Dýraverndarinn - 15.03.1915, Síða 9

DÝRAVERNDARINN
5
fanst bændur vera svo furSu rólegir og stiltir yfir þessu voða-
tjóni; eg held áreiSanlega aS þeir hefSu bariS sér meira á
brjóst, hefSu þeir mist tiltölulega jafnt af fénaSi sínum úr ein-
hverri búpenings-landfarsótt, t. d. bráSapest. Þvi náttúrlega
er engu Adams breysku barni láandi þaS, þó þaS fari ekki
aS segja frá því í óspurSum fréttum, aS nú hafi þaS drepiS
úr hor.
HvaS sem öllum horfellislögum líSur, þá ættu bændur sjálfir
aS hafa opin augun fyrir þvi aS fara sem best meS allar
sínar skepnur, því þá mega þeir vænta þess, aS þær geri meira
gagn og flytji meiri arS í bú eigandans; þetta eru margir
skepnueigendur farnir aS skilja, en því miSur virSast hinir
vera alt of margir, sem ekki vilja skilja þaS.
Dýravinir! GætiS þess aS horfellislögunum sé hlýtt, og aS
þeir, sem laganna eiga aS gæta, framfylgi þeim.
JÓH. ÖGM. ODDSSON.
STELVÍSIR HUNDAR.
Iiundar vita hvaS er mitt og hvaS er þitt, álíka vel og
mennirnir. Þeir eru misjafnlega frómir — eins og mennirnir.
Sunlir hundar eru gullfrómir, og snerta aldrei þaS sem
þeim hefur ekki veriS gefiS; aSrir stela öllu, sem tönn á fest-
ir, hvort sem þeir eru svangir eSa saddir. Er líkt um þá aS
þessu leyti eins og mennina. Þ e i r stela ekki æfinlega af
þörf, heldur af því aS þjófsnáttúran ræSur.
Enginn skyldi ætla, aS þjófseSliS sé ávalt meSfætt; þvert
á móti; oftar líklega aliS upp í mönnum og hundum meS illri
aSbúS og illu atlæti. Þ o r g i 1 s g j a 11 a n d i hefur sýnt á-
þreifanlegt dæmi meS einni meistaralega sagSri sögu, sem
enginn maSur getur gleymt, er lesið hefur. ÞaS er hundurinn
V a 1 u r, sem var svo heppinn aS komast á prestsetriS'. Mikill
var hann fyrir sér, einbeittur og einarSur, jafnvel ofstopa-
fullur, og heimaríkur, eins og viS mátti búast af geSríkum
og vel öldum hundi, sem hefur afl til aS bola alla aSra hunda
undir sig. Ekkert hefur honum veriS f jær skapi en aS s t e 1 a.
En svo verSa prestaskifti, og Valur „fylgir staSnum", fær
nýja húsbændur og aSra æfi. Nú er hann fallinn úr sinni fyrri
tign, sætir einatt illri meSferS og er oft svangur. Hann verSur