Dýraverndarinn - 15.03.1915, Page 13

DÝRAVERNDARINN
9
aö gera það svo fljótt og kvalalaust sem au'ðiö er. Það ætti að
vera óþarfi að heimta meira en lífiö, óþarfi að heimta með
því langa dauða-angist og nístandi sársauka.
Hér segir frá æfilokum eins músaraumingjans. Hún hafði
verið að staðaldri í búrinu og fengið margan góðan bita; oft
sáust þess merki, að hún hafði fundið smérsköku og annað
matvæla, sem góðri búkonu er sárt um. Gildruna þekti hún;
hafði sjálf horft á hana falla á systur sínar og verða þeim að
bana. Köttinn ljet hún heldur ekki narra sig. Hann mátti sitja
svo lengi sem hann vildi við holuna hennar, og hann mátti
hniþra sig svo grafkyr sem hann gat og gera sig eins og
dauðan böggul eða blóðmörskepp. Hún varaðist að koma þar
nærri; hún þekti allar hans veiðibrellur, því að hún var göm-
ul og lífsreynd mús. Mennina hafði hún margsinnis komist í
tæri við, og þótti vandalaust að sleppa þeim úr greipum. Iiún
hafði oft stokkið yfir beran hálsinn á vinnukonunum, þegar
þær sváfu, svo að þær vöknuðu við vondan draum, ráku upp
angistarvein og hrópuðu um hjálp.
En svo var það einu sinni að hún fann sig óheila, og bjó
um sig vel í auða rúminu í baðstofunni. Þar var svo margt
skran geymt og gott að fela sig. Þar eignaðist hún afkvæmi,
ljót og viðbjóðsleg að okkar áliti, en falleg í hennar augum,
og henni afar kær. Hún fóstraði þau með móðurást nokkra
daga og þau voru ekki lengi að komast á legg.
Hún var rétt komin að þvi að flytja allan hópinn; en þá
kom maður, scm 1)aðst gistingar, og vinnukonurnar fóru að
taka til í rúminu og bera í það rúmföt. Þá var friðurinn úti
fyrir músamömmu og börnin hennar. Fjölskyldan lá þar í
ullarskjóðu. Vinnukonan tók eftir að étið var gat á skjóðuna
og þóttist veröa vör við líf þar inni fyrir; hún var handfljót
að grípa fyrir gatið, kallaði á karlmann til hjálpr, því að hún
var dauðhrædd óg þóttist reyndar sýna mesta hugrekki að
þora að snerta á skjóðunni, vitandi að mús var í henni. J ó n s i
gerði henni fúslega greiðann og þó meiri hefði verið ; tekur
skjóðuna, fer með hana fram í eldhús og hellir sjóðandi vatni
inn í músargatið á skjóðunni þangað til hann þóttist viss um,
að ekkert líf leyndist lengur þar inni fyrir. Svo var skjóðan
tæmd. Alt ungviðið var dautt, en líf var í músamömmu. Nokkr-
ar vatnsgusur til úr katlinum gerðu það sem á vantaði.