymsla!
Mannfátt var á flotanum í kring, því flestir voru
í landi, svo friður og næði var í bátnum.
Kokksi lá í koju sinni og sneri sér fram;
þaðan sá hann til uppgöngunnar og einnig elda-
vélina. Við hlið hennar lá hálffullur kartöflupoki,
en bak við hann var skorðuð fata með eggjum í
— nýkeyptum. Vel bjart var í lúkarnum, því auk
ljósa var opið lúgugatið. Báturinn hreyfðist lítt
12
DÝRAVERNDARINN