Dýraverndarinn - 15.07.1917, Síða 6

54
DÝRAVERNDARINN
i8, sem óx á einni nóttu og hvarf á einni nóttu. Og mig skyldi
ekki taka sárt til Ninive, hinnar miklu borgar, þar sem eru
meira en hundrað og tuttugu þúsundir manna, er ekki þekkja
hægri hönd sína frá hinni vinstri, og fjöldi af skepn-
um?“ Hvílíkur kærleikur í þessum orðum. Hvílíkur mun-
ur fyrir skepnurnar að vera úti á mörkinni i sólskini og lífs-
fjöri eða vera í þrælkun í Ninive.
Hjartagóðir menn gleðjast, er þeir lesa þessi orb heilagrar
ritningar. Á einum stað í biblíunni eru þessi orð: „Hinn rétt-
láti er nærgætnari um þörf skepna sinna.“ (Orðskv. 12, 10).
Guðræknir og hjartagóðir menn hljóta að fara vel með skepn-
ur. Frans frá Assisi talaði um systur sinar, svölurnar. Hann
prédikaði fyrir úlfinum í Gúbbío. Yið dánarbeð hins heilaga
manns heyrðist yndislegur lævirkjasöngur.
W. Scott segir svo á sínum efri árum: „Eg fer nú aldrei
framar á dýraveiðar, þó að eg væri allgóð skytta, en reyndar
leið mér aldrei vel við þá skemtun. Það fór hrollur um mig
í hvert sinn, er eg hafð hitt vesalings fugl, um leið og eg tók
hann upp horfði hann á mig með brestandi augum, eins og
hann væri að ákæra mig fyrir morð. Eg vil ekki látast vera
betri og hógværari en aðrir menn, en vaninn hefir ekki getað
afmáð þá tilfinningu, að hér væri um grimd að ræða. Nú þeg-
ar eg get fylgt tilhneiging minni með frjálsum vilja, þá segi
eg það blátt áfram, að það fær mér meiri ánægju, að horfa
á glaða fugla á flugi.“
Það vekur ávalt hlýjar hugsanir að sjá samúð með skepn-
um. Fyrir nokkurum árum kom Þórhallur sálugi biskup heim úr
utnaför. Þegar hann kom frá skipi og var kominn heim að tún-
garðinum i Laufási, komu hestarnir hans hlaupandi á móti
honum. Eg mun seint gleyma þeirri sjón.
Látum hið fagra hvetja til góðra verka. Látum fögur dæmi
verða til uppörfunar þessu félagi, sem stafar af samúð við
skepnurnar, þeim til hjálpar. Slík samúð eykur einnig á holla
gleði. En þar sem starf er knúð áfram af kærleika, samúð
og gleði, ])ar má búast við heillaríkum og gagnlegum ávöxtum.
Eg hefi þá föstu vissu, að meðlimir ])essa félags fái aftur
og aftur að sjá, að þetta starf er ekki til ónýtis.