Dýraverndarinn - 01.12.1959, Blaðsíða 7

svo nusuðu þeir af heyinu. Og á meðan á þessu
stóð, þutu hestarnir drjúgan spöl. En brátt höfðu
úlfarnir komizt að raun um, að ekkert ætilegt
væri í bögglinum, og aftur hófu þeir eltingarleik-
inn.
Þá hafði Jórunn látið Randíði búa til aðra
brúðu — og nú úr sinni hettu. Og á ný var sýnd-
arbráð fleygt fyrir úlfana. Þeir námu aftur staðar,
og sleðann bar spölkorn undan háskanum. Síð-
an brugðu úlfarnir við og þreyttu kapphlaupið
að nýju. Jórunn lét Randíði troða út peysur af
þeim báðum, henni og Haraldi, og fleygja aftur
fyrir sleðann. Og alltaf stönzuðu villidýrin. Loks
fleygði Randíður til þeirra fimmta bögglinum, út-
troðnu fótaskjóli. Þá námu aðeins þrír af úlfun-
um staðar, en tveir stórir, gráir vargar stukku
yfir böggulinn án þess að líta við honum og þöndu
sig allt hvað af tók, unz þeir voru komnir á hlið
við hestana, sinn hvorum megin við sleðann. Klár-
arnir hneggjuðu af skelfingu, og í svitakófi æddu
þeir áfram enn hraðar en nokkru sinni áður.
Börnin kúrðu sig niður í hálminn og nötruðu af
ótta.
Nú virtist öll von úti. En Jórunn nísti svipu-
skaftið, stóð á fætur í sleðanum og beið færis.
Tílfurinn, sem var hægra megin við sleðann, stökk
í loft upp og hugðist glefsa í hálsinn á hestinum.
En hestinn bar hratt yfir, og úlfurinn drattaði
niður með lendinni á honum. Þá lét Jórunn höggið
ríða á haus og hrygg þessarar gráu skepnu, sem
hungrið og eltingarleikurinn höfðu gert hamstola
af grimmd og blóðþorsta. Og úlfurinn hrein við
hátt, byltist á hjarnið og brauzt þar um. Svo beit
Jórunn saman tönnunum og sló líka úlfinn, sem
var vinstra megin við sleðann. Höggið lenti ein-
ungis á trýninu á honum, en hann ýlfraði af sárs-
auka og stökk út undan sér.
En ekki leið á löngu, unz þeir hófu á ný kapp-
hlaupið, og nú voru hinir þrír í för með þeim.
Aftur og aftur kom Jórunn höggi á vargana með
svipunni, og ávallt ýlfruðu þeir og hrukku undan.
En í næstu andránni voru þeir orðnir espir á ný,
þeyttust froðufellandi fram með sleðanum. Það
gljáði á hvassar vígtennurnar, og rauð tungan
lafði út úr skoltunum.
Loks var svo komið, að Jórunn var orðin ör-
magna. Heim til hennar voru ekki eftir nema
þrír, fjórir kílómetrar, en handleggirnir voru
orðnir máttlausir, og henni sortnaði fyrir augum.
Hún beit á jaxl og reiddi svipuna ennþá einu sinni,
lét hana ríða í úlfahópinn. Svo . . .
En . . . en hvað var þetta, — var það ekki hófa-
tak? Börnin hrópuðu hástöfum, og einhver svar-
aði. Þarna kom ríðandi maður á móti þeim á
þanspretti. Það kvað við skothvellur, ýlfur heyrð-
ist, og einn úlfurinn hné á hjarnið. Annað skot,
og annar úlfur byltist til jarðar. Og þá hrukku
hinir undan, flýðu sem fætur toguðu út í tungl-
skinsmóðuna.
„Pabbi, — það er hann pabbi!“ kölluðu börnin.
Og það var Gunnar á Hóli. Hann hafði lagt
fyrr af stað heim en hann hafði búizt við, gripið
í tómt heima og síðan riðið á móti konu sinni
og börnum, sem hann þóttist vita að væru á
heimleið.
Auðvitað grétu konan og börnin við brjóst
Gunnars, þegar hann hafði stigið af baki og sezt
hjá þeim á sleðann. En aldrei hafði fjölskyldan á
Hóli lifað jafngleðileg jól og þau, sem runnu yfir
sléttuna með morgunsólinni fám dögum eftir
þennan atburð.
Merkileg nýjung
Á ársþingi Sambands Dýraverndunarfélaga ís-
lands skýrði einn af fulltrúum Reykjavíkurdeild-
arinnar frá því, að fundin hefði verið upp í Am-
eríku byssa, sem úr væri skotið sprautu með efni,
er svæfði dýrin. Þegar skotið hittir, sprautast
efnið inn í blóðið, en sprautan losnar úr sárinu,
og má síðan nota hana á ný.
Nú er í athugun, hvort ekki megi nota einmitt
þessa nýstárlegu byssu við útrýmingu villikatta,
þar eð skjóta má með henni dýr á fimmtíu metra
færi. Væri þá kötturinn fyrst svæfður með slíkri
byssu, en síðan skotinn þannig með kúlu, að ör-
uggt væri, að hann léti þegar lífið.
DÝRAVERNDARINN
87