Dýraverndarinn - 01.06.1930, Page 12

26
DÝRAVERNDARINN
Blesi
Ólafs Bergssonar, fyrrum bónda á Skriðufelli.
— Féll haustið 1926 —
Austur berast læt eg ljóð,
lands um breiða velli,
])angað er seitlar bana-blóð
Blesa á Skriðufelli.
Fyrrum ])ekti eg fákinn þann
fljúga má það viða:
alla kosti átti hann
einn, sem hest má prýða.
Tvenn hann hafði tíu ár
tölt um landsins grundir;
lék við tauminn, fimur, frár,
friður, prúður undir.
Altaf þótti einhver glans
yfir tilþrifonum;
aldrei brást hann eigandans
allra dýrstu vonum.
Klauf hann margan kyngi skafl,
krafta átti valda, ,
])egar við hann þreytti afl
Þ j ó r s á r-strauma kalda.
Hann var ekki að hika þá
horfði djarft að landi,
þó að bryti brjósti á
boðar hvítfyssandi.
Frægur varð af ferðunum
fjalla haust og vorin:
Hreppamanna-afrét’t um
átti hann flestu sporin.
Oft um harðan hófaskell
heyrðust dvergar lesa
þegar undir A r n a r f e 11
Ólafur hleypti Blesa.
Marga nótt í Nauthaga
nutu hvíldar saman
og sáu morgun-sólina
signa jökla í framan.
* *
Þeirra samfylgd er nú öll
auðn á fornum slóðum.
Oftar ríður ekki um fjöll
Ólafur Blesa góðum.
Svona slítur samvistum,
— svo er EIli að boða
Ólafs fækki ferðunum
fjöllin gömlu að skoða.
Selhöfða ei skortir skjól,
skógar inzt í lundum
þar er síðast Blesa ból
búið af Ólafs mundum.
Vegfarendur síðar sjá
sem um dalinn riða
Blesa haugi blakta á
bjarkarhríslu fríða.
Dýrasögur.
(Sögur Jíessar eru ritaðar um 1917 og vóru ætl-
aSar „Dýravininum", en útgáfu hans var þá hætt
vegna gífurlega aukins prentkostnaðar i þann tíma.
Nú fyrir skömnui komst „Dýraverndarinn" yfir
sögur ])essar og þykir vænt um að geta 'hirt þær).
Gráni.
Mér var gefinn hann árið 1894, þá á þriðja ári.
Ekki er hægt að' segja, aS hann fengi vandaS upp-
eldi, nema hann gekk undir móður sinr.i, þar til
hann var nær tveggja ára; ]iá átti aS „færa honum
frá“. Var þá fariS meS þau bæSi fram á svonefnd-
an Hóladal, folinn skilinn þar eftir meS fleiri trypp-
um, en farið heim meS hryssuna. GrjótgarSur var
til fyrirstöSu, sem þótti óyggjandi. Eftir lítinn tima
er Gráni kominn heim, og skildu menn ekkert í ])vi.
Var þá fariS meS hann i annaS sinn, og beSiS viS
garSinn, til aS sjá, hvaS hann hefSist aS. Gráni kom
þá fljótlega aS garSinum og hleypur meS honum