Dýraverndarinn - 01.12.1959, Blaðsíða 10

„Ég tæki mér það til þakka,“ svaraði karl-
tetrið.
Þeir fóru svo með honum í búðina, drógu sig
út í horn, en karlinn stóð og glápti á verzlunar-
manninn. Hann var að afgreiða einn viðskipta-
vininn, sem margt þurfti að kaupa. Þegar karl
hafði horft á hann um hríð, fór hann til fylgdar-
manna sinna og mælti svo hátt, að vel heyrðist
um alla búðina:
,,Já, satt er það, ósköp er hann nú líkur manni!“
Og hvað sýnist ykkur um þennan, sem þarna
situr og er að sötra úr skálinni sinni? Er hann
ekki furðu líkur sköllóttum manni, sem er ný-
kominn fram úr rúminu og er að hressa sig á
einhverri vökvun, áður en hann fer til vinnu
sinnar ?
Beta litla og boltinn
Beta skoðar boltann stóra, —
hæ, boltinn er mesta þing,
það er svei mér gaman að setja í hann klóna
og sjá hann snúast í hring.
Svo klifrar Beta upp á boltann og þykist
bara nokkuð kræf.
Mjá, víst mun þetta verða kisa
vösk og mikilhæf.
Þarna er hún þá komin ógnar hátt,
mikil ósköp er stýrið sperrt.
Hún mjálmar: ,,Að hrapa héðan mundi
held ég ekki vert.“
En boltinn sá arna er voða valtur
og vont er að halda sér.
„Mjá, mjá!“ segir hún aftur og aftur.
„Skyldi enginn hjálpa mér?“
Lítil stúlka og tvœr dúfur
Dúfurnar mínar kurruðu og kölluðu á mig,
báðu mig að koma, og svo kúrðu þær sig
hjá mér, og nú stara þær hræddar á þig,
sem stanzað hefur á götunnar grýtta stig.
Og vesalingarnir vænta þess ég verndi sig.
Þær eru vondu vanar, vita að strákar reyna
að hæfa þær með steinum. „Æ, hvað skyldu þeir
• níí
mema:
spyrja þær og horfa ósköp hissa á mig.
Og mundi annars von en þær óttist þig?
Og svo stingst hún á hausinn,
og stýri og lappir er stórlega skrýtið að sjá.
Hún flýtir sér burt, vill forðast ykkur,
sem flissandi horfið á.
En ef þú brosir við þeim, beygir þig og strýkur,
verðið þið mátar, jafnvel vinir fyrr en lýkur.
Lít ég þér í augu: þar leiftrar og skín,
dúfurnar hafa kveikt þau, kertaljósin þín.